خاکریزهای طلایی

طبق رسم هر ساله بیشتر دانش‌آموزان و بسیجیان و خانواده‌های ما برای خانه‌تکانی دل‌ها و اندیشه‌ها و عادت‌ها و رفتارها به نقطه‌ای از کشور عزیزمان پا می‌گذارند که خاطرات بسیاری از رشادت‌ها، شجاعت‌ها و فداکاری‌ها را در سینه خاکی خود به یادگار دارد. نقطه‌ای که رهبر معظم انقلاب از آن به عنوان قطعه‌ای از بهشت یاد می‌کنند؛ یعنی شلمچه.
شلمچه خطه‌ای است که وجب به وجبش تاریخ استقامت و ایثار مردمان غیور ایران در برابر رژیم بعثی است. جایی که معراج عاشقان و فرزندان امام خمینی(ره) در آن به وقوع پیوست. مردانی که از تمام دنیا و مافیهایش دل بریدند و در گمنامی تمام، آشنای ملائک شدند. شلمچه نقطه‌ای است که هر کس در خاکش پا می‌گذارد و سینه‌هایش را از هوای پاک و مطهر آنجا آکنده می‌کند، از متعلقات چند روزه دنیا دل می‌کند و بال و پر «که هستم»، «در کجا هستم» و «به کجا رهسپارم» را می‌گشاید.
قداست و شرافت این خاک است که از برگ برگ خاطرات آن مثنوی ایثار و از جان‌گذشتگی متولد می‌شود؛ خاکی که دریای خون و اشک در آن موج می‌زند. دانش‌آموزان این خاک درس نخوانده مسئله‌آموز هزار هزار مدرس می‌شوند. شاگردانی که رهبر معظم انقلاب از آنان این گونه یاد می‌کنند: «اگر این شهدایی که شلمچه، یادگار آنها و این بیابان‌های خونین، حامل نشانه‌های آنهاست، نبودند، امروز در این کشور، از استقلال ملی، از شرف ملت، از اسلام و از هیچ چیز ایرانی، نشان برجسته‌ای نبود.»
کسی در این خاک تربیت می‌شود که راه برود و به دنبال پاسخ سؤال بگردد. سؤال‌هایی از این دست که آیا من از زندگی همان را فهمیده‌ام که شهدا می‌دانستند؟ این زندگی همانی است که شهدا برای خود می‌خواستند؟ شلمچه همان جایی است که می‌تواند کلاف سردرگم و این معمای لاینحل زندگی را حل کند. این منطقه به این سبب که در آن انسان‌هایی پا گذاشته‌اند که زندگی را معنا کرده‌اند، جواب معمای زندگی را می‌دهد. کسانی که نخ تسبیح بندگی و عبودیت را گم نکرده‌اند و تکلیف‌شان را به بهترین شکل ممکن انجام داده‌اند.کسانی که در این مسافرخانه دنیا وظیفه‌شان را دانستند و به گفته پیامبر اسلام(ص) رسیده‌اند که فرمود: «آگاه باشید که دنیا بار سفر را بسته و پشت کرده و رفته است و آخرت پربار در حال آمدن است. بدانید شما در روزى هستید که روز عمل است و حسابى در کار نیست و به زودى روزى فرا مى‌رسد که روز حساب است، نه عمل. خدا دنیا را به دوست و دشمن خود مى‌دهد و آخرت را تنها به دوستان خود عطا مى‌کند. هر یک از دنیا و آخرت فرزندانى دارند. پس بکوشید شما از فرزندان آخرت باشید، نه از فرزندان دنیا. به درستى بدترین چیزى که براى شما از آن مى‌ترسم، دو چیز است. متابعت از هواى نفس و آرزوهاى دور و دراز. پیروى هوى، دل‌های‌تان را از مسیر حق منحرف مى‌گرداند و درازى آرزو، تمام فکر و ذکر شما را متوجّه دنیا مى‌کند. کسى که این دو صفت را داشت، هیچ خیر و سعادتى، نه در دنیا و نه در آخرت، نصیب او نخواهد شد.»
