سیگنال‌های اقتدار

استفاده از سامانه‌های موقعیت‌یاب جهانی ماهواره‌ای برای امور مختلفی ضروری است. اما وابستگی به دشمن جمهوری اسلامی ایران برای این خدمات می‌تواند آسیب‌هایی داشته باشد. از جمله اینکه ایالات متحده آمریکا در وضعیت‌های خاص می‌تواند سیگنال‌ها را قطع یا منحرف کند. همان‌طور که در سال ۱۹۹۶ با منحرف کردن موشک‌های چینی پرتاب شده به‌سمت تایوان نیروی نظامی این کشور را تحقیر کرد و محرک چینی‌ها در استقلال سامانه‌های ناوبری خودشان شد. 
بعضی تصور می‌کنند که با تغییر سیستم ناوبری به ماهواره‌های چینی دشمنان هم می‌توانند با تغییر سامانه‌های ناوبری خودشان به سیستم چینی دوباره از این سامانه‌ها برعلیه امنیت ملی کشور ایران استفاده کنند، کما‌اینکه مثلا در کشور‌های منطقه عربستان سعودی در حال پیشبرد همکاری‌هایی در این زمینه با چین است. اما این نگرش ناشی از شناخت ناقص سامانه‌های موقعیت‌یابی جهانی است. 
سامانه‌های ناوبری جهانی در سطح سیگنال‌های ارسالی برای وسایل کاربری مختلف یکسان به‌نظر می‌رسند، اما این سامانه‌ها یک بخش دیگر به‌عنوان مفسر هم دارند. در سطح مفسر، وسایل کاربری نهایی استاندارد‌هایی دارند که خاص خود سامانه موقعیت‌یاب است. یعنی از سوی تولیدکننده سامانه ناوبری برای مقاصد امنیت ملی خطا‌هایی در نرم‌افزار مفسرایجاد می‌شود که در نقاطی خاص تفسیر موقعیت دقیق را برای وسایل کاربری نهایی دچار مشکل می‌کند. در حال حاضر که سامانه موقعیت‌یابی «جی پی اس» در کشور فعال است، ایالات متحده آمریکا هیچ ملاحظه‌ای برای ایجاد خطا در نقاط حساس کشور ایران ندارد؛ لذا نیرو‌های نظامی مجبور می‌شوند با جعل سیگنال جی پی اس از مراکز حساس محافظت کنند، این موضوع سبب اختلال در عملکرد‌های مشروع سامانه‌ها می‌شود و دقت پایینی دارد و دشمنان حتی با سامانه‌های ضد‌اختلال می‌توانند به دشمنی خودشان ادامه بدهند. از این‌رو همکاری با کشور چین در سطح ملی می‌تواند به کشور در حفاظت بهتر بسیاری از تأسیسات حساس کمک کند. البته وابستگی به یک کشور خارجی هرچند با ایران دارای روابط راهبردی باشد، در موضوع سامانه‌های موقعیت‌یابی برای همه امور منطقی نیست و لازم است که کشور برای ایجاد سامانه‌های ناوبری بومی خودش و نرم‌افزار‌های مفسر دقیق اقدامات لازم را انجام بدهد. در صورتی‌که ایران نیز سامانه‌های ناوبری بومی خود را داشته باشد، همان‌طور که روسیه با کشور چین در زمینه سامانه‌های ناوبری همکاری دارد، ایران هم می‌تواند وارد همکاری مشترک در سامانه‌های ناوبری جهانی باشد. 
البته باید توجه داشت با وجود اینکه بیشتر وسایل کاربری نهایی از نظر سخت‌افزاری از سامانه‌های موقعیت‌یابی چینی نیز پشتیبانی می‌کنند، گذار به سامانه موقعیت‌یابی جدید نیازمند تغییرات نرم‌افزاری و گاهاً سخت‌افزاری در وسایل کاربری نهایی خواهد. برای گذار سریع به سامانه موقعیت‌یابی جدید باید همکاری بخش خصوصی و بازیگران مختلف در دستور کار قرار بگیرد. در این زمینه وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات که طبق قانون وظیفه تأیید نمونه تجهیزات مخابراتی را برعهده دارد، نقش کلیدی دارد.