اخبار این روزهای کشور سوریه یک تراژدی کامل است! رسانهها از وقوع پنج جنایت خونین در مناطق ساحلی سوریه خبر دادهاند که در آنها بیش از 300 علوی و شیعه، از جمله زنان و کودکان، به دست عناصر تروریستهای حاکم بر سوریه اعدام میدانی شدهاند. با این حال، سیاست یک بام و دو هوای سازمان ملل و قدرتهای مدعی حقوق بشر غربی ایجاب میکند تا به دلیل منافع، چشم بر فجایع انسانی ببندند؛ این سیاست دوگانه و چشمپوشی غرب و ایادی آنها در خصوص جنایات تحریرالشام در سوریه یادگار روزهای حملات مکرر رژیم صهیونی به نوار غزه، سالها تجاوز رژیم سعودی و کشتار غیرنظامیان، با چراغ سبز و حمایتهای نظامی و اطلاعاتی آمریکا، نسلکشی مسلمانان روهینگیا به دست نظامیان این کشور است.
این موضعگیریها تصویر واضحی از سیاستهای حقوق بشری قدرتهای غربی است که نشان میدهد آنچه برای غرب اولویت دارد نه اصول انسانی، بلکه منافع ژئوپلیتیک و اقتصادی است. چنانکه خبرهای رسمی حاکی از آن است که هیچ هیئتی از سازمان ملل وارد مناطق ساحلی سوریه نشده است. این موضوع جای تعجب هم ندارد؛ چرا که تاریخ گواه اقدامات تکراری آنها در این چند دهه بوده است؛ به گونهای که در روزهای پس از طوفانالاقصی، سازمان مدعی حقوق بشر نهایت اقدامی که از خود نشان داد، اکتفا به بیانیهها بود.
«ابومحمد الجولانی» معتقد است این گروهها تهدیدی برای امنیت کشور است. این در حالی است که گمانهزنی وجود دارد که سناریوی تقسیم و تجزیه سوریه جدی است و این مقاومت مردم در برابر تجزیه پذیری سوریه است؛ چنانکه سخنان «بوعاز بیسموت» رئیس کمیسیون امنیت داخلی کنست(پارلمان رژیم اشغالگر) در خصوص پروژه تجزیه سوریه این ادعا را تأیید میکند. بیسموت میگوید: «سوریه تحت سلطه ما خواهد بود و تا عراق و کردستان پیش خواهیم رفت. سوریه باید مانند اردن بدون قدرت و توان نظامی و کاملاً تابع ما باشد... همانطور که ما میتوانیم پادشاه اردن را شب از تخت خوابش برای اجرای دستوراتمان بیدار کنیم، دمشق هم باید کاملاً تحت سیطره اسرائیل باشد. سوریه پل ما برای رسیدن به فرات است.» در این میان، سکوت معنادار هیئت تحریرالشام، که کنترل بخشهای شمالی سوریه را در اختیار دارد، نشان میدهد که این گروه عملاً در برابر طرحهای صهیونی در جنوب سوریه موضعی اتخاذ نکرده و در عوض، تمرکز خود را بر تسویهحسابهای داخلی و سرکوب علویان و شیعیان قرار داده است. این در حالی است که ادامه این روند میتواند دولت دمشق را در ماههای آینده با بحران امنیتی و نظامی جدیتری مواجه کند؛ چراکه پیشروی رژیم صهیونی در جنوب سوریه، افزون بر تهدید حاکمیت سوریه، راه را برای افزایش نفوذ آمریکا و متحدانش در منطقه نیز هموار میکند.