حضرت زینب (س) بزرگ‌ترین دختر امیرالمؤمنین (ع) و فاطمه زهرا (س) است. پیامبر اسلام (ص) را درک کردند. پنج ساله بودند که پیامبر (ص) از دنیا رفت؛ بنابراین می‌شود گفت جزء زن‌هایی هستند که صحابه پیامبر (ص) بودند.
واقعاً این دختر زینت پدر و مادر است. دختری که تمام صفات پسندیده در او جمع شده بود. سال رحلت ایشان هم رجب سال ۶۲ بوده؛ یعنی یک سال و نیم بعد از امام حسین (ع) حیات ایشان طول کشید؛ بنابراین سن ایشان هنگام رحلت‌شان همان ۵۷ سال بود. این یک اجمالی از این بزرگوار است... صفات پسندیده، ایمان، تقوا، صبر و ایثار، اینهاست که انسان را ارزشی می‌کند و هویت انسان را متجلی می‌کند و حضرت زینب (س) اینگونه بود؛ یعنی تنها حضرت زینب (س) نسبی ندارد که بی‌بدیل هست، در عرصه ایمان انسان بی‌بدیلی است. در عرصه علم انسان فوق‌العاده‌ای است. عالمه غیر معلمه و فهمة غیر مفهمه است. در عرصه صبر انسان بی‌بدیلی است. در شجاعت انسان بی‌نظیر و کم‌نظیری است؛ یعنی در آن عصری که زنان در جامعه جاهلیت آن روز هیچ ارزشی نداشتند، خداوند متعال به پیامبر (ص) یک دختری عنایت کرد مثل فاطمه زهرا (س) و به امیرالمؤمنین (ع) یک دختری عنایت کرد مثل زینب کبری (س)، واقعاً اینها زن‌های نمونه‌ای هستند در تاریخ که انسان وقتی زندگی‌نامه آنها را مطالعه می‌کند، واقعاً شخصیت‌های نمونه‌ای بودند. در مورد ایمان ایشان باید بگویم که حضرت زینب (س) مدارج ایمان را طی کرده و به کمال رسیده است. در کمالات ایشان انسان می‌بیند که اعتقاد به معاد و اعتقاد به قیامت می‌درخشد. به یزید فرمود: «وَ لا تَحْسَبَنَّ اللَّهَ غافِلًا عَمَّا یعْمَلُ الظَّالِمُونَ إِنَّما یؤَخِّرُهُمْ لِیوْمٍ تَشْخَصُ فِیهِ الْأَبْصارُ» (ابراهیم/۴۲) یعنی با یزید صحبت از قیامت می‌کند. یا با ابن زیاد وقتی صحبت می‌کند، صحبت از قیامت می‌کند. اعتقاد به معاد، می‌فرماید: «ما رَأَیتُ إِلاّ جَمیلا، هؤُلاءِ قَوْمٌ کتَبَ اللهُ عَلَیهِمُا الْقَتْلَ فَبَرَزُوا إلی مَضاجِعِهِمْ، وَ سَیجْمَعُ اللهُ بَینَک وَ بَینَهُمْ، فَتُحاجُّ وَ تُخاصَمُ، فَانْظُرْ لِمَنِ الْفَلْجُ یوْمَئِذ، ثَکلَتْک اُمُّک یابْنَ مَرْجانَةَ»؛ این شهیدان کسانی بودند که خدا برای اینها شهادت را نوشته بود. اینها رفتند در جایگاه‌های خودشان خفتند. یک روزی تو را می‌آورند و این شهیدان را می‌آورند، معلوم می‌شود چه کسی سود برده و چه کسی زیان کرده است. اعتقاد به معاد!
این ایمان بود که ایشان را استوار نگه داشت. در حقیقت نهضت و قیام امام حسین (ع) دو بخش داشت. یک بخش شهادت بود. ایثار بود با جان، یک بخش اسارت بود که در این اسارت حضرت زینب (س)، پیام امام حسین (ع) را رساند. چون بنی‌امیه در صدد بودند این خون را محو کنند.