شهیدی که رهبر معظم انقلاب در سفر خود به کرمانشاه وی را شهید «پیشتاز و پیشرو» خطاب کردند، ۱۲ بهمن ماه سال ۱۳۳۱ در قصرشیرین به دنیا آمد. خانواده «سیدمحمد سعید جعفری» از سادات قدیمی کرمانشاه بودند و با چهل واسطه به امام حسن (ع) میرسیدند. هوشمندی او در ایام کودکی سبب شد تا همزمان با تحصیل، مسائل دینی و مذهبی را آموزش ببیند و از ۱۶ سالگی رسماً در مساجد و جلسات مذهبی سخنرانی کند.
وی در همه سخنرانیهای خود از مبارزه و قیام سخن میگفت، به همین دلیل از سال ۱۳۵۲، نام او در گزارش‌های هفتگی ساواک ثبت شد. ارتباط گسترده سعید با روحانیت و نقش محوری او به منزله حلقه رابط میان علمای منطقه، به تشکیل جامعه روحانیت مبارز کرمانشاه در سال ۱۳۵۶ و جامعه روحانیت غرب کشور و نیز مجمع روحانیون تبعیدی در سال ۱۳۵۷ منجر شد.
چند ماه پیش از پیروزی انقلاب اسلامی در پی آزادی زندانیان سیاسی، سعید نیز آزاد شد و با سازماندهی مجدد نیروها، کمیته حفاظت شهری کرمانشاه را در اول آذرماه سال ۱۳۵۷ راهاندازی کرد.
با تشدید درگیریها در کردستان و سقوط منطقه شهری سنندج و محاصره پادگان لشکر ۲۸ ارتش به دست گروهک‌ها، «شهید سپهبد قرنی» با تفویض اختیار تام به سعید در مورد فرماندهی نیرو‌های نظامی منطقه غرب، مداخله او و نیروهایش را به عرصه دفاع طلب کرد.
در اوایل مردادماه سال ۱۳۵۸ نیز، با سقوط پایگاه سپاه مریوان به دست گروهک‌ها و قتل عام خانواده پاسداران منطقه، سعید با تسلیح بزرگان محلی مدافع انقلاب و تقویت آنها در پی حل مشکل برآمد. مدتی بعد حضور این گروهک‌ها در پاوه، مشکلاتی را پدید آورد.
او در راستای فعالیتهای خود برای سازماندهی جوانان انقلابی و پیگیری اهداف فرهنگی و تبلیغاتی، در پاییز سال ۱۳۵۸ «نهضت اسلامی دانشجویان غرب کشور» را تأسیس کرد و مسئولیت آن را به «بهروز همتی»، یکی از همرزمان خود که از دانشجویان دانشگاه رازی کرمانشاه است، سپرد.
سرانجام سعید در چهارم آبان ماه سال ۱۳۵۹، در شب خجسته عید ولایت مرتضوی، در خط مقدم جبهه جنگ حق علیه باطل، در «ارتفاعات قراویز» به اجداد پاک و شهیدش تأسی کرده و پس از عمر کوتاه، اما بسیار پربرکتش، در حال سجده به شهادت رسید.