اگر زندگی را سفری طولانی بدانیم، سالمندی ایستگاهی است که همه مسافران دیر یا زود به آن می‌رسند؛ ایستگاهی پر از خاطرات، تجربه‌ها و تغییرات جسمی و روانی که هم می‌تواند سرشار از آرامش باشد و هم با چالش‌هایی جدی همراه شود. بر اساس تعریف سازمان بهداشت جهانی (WHO)، افراد بالای ۶۰ سال در گروه سالمندان قرار می‌گیرند. با این حال، در جامعه ما واژه «سالمند» گاهی به کسی اطلاق می‌شود که به دلیل ضعف جسمی یا کاهش توانایی‌های ذهنی، نیازمند حمایت بیشتر است. از منظر علمی، سالمندی یک بیماری نیست؛ بلکه مرحله‌ای طبیعی از چرخه حیات است. تغییرات این دوره شامل افت تدریجی توان عضلانی، کاهش تراکم استخوان، ضعف سیستم ایمنی و کند شدن برخی کارکرد‌های شناختی است. با این حال، پژوهش‌ها نشان می‌دهد با تغذیه سالم، فعالیت بدنی منظم، تمرین‌های ذهنی و حفظ روابط اجتماعی می‌توان روند افت کیفیت زندگی را کند کرد و به «سالمندی موفق» دست یافت؛ مفهومی که امروز در ادبیات علمی جهان به معنای زندگی فعال، امیدواری و استقلال فردی به کار می‌رود. در فرهنگ ایرانی‌ـ اسلامی نیز تکریم سالخوردگان جایگاه ویژه‌ای دارد، اما در دنیای معاصر، تغییر سبک زندگی، کاهش ابعاد خانواده و شتاب تحولات اجتماعی، جایگاه سالمندان را با تهدید‌هایی مواجه کرده است. احساس تنهایی، بیماری‌های مزمن و گاه بی‌توجهی اعضای خانواده، از جمله این چالش‌هاست. در مسیر همراهی با سالمندان، رعایت چند اصل ساده، اما اساسی می‌تواند کیفیت زندگی را ارتقا دهد. صبوری در برخورد با کندی حرکات یا ضعف حافظه، فرصت دادن برای انجام کار‌ها و تلاش برای حفظ استقلال فردی حتی در امور کوچک به سالمند احساس ارزشمندی می‌بخشد و اعتمادبه‌نفس او را تقویت می‌کند. احترام در گفتار و رفتار، پرهیز از لحن دستوری یا کودکانه‌سازی و فراهم کردن فرصت‌هایی برای مشارکت فعال از روایت خاطرات تا مشاوره در امور خانوادگی، کرامت سالمندان را پاس می‌دارد و پیوند میان نسل‌ها را استوارتر می‌کند.