در محیط کار امروزی، آرامش روانی و احساس امنیت بهترین شرطی است که بهره‌وری، خلاقیت و رضایت شغلی را می‌سازد. وقتی ارتباطات سالم برقرار باشد، تعارض‌ها به فرصت‌های یادگیری تبدیل می‌شود و کارکنان با احساس ارزشمند بودن، می‌توانند در کنار هم به بهترین نتایج برسند.
برای ایجاد فضایی آرام، پربازده و بدون تنش در محیط کار، نخست به تقویت ارتباطات سالم و مؤثر نیاز است. ارتباط باز و شفاف نقطه آغاز است؛ کارکنان باید احساس کنند که می‌توانند نظرات، نگرانی‌ها و ایده‌های‌شان را بدون ترس از قضاوت یا تنبیه بیان کنند. مدیران هم نقش شنونده‌های فعال را ایفا کرده و به بازخورد‌های دریافتی توجه می‌کنند. بازخورد سازنده، به گونه‌ای ارائه می‌شود که هم نکات مثبت را نشان دهد و هم فضایی برای رشد فراهم آورد، بدون قضاوت یا سرزنش. ایجاد و حفظ محیط ایمن و حمایتی اهمیت دارد. احترام متقابل و امنیت روانی پایه‌های این فضا را می‌سازند. کارکنان باید احساس امنیت کنند تا کار‌های تازه را بپذیرند، سؤال بپرسند و اشتباهات را به عنوان فرصت یادگیری ببینند. رفاه و سلامت کارکنان بسیار مهم است. تعادل کار و زندگی، شناسایی و قدردانی از تلاش‌ها و دستاورد‌ها و تقویت فرهنگ شفقت نسبت به خود و دیگران، همگی به ایجاد انگیزه و رضایت شغلی کمک می‌کنند. نباید فراموش کرد که فرهنگ شفقت به کاهش فشار روانی و تقویت همبستگی گروهی می‌انجامد. تعیین اهداف واضح و قابل اندازه‌گیری، تقسیم وظایف منطقی با در نظر گرفتن توانایی‌ها، ارائه ابزار و منابع مناسب و ایجاد انعطاف‌پذیری در ساعات یا مکان کار، همگی به کاهش استرس و افزایش کارایی منجر می‌شوند.
آخرین محور، رهبری مؤثر است. الگو بودن مدیران در رفتار‌های مورد انتظار، مدیریت هوشمند هیجانات و توانمندسازی کارکنان از طریق اعطا کردن استقلال و اختیار برای انجام وظایف، همگی به ایجاد محیط روانی سالم و ارتقای بهره‌وری و کیفیت کار کمک می‌کند.