این حقیقتی است که در فرهنگ ما بعضی باورهای نادرست درباره سن مناسب بارداری و فرزندآوری ریشه دوانده است که گویی مادری، رؤیای جوانی را به پایان میرساند. اما آیا حقیقت همین است؟
آمارها نشان میدهد، زنان در بازه سنی ۱۵ تا ۴۵ سال توانایی فرزندآوری دارند، اما فشارهای اجتماعی، این بازه را به چند سال کوتاه و پراسترس تقلیل داده است. باورهایی مانند «تا مدرک نگرفتی، تا شغلت ثابت نشده، ازدواج نکن» یا «بچهدار شدن، یعنی پایان زندگی آزاد»؛ باید گفت که این تأخیر نهتنها فرصتهای باروری را کاهش میدهد، بلکه به رشد تکبعدی افراد منجر میشود. باور دیگر ترس از بچهداری است؛ گویی فرزند، هیولایی است که شادی را از زندگی میرباید. در مهمانیها و گفتوگوهای روزمره، این جمله که «تا بچه نداری، از زندگی لذت ببر» به کرات شنیده میشود؛ اما واقعیت چیست؟ والدگری، با همه سختیهایش برای بسیاری از والدین معنای واقعی زندگی است؛ شما کمتر والدینی را پیدا میکنید که به روزهای «بیدردسر» بدون فرزند بازگردند. یکی دیگر از باورهای نادرست، تأخیر در تولد فرزند دوم است. توصیههایی مانند «بذار بچه اولت بزرگ شه» باعث میشود فاصله سنی فرزندان زیاد شده و تربیت آنها به چالشی مضاعف تبدیل کند. این باورها، همراه با قضاوتهای اجتماعی درباره مادران بالای ۴۰ سال، فرصتهای فرزندآوری را محدود کرده و فشار روانی سنگینی بر زنان تحمیل میکند. وقت آن است که با بازنگری در این باورها، به زنان اجازه دهیم با آرامش و بر اساس فطرت و شرایط خود، مادری را تجربه کنند.