در سطح روابط بین‌الملل، عبارت مهمی تعریف می‌شود که توجه به آن ضروری است. عبارت «استانداردهای دوگانه» آنجا رخ می‌نماید که درباره یک موضوع مشابه، دو برخورد و واکنش متفاوت را شاهد باشیم[...]
در سطح روابط بین‌الملل، عبارت مهمی تعریف می‌شود که توجه به آن ضروری است. عبارت «استانداردهای دوگانه» آنجا رخ می‌نماید که درباره یک موضوع مشابه، دو برخورد و واکنش متفاوت را شاهد باشیم. نمونه بارز این امر در سیاست‌های چند دهه اخیر غرب آشکار و بارز است. بر همین اساس، غربی‌ها در سطح روابط بین‌الملل این‌گونه القا کرده‌اند که اگر کشوری دوست کشور دیگری باشد، همه‌چیز برای آن، «آزاد» و اگر دشمن آن کشور باشد، «ممنوع» می‌شود. سال‌هاست که این تعریف در همه موضوعات میان کشورها جاری شده است. برای مثال این موضوع، راه دور نمی‌رویم. سال ۱۳۹۶ بود که مسئله فروش سامانه موشکی اس 400 روسی به ایران و سامانه موشکی تاد آمریکایی به عربستان سعودی مطرح شد. موشکی که برای عربستان آزاد و خوب بود؛ اما برای ایران ممنوع و بد به شمار می‌رفت. این همان استاندارد دوگانه غرب علیه موضوعی، چون برنامه موشکی کشورهاست.
سه کشور اروپایی علیه ایران
همچنین در 16 آذر سال ۱۳۹۸، فرانسه، آلمان و بریتانیا ادعا کردند که توسعه موشک‌های بالستیک ایران بر خلاف قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل است. سفرای این سه کشور در سازمان ملل با ارسال نامه‌ای از «آنتونیو گوترش» دبیر کل سازمان ملل خواسته بودند تا به اعضای شورای امنیت اطلاع دهد که فعالیت‌های موشکی ایران، مغایر با قطعنامه این شوراست که در آن از تهران خواسته‌اند از هرگونه فعالیت در خصوص موشک‌های بالستیک خودداری کند؛ اما نامه سه کشور اروپایی در حالی منتشر شده بود که ارتش رژیم صهیونیستی یک روز قبل در پایگاه نیروی هوایی اسدود آزمایش موشکی انجام داده بود. «هدی زلبر» سخنگوی وقت ارتش رژیم صهیونیستی اعلام کرده بود، ارتش این رژیم در پایگاه نیروی هوایی در اسدود آزمایش موشکی انجام داده است. زلبر گفته بود: «سامانه پیشران موشکی از سامانه دفاعی فلاخن داوود در قالب برنامه از پیش طراحی شده آزمایش شد.» بنابراین، آلمان، فرانسه و بریتانیا در شرایطی همواره از برنامه موشکی جمهوری اسلامی ابراز نگرانی کرده‌اند، که رژیم صهیونیستی آشکارا آزمایش‌های موشکی انجام می‌دهد و تنها کشور در خاورمیانه است که سلاح هسته‌ای دارد.
برنامه موشکی ریاض
نباید فراموش کرد که ایران به واسطه انواع و اقسام تحریم‌های ظالمانه، از جمله تحریم تسلیحاتی سازمان مللی که تا مهر سال ۱۳۹۹ ادامه داشت، تصمیم به خودکفایی نظامی، به‌ویژه موشکی برای دفاع گرفت. سابقه بیش از 200 سال گذشته ایران به‌خوبی نشان می‌دهد، ایران متجاوز نبوده و تلاش آن برای تقویت بنیه دفاعی در مقابل کشورهای متخاصم است. این در حالی است که برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای، تقویت نیروی دفاعی و نظامی و توسعه برنامه موشکی ایران هرگز برای اروپا قابل قبول نبوده، ولی در سکوت رضایت‌آمیز اروپا، ریاض به توسعه برنامه موشکی، پهپادی و حتی برنامه هسته‌ای مشغول است. اوایل فوریه سال 2019، پس از گذشت بیش از سه دهه از اولین خریدهای موشکی عربستان از چین (موشک‌های دانگ فنگ) تصاویر ماهواره‌ای از صحرای عربستان در 230 کیلومتری غرب ریاض و از پایگاه موشکی الوطه منتشر شد که به گفته کارشناسان نظامی نشان‌دهنده برنامه موشکی ریاض بود. از این رو وجود یک ایستگاه پرتاب موشک و قرار داشتن یک موشک آماده آزمایش در تصاویر منتشر شده، عامل کلیدی و نشان‌دهنده تلاش عربستان برای ساخت موشک است.
بهره سخن
از همین منظر، می‌توان گفت استانداردهای دوگانه اروپا علیه کشورمان سابقه‌ای طولانی دارد؛ سیاستمداران اروپایی در دوره‌های گوناگون رویکردی دوگانه و گاه متناقض در برابر ایران پیش گرفته‌اند. در حالی که افکار عمومی و حتی سیاستمداران اروپایی به نقش مخرب آمریکا در آسیب زدن به توافق هسته‌ای ایران و ۱+۵ اذعان کرده بودند؛ آمریکا نیز هرگونه ابتکار عمل اروپایی‌ها در قبال تعهدات اروپا را ناکام گذاشت. با وجود این، سه کشور اروپایی در قبال تعهدات خود تقریباً منفعل بوده و گام جدی برنداشتند. استناد این سه کشور به قطعنامه۲۲۳۱ شورای امنیت که برجام به آن ضمیمه شده بود، تناقض‌گویی مقامات این سه کشور را کاملاً عیان کرد. همچنین باید خاطرنشان کرد که اروپایی‌ها در قبال نقض عهد و کارشکنی‌های آمریکا در قبال قطعنامه ۲۲۳۱ نیز رویکرد منفعلانه‌ای داشتند.
