دانش‌آموزان مکتب امام خمینی(ره)

آورده‌اند که در نبرد مورچه خورت اصفهان، پیرمردی شجاعانه می‌جنگید و یک تنه با ده‌ها نفر مقابله می‌کرد.
نادرشاه با تعجب و تحسین به او گفت: «مرد شجاع تو کجا بودی که هفت سال قبل سپاه محمود افغان توانست تا اصفهان پیش آید؟»
پیرمرد پاسخ داد: «ما همه بودیم، اما نادر نبود.»
حالا حکایت ماست. برخی گردن درازی می‌کنند و برای حکومت دیکتاتوری پهلوی که تنور کشورهای استعمارگر را گرم نگه می‌داشت، دنبال افتخار می‌گردند. می‌گویند: «جوان‌هایی که در جنگ شهید شدند، در رژیم شاه تربیت شده بودند.» نمی‌دانم به جد این صحبت‌ها را لقلقه زبان‌شان می‌کنند یا نادانسته کلمات را پشت هم می‌آورند. اینها نمی‌دانند اگر پهلوی قدرت مدیریت داشت، همین جوان‌ها یقه خودش را نمی‌گرفتند و از صحنه دیکتاتوری بیرونش نمی‌کردند. بله! این نفس امام راحل بود که نه فقط جوانان، بلکه سراسر ایران را احیا کرد؛ وگرنه پیش از انقلاب به مردم ما «نمی‌توانیم‌ » القا می‌شد. برای نمونه، «ما در این کشور عرضه ساخت یک لولهنگ را هم نداریم...» و «ما لیاقت و شخصیت اداره کارخانه سیمان را نداریم» اینها جملاتی بود که از زبان نخست‌وزیر وقت، یعنی سپهبد رزم‌آرا، مانند پتک بر سر نمایندگان دوره شانزدهم مجلس ملی کوبیده شد.
اداره جوانان یک مملکت با خوش‌گذرانی و عیش و نوش‌های چند میلیارد دلاری حاصل نمی‌شود. رهبری و مدیریت به معنای رشد و ارشاد و هدایت انسان‌هاست. رهبری افزون بر راهنمایی و ارشاد، سامان دادن و سازماندهی قوای انسانی و تحریک آنها در مسیر الهی نیز گنجانیده شده است؛ آرمان‌هایی که در فهرست برنامه‌های حکومت پهلوی پیدا نمی‌شد.
به فرض اگر استدلال شبهه‌ناک فوق صحیح باشد، پس رشادت‌های امیرالمؤمنین(ع)، حضرت حمزه، سعد و... در جنگ‌های صدر اسلام هم حاصل تربیت دوران جاهلیت بوده است! نخیر، این پیامبر(ص) بود که آنها را با ایمان، شهادت و زندگی جاوید اخروی آشنا کرد. در دوران ما هم این امام خمینی(ره) بود که فرهنگ شهادت و ایثار را جانی دوباره داد و به مردم راه و رسم بندگی را آنچنان که در دستورات عالی دین بیان شده بود، توضیح داد. امام(ره) بود که چهره کریه و بد منظر دنیاپرستی را در قامت حکومت منحوس پهلوی به مردم نشان داد و راه عبور از این شط نابودی دنیاپرستی و لذت‌های زودگذر دنیا را با جایگزینی حیات پاكیزه یاد داد. او بود که دریچه‌های حكمت و معرفت و زهد در دنیا را به روی قلب جوانان گشود و زنگ کلام امام علی(ع) را به گوش جوان‌ها رساند که فرمود: «وَ مَنْ اَبْصَرَ بِـهـا بَـصَّـرَتْـهُ، وَ مَـنْ اَبْـصَـرَ اِلَـيْـها اَعْـمَـتْـهُ»؛ كسی كه به واسطه دنیا ببیند، دنیا او را بینا می‌كند و كسی كه به سوی دنیا بنگرد، او را كور می‌گرداند. همین بیداری بود که روی قلب تک‌تک رزمندگان از نوجوان تا پیر، عکس امام جا خوش کرده بود و وصیت هر کدام‌شان تبعیت از مقام ولایت و رهبری بود. برای نمونه، در وصیت‌نامه شهید همت چنین می‌خوانیم: «مادر جان می‌دانی تو را بسیار دوست دارم و می‌دانی که فرزندت چقدر عاشق شهادت و عشق به شهیدان داشت. مادر، جهل حاکم بر یک جامعه انسان‌ها را به تباهی می‌کشد و حکومت‌های طاغوت مکمل‌های این جهلند و شاید قرن‌ها طول بکشد که انسانی از سلاله پاکان زاییده شود و بتواند رهبری یک جامعه سر در گم و سر در لاک خود فرو برده را در دست گیرد و امام تبلور ادامه‌دهندگان راه امامت و شهامت و شهادت است. مادر جان، به خاطر داری که من برای یک اطلاعیه امام حاضر بودم بمیرم؟ کلام او الهام‌بخش روح پرفتوح اسلام در سینه و وجود گندیده من بوده و هست. اگر من افتخار شهادت داشتم، از امام بخواهید برایم دعا کنند تا شاید خدا من روسیاه را در درگاه با عظمتش به عنوان یک شهید بپذیرد؛ مادر جان، من متنفر بودم و هستم از انسان‌های سازش کار و بی‌تفاوت. متأسفانه جوانانی که شناخت کافی از اسلام ندارند و نمی‌دانند برای چه زندگی می‌کنند و چه هدفی دارند و اصلاً چه می‌گویند، بسیارند. ای کاش به خود می‌آمدند. از طرف من به جوانان بگویید چشم شهیدان و تبلور خون‌شان به شما دوخته است. به پا خیزید و اسلام را و خود را دریابید نظیر انقلاب اسلامی ما در هیچ کجا پیدا نمی‌شود نه شرقی ـ نه غربی؛ اسلامی که: اسلامی... ای کاش ملت‌های تحت فشار مثلث زور و زر و تزویر به خود می‌آمدند و آنها نیز پوزه استکبار را بر خاک می‌مالیدند. مادر جان، جامعه ما انقلاب کرده و چندین سال طول می‌کشد تا بتواند کم کم صفات و اخلاق طاغوت را از مغز انسان‌ها بیرون ببرد؛ ولی روشنفکران ما به این انقلاب بسیار لطمه زدند زیرا نه آن را می‌شناختند و نه زحمت و رنجی متحمل شده‌اند. از هر طرف به این نونهال آزاده ضربه زدند؛ ولی خداوند، مقتدر است. اگر هدایت نشدند مسلما مجازات خواهند شد.» این از جوان‌های صدر انقلاب، اما جوان‌های امروز هم اگر از آن جوان‌ها رشیدتر و مقاوم‌تر نباشند، کمتر نیستند. امروز حججی‌ها، احمدی‌روشن‌ها و... در شرایطی الگو و اسطوره‌ ایمان و ایثار شدند که شور و هیجان ابتدای انقلاب هم در کار نیست.