حضور رئیسی در مجمع عمومی سازمان ملل و فرصت‌های فراروی ایران

مجمع عمومی سازمان ملل متحد سالانه از سومین هفته سپتامبر کار خود را آغاز می کند و سران سیاسی دنیا و به‌طور عمده رؤسای جمهور این کشورها سخنرانان اصلی نشست هستند. مجمع عمومی سازمان ملل متحد یکی از پنج رکن اصلی تشکیل‌دهنده این نهاد بین المللی و به بیان بهتر، تنها رکنی از سازمان ملل متحد است که تمامی اعضا از حق رأی یکسان در آن برخوردارند. 

این مجمع پس از چند سال برگزاری مجازی به واسطه همه‌گیری ویروس کرونا، سال جاری به صورت حضوری میزبان سران جهان است. پیشینه برگزاری مجمع عمومی سازمان ملل متحد به 71 سال پیش و دهم ژانویه ۱۹۴۶ برمی گردد، زمانی که این نشست برای نخستین بار در سالن مرکزی کلیسای متدیست لندن و با حضور نمایندگان ۵۱ کشور برگزار شد. از ابتدای شکل گیری مجمع عمومی سازمان ملل متحد بنا بود مجمع  محلی برای صدور بیانیه‌ها و برگزاری بحث‌های جدی بر سر موضوعات جهانی ازجمله  فقر و توسعه تا صلح و امنیت باشد. 

این نهاد مشورتی سازمان ملل متحد با حضور تمامی اعضای آن نشست‌های سالانه خود را از سپتامبر تا دسامبر در مقر سازمان در نیویورک برگزار می‌کند. از میان پنج نهاد اصلی تشکیل دهنده سازمان ملل متحد، مجمع عمومی تنها جایی است که تمامی اعضای سازمان در آن حضور دارند. شورای امنیت، شورای اقتصادی و اجتماعی، دبیرخانه و دیوان بین‌المللی دادگستری چهار نهاد اصلی  دیگر سازمان ملل متحد را تشکیل می دهند. 

در منشور سازمان ملل متحد کارکرد مجمع عمومی این‌گونه تعریف شده است: رایزنی، بررسی و ارائه توصیه‌هایی درباره موضوعاتی نظیر صلح و امنیت بین‌الملل، خلع سلاح، حقوق بشر، راهکارهایی برای حل و فصل اختلافات کشورهای متنازع.

انتخاب اعضای غیردائم شورای امنیت و دیگر نهادهای سازمان ملل متحد نظیر شورای حقوق بشر و نیز انتخاب دبیرکل سازمان ملل متحد طبق توصیه شورای امنیت، از دیگر کارکردهای این نهاد است.

در مجمع عمومی تمامی 193 عضو سازمان ملل متحد از حق رأی یکسان برخوردارند. رئیس مجمع به‌ صورت فصلی  و از سوی خود مجمع انتخاب می‌شود و تصویب قطعنامه‌ها در نشست های آن مستلزم  آرای دوسوم اکثریت اعضای آن است.