نقطه پایان رهاسازی پوشش کجاست؟

شاید برایتان تعجب برانگیز باشد، اما سال‌ها پیش در برزیل، تجمعاتی علیه پوشش و حجاب برگزار شد. احتمالا شنیده اید که این کشور، از نظر اخلاقی و پوششی، سطح بسیار نازلی دارد. به طوری که حتی جمعیت زیادی از کشور‌های اروپایی، سالانه برای حضور در کارناوال‌های برزیلی، در این کشور حضور می‌یابند. با این حال، برهنگی کامل در سواحل برزیل ممنوع است و اعتراض به پوشش، علیه قانون ممنوعیت برهنگی در سواحل بود.

اعتراض علیه ممنوعیت برهنگی کامل، صرفا به برزیل و دنیای حقیقی محدود نمی‌شود. بلکه در کشور‌های دیگر و حتی علیه ممنوعیت برهنگی در شبکه‌های اجتماعی نیز، اعتراضاتی صورت گرفته است. به گزارش «بیزینس اینسایدر»، ده‌ها نفر به طور برهنه، علیه ممنوعیت برهنگی در فیسبوک، اعتراض کردند.
حتی در شهر سانفرانسیسکو که یکی از شهر‌های بزرگ و مشهور ایالات متحده آمریکاست؛ برای برهنگی کامل اعتراضاتی شکل گرفته است. به گزارش نشریه انگلیسی گاردین، «در پی اعتراض علیه ممنوعیت برهنگی کامل در سانفرانسیسکو، سه نفر دستگیر شدند.»
شبکه آمریکایی CNN نیز در گزارشی گفت: «پس از آنکه قانونگذاران سانفرانسیسکو ممنوعیت برهنگی کامل در محیط عمومی را تصویب کردند؛ معترضان لباس‌های خود را درآوردند.»، اما با این حال قانون ممنوعیت برهنگی پا برجا ماند و متخلفان از این قانون، جریمه شدند.

رسانه آمریکایی «سی نت»، در گزارشی اعلام کرد که «ده‌ها نفر در اعتراض به قانون ممنوعیت برهنگی کامل در شبکه‌های اجتماعی، مقابل دفتر فیس بوک، برهنه شدند.»

در آرژانتین نیز تجمعاتی در اعتراض به ممنوعیت برهنگی برگزار شد که در آن، زنان خواهان آزادی برهنگی بالاتنه شدند. نکته قابل توجه این است که پلیس این کشور، زنان نیمه برهنه را از ساحل اخراج کرد.

در هلند نیز با برقراری رابطه جنسی در سواحل، مخالفت شد. به گزارش یورونیوز، «شهرداری وی‌یِر، واقع در هلند از اواخر هفته پیش با نصب تابلو‌های جدیدی در اطراف ساحل این شهر، کارزاری را برای منصرف کردن مردم از برقراری رابطه جنسی در ساحل شنی به راه انداخته است.»

اینگونه اعتراضات در نقاطی از جهان رخ داده است که حجاب در آنجا نه الزام شرعی دارد، نه الزام فرهنگی و نه الزام قانونی. فقط به طور حداقلی، قوانینی برای ممنوعیت برهنگی کامل در محیط عمومی و شبکه‌های اجتماعی وضع شده است. اما با این حال، عده‌ای آن را نپذیرفته و دست به اعتراض زده اند.

از این قوانین و اعتراضات، دو نکته را می‌توان برداشت کرد. اول آنکه، اصل پوشش در همه جا قانونی و لازم الاجرا است و فقط اختلاف در حدود آن وجود دارد. دوم آنکه، تقاضا برای بدون پوشش بودن و برهنگی، انتهایی ندارد و بی‌حجابی فقط به برداشتن روسری ختم نمی‌شود. به طوری که حتی در کشور‌های غربی، با وجود آنکه اکثر پوشش آزاد است؛ اما بازهم برای برهنه شدن کامل و نمایش بخش‌های حداقلی از بدن که ممنوع است، اعتراض می‌کنند.

نکته قابل توجه دیگر، این است که حکومت‌ها با این قبیل اعتراضات، مقابله کرده و حتی معترضین را دستگیر می‌کنند. به عبارتی دیگر، صرف آنکه عده‌ای تقاضای برهنه شدن کامل را مطرح کنند، قانون ممنوعیت برهنگی کامل تغییر نکرد و دولت‌ها، بر حفظ آن پا فشاری کردند. حتی فراتر از حکومت‌ها، مدیران شبکه‌های اجتماعی همچون فیس بوک و اینستاگرام نیز بیش از یک دهه نسبت به تغییر قانون ممنوعیت برهنگی کامل، مقاومت داشته و آن را به دلیل خواست و اعتراض عده‌ای، آزاد نکردند. اما در نهایت برای حفظ کاربران خود، بخشی از این محدودیت‌ها و نه همه آن را، کاهش دادند.

این موضوع در کشور ما نیز به همین نحو است. در ابتدا در رسانه‌های خارجی خصوصا رسانه‌های انگلیسی زبان، صرفا بر پوشش موی سر تاکید داشتند. اما در روز‌های اخیر، چهره‌های برانداز و حامیان تحریم اقتصادی و دارویی مردم ایران، بر آزادی سایر پوشش، مانور می‌دهند. سوال این است که انتهای حذف پوشش تا کجاست؟ با توجه به تجربه کشور‌های غربی که بیان شد، چه تضمینی است که درخواست حذف ممنوعیت‌های پوشش، به برهنگی کامل منجر نشود؟