حقیقت روشن می‌شود!

ذیل آیه «وَاعتَصِموا بِحَبلِ اللَّهِ جَمیعًا» (آل‌عمران/١٠٣) نکاتی است که باید با راهکار جمع شدن حول یک کار و یک عمل، بتوانیم جامعه را به‌سمت مقاصد عالی سوق دهیم. نمی‌شود فقط مستقیم برخورد کرد؛ بنابراین سیره انبیاء این بود، علاوه بر دعوت، کار تعریف می‌کردند و مردم را به‌کار دعوت می‌کردند. دعوت حضرت یوسف (ع) کمتر دعوت علنی بود، بیشتر دعوت عملی بود. دعوت علنی هم داشت، اما خیلی کم بود. در قرآن ببینید؛ شاید مثلا در قصه آن دو زندانی «أَأَرْبَابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَیْرٌ أَمِ اللَّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ» (یوسف/٣٩) را بیان می‌کند. یا جای دیگر. اما این جریان عمل پررنگ است. دست زدن به‌کار عظیمی که هر کس هرکجا که هست از جمله این کارها، خود این اقامه مجالس هم می‌تواند باشد. خود این اقامه مجالس که برای حضرات برقرار می‌شود، کاری است که دل‌ها را به‌هم نزدیک می‌کند. ولی باید تدبیری بیندیشیم که این ارتباط در این مجالس قوی‌تر شکل بگیرد. افراد می‌آیند و می‌روند حضور پیدا می‌کنند و بعد دوباره پراکنده می‌شوند.

اما چه کنیم که وقتی در این جلسات می‌آیند، قلب‌ها و دل‌های مؤمنانی که آمدند، به‌هم بیشتر پیوند بخورد؟ از جمله، بحث امام زمان (عج) است که حول آن می‌توان مسائل و کار‌هایی تعریف کرد. چه کنیم که در این مسائل، که یک غایت از این دارد، ولی کار ساده مخصوص تعریف کنیم و از اینجا به آنجا برسیم؟. آیا مقصود از دوران غیبت، دوران عقاب بشریت است یا دوران رحمت بر بشریت است؟ این سؤال مهمی است، در ذهن ما که دوران غیبت، دوران عقاب بشریت است در حالی‌که روایات ما دو دسته هستند، دسته‌ای از روایات که غالب هم هستند، می‌فرماید: «دوران غیبت، دوران کمال بشریت است.» اگر بخواهیم این مدل نگاه را پیدا بکنیم که انس‌مان را در زندگی با امام (ع) بیشتر بکنیم. دوران غیبت، دوران کمال بشریت است، چرا؟ چون جریان غیبت، یعنی ندیدن بدن حضرت، آیا اگر حضرت دیده نمی‌شود، حضرت فعال نیست؟ امام نیست؟ در کار نیست یا در کار هست، فعال هست و دائما آن چیزی که تقدیر است از جانب حضرت باید امضا شود «إِرَادَةُ الرَّبِّ فِی مَقَادِیرِ أُمُورِهِ تَهْبِطُ إِلَیْکُمْ وَ تَصْدُرُ مِنْ بُیُوتِکُمْ» اراده رب در اینکه می‌خواهد تقادیر امور بر بیت ولایه و (سپس) از بیت ولایه صادر شود. در روایت دارد که هر کس می‌خواهد بمیرد «یَا حَارِ هَمْدَانَ مَنْ یَمُتْ یَرَنِی مِنْ مُؤْمِنٍ أَوْ مُنَافِقٍ قُبُلاً» قبل از رسیدن روز قیامت که «مَنْ مَاتَ فَقَدْ قَامَتْ قِیَامَتُهُ» هر کس بمیرد قیامتش بر پا خواسته، همه حضرات را می‌بیند.

بعد می‌بیند همه اعمالی که داشته یا محبت به حضرات است یا بغض بوده! اگر عمل صالح را به نیت جزای اولی انجام دادیم خوب است، اما حیف است. اگر عمل صالح را به نیت اولی و دومی انجام دادی، خوب است، اما بازم کم است. اولی یک جزایی دارد، دومی یک ارتباط با همه اعمال دارد. سومی لقای امام ببینید. عمل صالح با این نگاه، انسان را به آن عالم وارد می‌کند. جریان عاشورا این حقیقت را در وجود آن افراد (که امام‌شان چشم‌های آنها را در شب عاشورا باز کرد) ایجاد کرد که هر چه به ظهر عاشورا نزدیک‌تر می‌شدند، امام حسین (ع) و بعضی از یارانش هی شکفته‌تر می‌شدند.