در مواقعی که حذف و سانسور برای پیشبرد اهداف کافی نیست، رسانه به جای تجاهل و نادیده انگاشتن یک خبر، اقدام به حمله شدید به آن می‌کند. برای نمونه، در طول 40 سال سازمان CIA خود مسئولیت قاچاق مواد مخدر را در ایتالیا، فرانسه، هند و چین، افغانستان و آمریکای مرکزی و جنوبی به عهده داشت. این وضعیت براساس شواهد مردمی و در یک بررسی وسیع که مجلس سنا انجام داد، افشا شد؛ ولی رسانه‌ها به شدیدترین نحو با این شواهد مقابله و آنها را انکار کردند. در سال 1996، هنگامی که مرکوری نیوز، اطلاعات مفصلی درباره محموله‌های کراک CIA که شرق لسآنجلس را فرا گرفته بود، افشا کرد، دیگر این امکان نادیده گرفتن آن وجود نداشت؛ از این رو رسانه‌های مزبور اقدام به محکوم کردن آن کردند.
مقالههای واشنگتن‌پست و نیویورک‌تایمز و گزارش‌های تلویزیونی اعلام کردند، هیچ‌گونه شواهدی مبنی بر دخالت CIA در این موضوع وجود ندارد و بر چسب «ژورنالیسم بد» را بر مقالات مرکوری نیوز زدند و عنوان کردند، مشکل اصلی علاقه عوام به اینگونه جنجالهاست که چیزی جز سوءاستفاده از سادهلوحی مردم نیست.
انواع بیشماری از فریب در انبوه اطلاعات و دانشی که هر روز از کارخانه کار فکری رسانه به بیرون جریان می‌یابد، دیده شده است که به «ماساژ پیام» معروف است. در انیجا چند نمونه از تاکتیک‌های ماساژ پیام آورده می‌شود:
زمانبندی: در این نوع تاکتیک معمولترین رهیافت، به تأخیر انداختن ارسال پیام است تا حدی که دیگر پیام‌گیر نتواند کاری بکند.
قطره‌چکانی: در اینجا اطلاعات و دانش به جای آنکه در سندی واحد منتشر شود، در زمانهای گوناگون به مقدار کم منتقل می‌شود. در این شیوه الگوی رخدادها تجزیه می‌شود و از دید گیرنده مخفی میماند.
موجی: وقتی مردم شکایت می‌کنند که چرا از موضوعی بیاطلاع ماندهاند، رسانه‌ها آنقدر مطلب را به صورت گسترده و افزایشی ارائه می‌دهند تا مردم در انبوه اطلاعات غرق شوند و دیگر نتوانند واقعیتهای اساسی را دریابند.
دروغ بزرگ: این تاکتیک از سوی وزیر تبلیغات هیتلر، «یوزف گوبلز» شهرت یافت و بر این ایده مبتنی است که اگر دروغی به اندازه کافی بزرگ باشد، راحت‌تر از دروغهای کوچک باور می‌شود.
در شگردی دیگر، رسانه‌های گروهی غرب، با برجسته‌سازی اطلاعات هیجان‌آمیز و مغرضانه تلاش می‌کنند افکار جوامع را از وقایع و رخدادهای دیگر منحرف کنند. رسانه سعی می‌کند موضوعاتی از واقعیت زندگی را برجسته کند و به جای آن مسائل دیگر را بی‌ارزش و بی‌اهمیت جلوه دهد. رسانه مسائلی را که نباید مردم به آنها فکر کنند، برجسته می‌کند. یک رسانه به راحتی می‌تواند با برجسته کردن امور دیگر آن امور واقعی را به فراموشی بسپارد. برای نمونه، امپریالیسم خبری موفقیت‌های اقتصادی و اجتماعی جوامع را بیان نمی‌کند، اما در مقابل به دشواری‌های رشد اقتصادی در کشورهای در حال رشد می‌پردازد و تلاش می‌کند آنها را زیر سؤال ببرد.
وضعیتی که امروزه در کشور خودمان شاهد آن هستیم و رسانه‌های دنیا حرفی از موفقیت‌های بزرگ جمهوری اسلامی در زمینه‌های گوناگون نمی‌زنند؛ اما آسفالت نامناسب در یکی از کوچههای شهرهای جنوبی کشور را بزرگ می‌کنند و به مثابه سندی بر مدیریت نادرست ارائه می‌کنند.
