اینترنت ملی، سپری در برابر شبکه‌سازی دشمن

تجاوز اخیر رژیم صهیونی به خاک ایران نشان‌دهنده یک برنامه‌ریزی دقیق و از پیش طراحی‌شده بود. یکی از ابعاد این تهاجم، تلاش دشمن برای نفوذ سازمان‌یافته از طریق شبکه‌های ارتباطی بود. این نفوذ، عملیاتی پرریسک است که نیازمند بسترهای ارتباطی امن و کنترل‌نشده از سوی دشمن است.برای درک بهتر این موضوع، به یک نمونه عینی توجه کنید: چرا در جنگ اوکراین و روسیه، با وجود قدرت نظامی روسیه، مقامات این کشور هدف ترور اوکراین قرار می‌گیرند؟ پاسخ تا حدی در وابستگی اقتصاد و ارتباطات روسیه به شبکه جهانی اینترنت نهفته است. قطع دسترسی به این شبکه، تأثیراتی به‌مراتب عمیق‌تر از تحریم‌های اقتصادی کنونی بر روسیه خواهد داشت.

 در همین راستا، مسکو اقداماتی برای آماده‌سازی مقامات دولتی در برابر احتمال قطع دسترسی به اینترنت جهانی انجام داده است؛ سناریویی که می‌تواند حدود ۱۰۰ میلیون کاربر روس را از شبکه جهانی جدا کند.هدف روسیه از این اقدامات، حفاظت از داده‌های حساس نظامی و اطلاعات کاربران در رسانه‌های اجتماعی است. با این حال، نبود زیرساخت اینترنت ملی در روسیه، این کشور را در برابر سایبرتروریسم آسیب‌پذیر کرده است.

این ضعف، یکی از عوامل اصلی موفقیت ترورها در این کشور است. اینترنت ملی نه‌تنها می‌تواند از سایبرتروریسم جلوگیری کند، بلکه مانع شبکه‌سازی نفوذ سازمان‌یافته دشمن نیز می‌شود.در ایران نیز، نبود اینترنت ملی بستری برای فعالیت شبکه‌های معاند فراهم کرده است.به‌عنوان مثال، ورشکستگی شبکه «من‌وتو» نشان داد که این شبکه‌ها با هزینه‌های هنگفت، نه‌تنها برای تولید محتوا و جهت‌دهی به افکار عمومی، بلکه برای تربیت و سازمان‌دهی شبکه‌های نفوذ فعالیت می‌کنند. غرب با حمایت مالی از رسانه‌های فارسی‌زبان مانند «ایران اینترنشنال»، به‌دنبال تداوم این فعالیت‌هاست. اما هدف اصلی چیست؟ این رسانه‌ها صرفاً ابزار تولید محتوا نیستند؛ آن‌ها به‌عنوان بستری برای جذب و کادرسازی افراد در شبکه‌های نفوذ عمل می‌کنند.در غیاب اینترنت ملی، برخی کاربران داخلی به شبکه‌های معاند متصل شده و در دام ارتباطاتی می‌افتند که می‌تواند آن‌ها را به‌تدریج وارد شبکه‌های نفوذ کند.

دشمن از این خلأ بهره‌برداری کرده و بدون نیاز به انتقال فیزیکی افراد از مرزهای خاکی، از طریق مرزهای فکری و ذهنی نفوذ می‌کند.از این‌رو، ایجاد اینترنت ملی به‌عنوان یک پدافند سایبری ضروری است. این زیرساخت نه‌تنها از تهدیدات سایبرتروریستی و نفوذ سازمان‌یافته جلوگیری می‌کند، بلکه امنیت اجتماعی را تقویت کرده و از شکل‌گیری زمینه‌های خطرساز در برابر منافع ملی محافظت می کند.