در هفته‌ای که گذشت، دو سریال دنباله‌دار و طولانی سیما پایان یافت. در هر دو سریال، برهه‌ای از تاریخ کشورمان به تصویر کشیده شده و هر دو درام تاریخی به شمار می‌آید. در هر دو اثر، تلاش شد تا قهرمانان این مرز و بوم روایت شوند. سریال «گیل دخت» که اتفاقاً برای آن تبلیغات ویژه‌ای هم شد و «آتش و باد» که در ایام ماه رمضان آغاز شد.
این دو سریال طولانی هم بودند؛ «گیل دخت» در 60 قسمت و در 30 هفته مهمان خانه‌های مردم شد و سریال «آتش و باد» هم در 58 قسمت به مخاطب عرضه شد. تردیدی نیست که دست‌اندرکاران هر دو سریال تلاش بسیاری متحمل شده‌اند، اما نباید فراموش کرد یکی از بخش‌های بسیار مهم که اتفاقاً قضاوت کل کار را تحت تأثیر قرار می‌دهد و در واقع می‌توان گفت یک برآیند از کل فیلم به مخاطب می‌دهد، پایان کار است.
هر چند ابتدا و میانه یک قصه و داستان از آن جهت که بیننده را به دنبال کردن ماجرا مشتاق می‌کند، اهمیت دارد؛ اما بدون شک این پایان داستان و قصه است که موجب رضایت بیننده از کل کار یا برعکس باعث پشیمانی او از دنبال کردن اثر می‌شود. این نکته‌ای است که چه در «گیل دخت» و چه در «آتش و باد» رعایت نشد و نتوانست رضایت مخاطبان را جلب کند.
دو قسمت آخر «گیل دخت» با کشت و کشتار پیاپی و بی‌وقفه پایان یافت و قسمت‌های پایانی «آتش و باد» هم به قتل عام مردم و کشته شدن قهرمان داستان (بهادر) و بعد هم دیگر شخصیت‌های سریال گذشت و نتوانست رضایت مخاطبان را جلب کند.
یکی از نقدهای جدی به «گیل دخت» و «آتش و باد»، طولانی بودن هر دوی آنها بود. بدون شک، ساخت سریال‌های طولانی از نظر بودجه نیز بسیار هزینه‌بر است؛ آن هم سریال‌هایی که خیلی زودتر از اینها می‌تواند داستان را به پایان برساند.
حتی نویسنده «گیل دخت» هم به این نکته اذعان داشته و در نشست خبری در این باره گفته است: «درباره طولانی بودن کار، قبول دارم برخی جاها ریتم افتاد، اما این اتفاق در همه سریال‌های طولانی کمی طبیعی است. برخی به من برمی‌گردد و برخی مشکلات به اجرا.»
حالا که سریال‌ها به هر دلیل تا این حد طولانی می‌شود، چرا نباید پایان‌بندی بهتری برای آن در نظر گرفت؟! در «آتش و باد»، سریال با خُرده داستان‌های فرعی بی‌ربط به کلیت داستان ادامه یافت و در نهایت، با یک پایان ضعیف به انتهای خود رسید. همین پایان‌بندی‌های ضعیف سبب می‌شود تا هم مخاطب در پایان احساس «سر کار بودن» بکند و هم سریال ماندگار نشود.
یکی از تأملات جدی دیگر درباره این دو پروژه طولانی سیما، ضعف فیلمنامه هر دوی آنها بوده است که باید توجه ویژه به آن داشت.
