یکی از مهم‌ترین وظایف کسانی‌که در عصر انتظار حضرت ولیعصر(عج) به سر می‌برند، این است که یک نسل مهدوی را پرورش بدهند. عصاره همه آفرینش و خلقت قرار است که در عصر ظهور حضرت ولی عصر(عج) تجلی پیدا کند. عصر حضور زمانی است که انسان‌ها به رشد و تکامل می‌رسند و به خدا نزدیک هستند. اگر در این مسیر میخواهیم نقشآفرینی کنیم، باید فرزندان‌مان را به گونه‌ای تربیت کنیم که قابلیت حضور در کنار حضرت حجت(عج) را داشته باشند. ما باید به‌گونه‌ای عمل کنیم که گویی محیط خانه ما قرار است پرورشگاه نسلی باشد که در عصر حضور یاریرسان امام زمان(عج) باشد.
فرزندان امانت امام زمان(عج) هستند که در اختیار ما قرار گرفته‌اند و ما باید بدانیم که خانه‌های ما سربازخانه امام زمان(عج) است. در تربیت حق فرزند است و وظیفه‌ای است که به دوش والدین قرار دارد؛ اگر کوتاهی کنیم باید در قیامت پاسخگو باشیم؛ البته تربیت نیازمند تخصص است. نصیحت و امر و نهی زیاد، تربیت را خراب می‌کند. محبت پیشران تربیت است و تربیت را تقویت می‌کند؛ فرزندان باید مورد تکریم و احترام قرار بگیرند. ما باید تلاش کنیم خوراک فکری سالم برای فرزندان‌مان فراهم کنیم تا آنها آلوده نشوند. به عبارت دیگر، برای تربیت نسل مهدوی باید براساس شیوه‌ای که اسلام فرموده، عمل کنیم.
در تربیت فرزندان دو نوع تفکر داریم؛ یکی تربیت بر اساس تفکرمادی و نگاه غربی است که مبتنی بر تفکرات فردگرایانه و انسان محوری است و دیگری تربیت بر اساس دین و خدامحوری است. هدف خلقت انسان هم همین است که انسان‌ها با یک شیوه دینی، بنده خدا شوند.
تربیت دینی یک شاخصه مهم دارد و آن، تربیت براساس فطرت است. در مدل‌های غربی و دنیایی می‌خواهند انسان را حریص و لذتجو بار بیاورند، اما در اسلام اینطور نیست.
خانواده مهم‌ترین نقش را در تربیت فرزند دارد. ما باید فضاهای زندگی خودمان را با معنویت مزین کنیم و رفتارهای فطری داشته باشیم. خوش اخلاقی، مهربانی و صبوری اینها همه رفتارهای فطری هستند. باید فرزندان را از همان ابتدا به آسمان وصل کنیم. برای همین هم در گوش نوزادان اذان و اقامه گفته می‌شود، یعنی از همان ابتدا به او میگوییم که برای بندگی خدا آمده است.