چرا حسین همدانی؟!

حسین بن علی (علیه السلام) را لشکر یزید با قساوت تمام در کربلا به شهادت رسانده بودند. با وجود این، یزید چرا باید در شام، با چوب خیزران بر لب و دندان مبارک حضرت بکوبد و اهانت روا دارد؟! در روح پلید یزید، عقده‌ای فرو خفته زبانه می‌‌کشید که او را به این فرومایگی وا می‌‌داشت. کینه‌ای عمیق، از ابوسفیان به معاویه و از او به یزید، به ارث رسیده بود؛ کینه‌ای که ضربات کمر شکن امیرمؤمنان(ع) در بدر و احد و خیبر بر دل مشرکان و منافقان گذاشته بود، اما حالا بعد از 14 قرن، نام چه کسی به احترام و تکریم سر زبان‌هاست و دلبری می‌‌کند؟ و چه کسی، نامی از او نمانده مگر به ننگ؟ تعجب ندارد که سردسته سرشکسته فتنه سبز، به سردار شهید حسین همدانی اهانت روا دارد. او صرفاً عقده ناگشوده امریکا و اسرائیل را بر زبان جاری ساخته و متن دیکته شده را باز نویسی کرده است؛ عقده شکست در تهران 1388 و دمشق 1391. ده سال قبل، وقتی دمشق، تحت محاصره گروه‌های تروریست تکفیری قرار گرفت، امریکا و اسرائیل خیال می‌‌کردند راهبرد جنگ جهانی سوم برای درهم شکستن جبهه مقاومت، در حال نتیجه دادن است. حداکثر تا چند هفته دیگر، دمشق سقوط می‌‌کرد و از آنجا می‌‌شد حزب‌الله لبنان را زیر ضرب گرفت. عراق با پیشروی برق آسای داعش دست به گریبان بود و در ایران، دولتی غربگرا و منفعل، از موضع ضعف با امریکا و اروپا مذاکره می‌‌کرد.
تروریست‌ها در سوریه  تا چند صد متری حرم حضرت زینب(س) پیش تاخته بودند و دولت سوریه هم ناتوان از مقاومت نشان می‌‌داد. کار، تمام می‌‌نمود. سقوط دمشق تا چند صباح دیگر، می‌‌توانست خواب به تأخیر افتاده امریکا و اسرائیل را تعبیر کند، اما همه چیدمان نقشه امریکا و اسرائیل را یک اَبَر مجاهد پیش تاخته، به همراه همرزمان جانفشانش به هم ریختند؛ سردار حسین همدانی. آتشی که حسین همدانی و قاسم سلیمانی و هزاران رزمنده گمنام به جان امریکا و اسرائیل انداختند، خاموش شدنی نیست. حالا جبهه مقاومت در منطقه سیادت پیدا کرده و امریکا و صهیونیسم، شکستی بی سابقه در طول هفت دهه پس از جنگ جهانی دوم را به جان خریده‌اند؛ شکستی به غایت تحقیرآمیز. حق بدهید که کاخ‌نشینان واشنگتن و تل‌آویو و لندن، عقده حسین همدانی و قاسم سلیمانی را بر دل داشته باشند و به واسطه پادوهایی مانند میرحسین موسوی عقده‌گشایی کنند. اگر جانشینان یزید بعد از 14 قرن، همچنان دنبال عقده‌گشایی علیه حرم 
بی بی زینب(س) بودند، طبیعی است که کینه حسین همدانی‌ها را به دل و زبان داشته باشند، اما اگر یزیدیان از آن خبط بزرگ، طرفی نبستند و جز نکبت و ننگ نصیب‌شان نشد، سرنوشت بهتری در انتظار  وارثان آنها نیست.

محمد ایمانی/روزنامه‌نگار