تغییر در ساختار‌های ظالمانه سازمان ملل خواست مردم جهان است

یکی از موضوعات برجسته‌ای که در سازمان ملل و در میان سخنرانی اکثر روسا و حکام کشور‌های مختلف برجسته و مشهود بود اعتراض به ساختار‌های سازمان ملل بود؛ ساختار‌های غیر انسانی که به واسطه تحمیل زور و قدرت از سوی کشور‌های ذی نفوذ ملت‌های مظلوم جهان را تحت فشار قرار داده است.

در سخنرانی‌هایی که در سازمان ملل تاکنون شاهد آن بودیم موضوع اعتراض به حق وتو و بی‌خاصیت شدن مصوبات سازمان ملل بسیار پررنگ بود به گونه‌ای که نسبت به این موضوع با مثال زدن آمریکا بسیاری اعتراض کردند.

روسای جمهور و سران کشور‌های مختلف به داشتن حق وتو برای چند کشور معدود اعتراض داشتند به عنوان مثال وجود حق وتوست که باعث شده آمریکا از اسرائیل حمایت کند علی‌رغم فجایایی که آمریکا در عرصه منطقه‌ای آفریده و کل جهان و ساختار‌های انسانی و امنیتی را تحت مخاطرات شدیدی قرار داده است.

با اینکه سازمان ملل متحد بعد از جنگ جهانی دوم ناظر بر ایجاد صلح و آرامش تشکیل شد، یعنی دولت‌ها و ملت‌ها بعد از جنگ جهانی دوم به این نتیجه رسیدند که باید سازمانی و تشکیلاتی برای استقرار صلح و جلوگیری از زور و تجاوز قدرت‌های بزرگ علیه مردم مظلوم جهان ایجاد کنند، اما امروز شاهد از دست رفتن کارکرد این سازمان هستیم. سازمان ملل متحد که قرار بود به تشکیلاتی برای بسط و گسترش صلح و آرامش در منطقه تبدیل شود متاسفانه تبدیل به ابزاری برای سلطه شده است.

کشور‌های دارای حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل حرف اول و آخر را می‌زنند، لذا امروز قدرتمندان جهان سرنوشت مردم دنیا را در دست گرفته و بر جهان تاثیر گذارند در حالی که قرار بود سازمان ملل مانع این رویه شود.

کشور‌های قدرتمند جهان متاسفانه بنا به تامین منافع خود برتصمیمات شورای امنیت سازمان ملل تاثیر می‌گذارند و منافع میلیارد‌ها انسان را تحت‌الشعاع خواسته‌های منفی خود قرار می‌دهند به این دلیل با صراحت می‌توان گفت متاسفانه سازمان ملل متحد کارکرد اصلی خود را از دست داده است.

امروز ملت‌ها و کشور‌های مختلف خواهان بازگشت سازمان ملل متحد به کارکرد اصلی خود هستند به این خاطر همه آنها بر روی این موضوع که ساختار‌ها و کارکرد‌های سازمان ملل متحد باید دستخوش تغییراتی شود تاکید ویژه‌ای دارند؛ ضمن اینکه بر این موضوع نیز تاکید می‌شود که قوانینی که موجب حق وتو می‌شود نیز باید شفاف شود؛ بدین معنا که حتی اگر حق وتو از کشور‌های دارنده این حق گرفته نشود برای آن باید محدودیتی قائل شد.

به بیان بهتر کشور دارنده حق وتو نباید بیشتر از سه بار اجازه استفاده از این حق را داشته باشد چرا که شبیه به حمایت‌های بی حد و حصر آمریکا از رژیم صهیونیستی در مساله حملات و بمباران‌ها و نسل‌کشی در غزه می‌شود.

اگر آمریکا بار‌ها قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل علیه جنایات رژیم صهیونیستی را وتو نمی‌کرد قطعا کشور‌های دیگر برای پایان دادن به تجاوزات و گردنکشی‌های اسرائیل به نتیجه روشن و مثبتی می‌رسیدند ضمن اینکه در این وضعیت حتما چین و روسیه می‌توانستند برعلیه وتوی آمریکا اقدامی انجام دهند؛ به این خاطر بسیاری از کشور‌ها و ملت‌ها خواهان تغییر در ساختار‌های سازمان ملل و دیده شدن بیشتر ملت‌های مظلوم و تحقق خواسته‌های آنها هستند.