از این‌روست که شلمچه با زمین خاکی و کویری‌اش از هر آبی پاک‌تر و مقدس‌تر است. مگر نگفته‌اند در غیاب آب، خاک مطهر است. پس در این مرز و بوم و در این کشور امام حسینی‌(ع) که از تربت امام حسین(ع) دور افتاده، چه خاکی زلال‌تر و پاک‌تر از تربت شلمچه؟
این خاک تقدیس شده به نام تک‌تک اهل بیت(ع) است. این خاک در عزای آل‌الله(ع) اشک‌ها و ناله‌هایی را دیده که در هیچ‌کجای این دنیای خاکی دیده و شنیده نشده است. به همین دلیل است که سفر راهیان نور لازم و واجب است؛ سفری که پختگی و تلنگرهای تند و تیزی دارد. اگر این تلنگرها نبود که دشمنان به این شدت برای فراموشی آن دست نمی‌گذاشتند. رهبر معظم انقلاب بار‌ها در باب عبور از پیچ تاریخی فرمودند که راهیان نور، از جمله‌ صدقات و حسنات است؛ چراکه راهیان نور علاج و کلید مقابله با شبیخون فرهنگی دشمن است. «هشت سال دفاع مقدس ما صرفاً یک امتداد زمانی و فقط یک برهه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ زمانی نیست؛ گنجینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ عظیمی است که تا مدت‌های طولانی ملت ما می‌تواند از آن استفاده کند؛ آن را استخراج کند و مصرف کند و سرمایه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذاری کند.» این بیانات رهبر معظم انقلاب در 24 شهریورماه سال 1388 است که بر لزوم استخراج منابع عظیم از مناطق عملیاتی دفاع مقدس تأکید دارند.
بهترین راه برای استخراج این گنجینه عظیم، سفر راهیان نور است که امام خامنه‌ای درباره اهمیت آن این سخن را یادآور شدند: «اگر شما بخواهید از ثروت استفاده کنید، باید فنّاوری‌اش را بلد باشید؛ من می‌گویم این راهیان نور یک فنّاوری است؛ این یک فنّاوری است برای استفاده‌ از این ثروت عظیم. این معدن طلای عظیمی که در اختیار ماست، این را یا می‌شود بدون فنّاوری رها کرد، یا می‌شود مثل خیلی از معادن ماـ که متأسّفانه بدون اینکه ارزش افزوده‌ای برایش به‌وجود بیاید، همین‌طوری می‌دهند به دست این و آن می‌رودـ رد کرد که برود، یا می‌توان آن را با فنّاوری، دارای ارزش‌افزوده کرد؛ این راهیان نور یک فنّاوری است، یک‌چنین حرکت عظیمی است، این را باید خیلی قدر دانست؛ این راهیان نور کار بسیار بزرگ و مهمّی است؛ سعی کنید این کار را درست انجام بدهید.»
یادمان نرود که سفر راهیان نور با سفر‌ها و عزیمت‌های دیگر متفاوت است. سفری که با نور همراه است. این اغراق نیست. اگر از پیران و میانسالان عبور کنیم و تصورمان این باشد که با عبور از میانسالی توجه آنها به معنویت بیشتر شده است، کمتر نوجوان و جوانی است که از معنویت و آثار این سفر چیزی نگوید.
سال‌هاست کاروان‌های راهیان نور به سمت مناطقی که بیش از دیگر منطقه‌های غرب و جنوب غرب کشور درگیر دفاع مقدس بودند، راهی می‌شوند و هر ساله خیل زیادی از خانواده‌ها به همراه کودکان، جوانان و نوجوانان‌شان به این سفر می‌روند. سفری که با وجود عجین‌شدن با سختی‌ها، اما به کام مسافرانش شیرین است و آنها را از روزمرگی‌ها نجات می‌دهد و دور می‌کند.