لزوم توجه به ریشه‌های درخت سینما !

چهل‌ودومین دوره جشنواره فیلم کوتاه تهران در حالی برگزار شد که اولین آزمون گروه مدیریتی جدید در انجمن سینمای جوان به شمار می‌آید؛ به‌ویژه قرار گرفتن یک فیلمساز خوش‌نام و باتجربه، همچون «بهروز شعیبی» در صدر این رویداد، توقعات را از آن افزایش داد. با این حال، اولین تغییر در این رویداد، انتقادآمیز شد و آن هم بازگشت محل برگزاری جشنواره به پردیس ایرانمال است که یک نوع بازگشت به عقب قلمداد می‌شود!

این جشنواره در دولت دوازدهم نیز در ایرانمال برگزار شد و همان موقع نیز بسیار مورد انتقاد قرار گرفت. دوری این مکان از وسط شهر و مشقت رفت و آمد یک طرف، تعارض فلسفه فیلم کوتاه با این مکان موجب افزایش این انتقاد‌ها شد. چون فیلم کوتاه، بر مردمی، موجز، چریکی و کم خرج بودن هویت می‌یابد، درحالی که محل انتخاب شده، هیچ نسبتی با این هویت ندارد!‌ای کاش شرایطی فراهم شود تا جشنواره در مکان‌های عمومی و مراکز تردد و تجمع مردم، از قبیل بوستان‌ها، مساجد، مدارس و دانشگاه‌ها برگزار می‌شد و فیلمسازان آثار کوتاه که درواقع آینده‌سازان سینمای حرفه‌ای هستند، نفس به نفس و رو در رو با عامه مردم، فیلم‌های خود را اکران می‌کردند و نقد‌ها از طرف مردم به آنها منتقل می‌شد! بردن فیلمسازان کوتاه به یک مکان کاخ‌مانند و دور از مردم و بی‌نسبت با هنر مردمی، نسل جوان سینما را با اهداف هنر والا و مترقی دور می‌کند!

با این حال، جشنواره فیلم کوتاه تهران به دلیل برخورداری از اصالت و اعتبار بین اهالی سینما، هیچ گاه دچار کمبود مخاطب نمی‌شود، همچنان که در این جشنواره هم شاهد سالن‌های شلوغ و استقبال دوست‌داران فیلم کوتاه بودیم. 

نکته مهم این است که فیلم کوتاه و جشنواره‌ای که برای آن برگزار می‌شود، درواقع عرصه و محل پرورش و آماده‌سازی نسل آینده سینمای کشور است. به همین دلیل اصلی‌ترین مأموریت بهروز شعیبی و همکارانش تبدیل این جشنواره به یک مزرعه است. اگر سینمای حرفه‌ای را به یک درخت تشبیه کنیم، فیلم‌های کوتاه و همچنین جشنواره تهران، ریشه‌های این درخت هستند. هرچه این ریشه قوی‌تر و محکم و باهوش‌تر باشد، درخت سینما هم پربارتر و پویاتر خواهد بود. همان طور که خیلی از کارگردان‌های مطرح امروز سینمای ما در دهه‌های قبل، در همین جشنواره ذوق آزمایی کرده بودند و بعد‌ها به ظهور رسیدند. اتفاقاً زمینه فکر، سلیقه و جهت محتوایی فیلم‌های آنها از همان زمان و در همین جشنواره شکل گرفته بود. پس جشنواره فیلم کوتاه تهران را باید جشنواره‌ای پایه‌ای قلمداد کرد که سازنده ریشه‌های درخت سینمای بدنه کشور است. هر آنچه امروز برای سازندگان این فیلم‌ها و آثارشان پیش بیاید، درواقع پیش زمینه‌ای برای فیلم‌های بلند سینمایی در دهه آینده خواهد بود. اگر قرار است درخت سینمای ایران تناور، پر شاخ و برگ و مملو از ثمرات مفید و شکیل باشد، باید از هم اکنون ریشه‌های آن در انجمن سینمای جوان و جشنواره فیلم کوتاه تهران ساخته شود.