قدرت معنوی و معنویت مقتدر

پیام امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) به کشتی‌گیران تنها یک تبریک ورزشی نبود؛ بلکه بازخوانی یک راهبرد کلان برای آینده کشور بود. ایشان بر نکته‌ای دست گذاشتند که در متن زندگی ایرانی و اسلامی ما ریشه دارد: «آمیزه قدرت و معنویت». این تعبیر ساده، در واقع ترجمه‌ای از تجربه‌ای است که در میدان‌های ورزشی، نظامی، علمی و حتی فرهنگی قابل مشاهده است؛ تجربه‌ای که می‌تواند به الگویی ماندگار برای آینده کشور و حتی جهان بدل شود.
در مسابقات اخیر، قهرمانان ما بار دیگر نشان دادند که ورزش فقط نمایش توان بدنی نیست. قدرت بدنی و مهارت فنی آنان، در اوج خود، با اخلاق و احترام آمیخته شد. آنها بعد از پیروزی، نه رقیب را تحقیر کردند و نه غرور فردی را به رخ کشیدند. شادی خود را به مردم هدیه دادند و رقیب را نیز با احترام بدرقه کردند. این رفتار در برابر برخی حریفان خارجی که با کوچک کردن و تحقیر رقیب شادی خود را جشن می‌گرفتند، تفاوتی عمیق را به نمایش گذاشت: قدرتی که معنویت ندارد، در نهایت به خودخواهی و برتری‌طلبی می‌انجامد؛ اما قدرتی که با اخلاق همراه است، در خدمت کرامت انسانی قرار می‌گیرد.
این پدیده را می‌توان در عرصه دفاعی کشور هم به وضوح دید. نیرو‌های مسلح جمهوری اسلامی در طول سال‌ها نشان داده‌اند که افزایش قدرت نظامی و بازدارندگی، در کنار رشد معنویت و اخلاق پیش می‌رود. وصیت‌نامه شهیدانی، چون حاج قاسم سلیمانی و سیره عملی آنان، سندی روشن است که نشان می‌دهد هر چه قدرت بیشتر می‌شود، تقید به معنویت نیز عمیق‌تر می‌شود. چنین ترکیبی است که قدرت را از تبدیل شدن به تهدیدی علیه ملت‌ها بازمی‌دارد و آن را به سپری برای حمایت از مردم و دفاع از مظلومان تبدیل می‌کند.
اگر به آن سوی دنیا نگاه کنیم، نمونه‌های فراوانی از قدرت‌های فاقد معنویت می‌بینیم. زرادخانه‌های هسته‌ای، لشکرکشی‌های بی‌پایان و حتی سلطه اقتصادی، اغلب به ابزاری برای تحقیر ملت‌ها بدل شده‌اند. ورزشکارانی که حریف خود را به چشم دشمن می‌بینند، کشور‌هایی که علم و فناوری را در انحصار می‌گیرند و دولت‌هایی که ثروت خود را خرج جنگ‌افروزی می‌کنند، همه یک ویژگی مشترک دارند: قدرت‌شان از معنویت تهی است.
پیام رهبر معظم انقلاب، در حقیقت یادآوری همین تفاوت بنیادین بود. ایران می‌تواند و باید الگویی نوین ارائه دهد؛ الگویی که در آن قدرت مادی و معنوی نه تنها در تضاد با هم نیستند، بلکه هم‌افزا می‌شوند. این الگو در عرصه ورزش با اخلاق جوانمردانه، در عرصه دفاع با پایداری معنوی رزمندگان، در عرصه علم با گشودن دستاورد‌ها برای ملت‌های دیگر، و در عرصه فرهنگ با الهام‌بخشی به ارزش‌های انسانی متجلی می‌شود.
قدرت اگر تنها به بازو و ابزار محدود بماند، زودگذر و حتی خطرناک است؛ اما وقتی با معنویت همراه شود، هم شیرین است، هم پایدار، و هم #به‌ـ نفع‌ـ مردم تمام می‌شود. جمهوری اسلامی می‌تواند با تکیه بر این تجربه، چهره‌ای نو از قدرت در جهان نشان دهد؛ قدرتی که نه برای تحقیر و سلطه، بلکه برای تکریم انسان‌ها و حمایت از مظلومان است.