خدا همه عظمتش را به اباعبدالله(ع) داده است

برخی امور هست که انسان در فضای حیات دنیوی که یک حیات سرنوشت‌ساز است، برای انسان هم سرنوشت‌ساز است برای پردازش شخصیت و هم سرنوشت‌ساز است. برای نتایج و بهره‌مندی آن در عالم برزخ و آخرت، حیات دنیوی انسان فوق‌العاده مهم است ثانیه به ثانیه آن ارزشمند است ولی قهراً از دست می‌رود. این طور نیست که انسان خودش مدیریت عمر و زمان حیاتش کند عمر لحظه به لحظه از بین می‌رود... بنابراین در دنیا انسان باید فوق العاده با درایت و عقلانیت کشف کند که مسیر کمال انسان و نجات و سعادت انسان تمدن آفرینی در دنیا و از آن طرف دارا شدن یک شخصیت فوق‌العاده ارزشمند در حیات برزخی و اخروی چه چیز است و به شدت در کسب آن کوشش کند در یک کلام کاری کند که محبوب خدا شود. یکی از این راهکار‌ها که فوق‌العاده است و شاید بشود گفت جامع جمیع راهکار‌ها و طرق محبوبیت الهی انسان است. محبت و محبوب خود قرار دادن حضرت اباعبدالله الحسین (ع) است. می‌شود گفت که همه چیز است. طریق است. هم خودش هدف، هم شتاب دارد. ساحت مقدس امام صادق (ع) فرمودند: «کلنا سفن النجاة»؛ همه ما انبیا اهل بیت (ع) و ائمه (ع) گفتند ما کشتی نجات هستیم، «ولکن سفینة جدی الحسین أوسع و فی لجج البحار أسرع»؛ می‌فرماید: «ما همه کشتی نجاتیم، اما اباعبدالله الحسین (ع) جد ما چیز دیگری است. این کشتی وسعتش زیاد است. این یک نکته مهم دارد یعنی هر کسی می‌تواند در این فضا قرار بگیرد. وسعت بسیار بالایی دارد. به همین جهت اولین نکته محب الحسین که می‌شود محبوب خدا در روایت‌ها داریم تصریح کرده است، ساحت مقدس رسول خدا (ص): «أحب الله من یحب الحسینا»؛ این است که قلب محب از آن محبوبش باشد.»

نکته دوم این است که این محبت در فضای قلب و باطن انسان متوقف نمی‌شود شما مادر را ببینید محبت به فرزندش دارد فرزندش محبوبش است اگر فرزندش در یک شرایط سخت قرار بگیرد که آسیب ببیند مادر ناخود آگاه حرکت می‌کند عمل می‌کند خودش را فدای فرزندش می‌کند در معرض خطر می‌اندازد خودش را که به فرزندش آسیب نرسد این نشان از محبت است؛ لذا محبت بخش اولش در قلب است که قلب از آن محبوب باشد. دوم در صحنه عمل است که باید در صحنه عمل این محبت تجلی پیدا کند و الا اگر در قلب محبت باشد، در عمل تجلی پیدا نکند، اصلا محبت نیست... این نکته خیلی مهم است نکته دیگری که اینجا وجود دارد این معنا است که باید خودش را هزینه محبوبش کند گاهی اوقات محب قلبش از آن محبوبش هست به زبان در رفتار هم این کار را می‌کند، اما یک موقع هست که در یک فضای سخت که قرار می‌گیرد هزینه نمی‌کند خودش را، این نشان می‌دهد که درجه محبتش تا این حد است اوج محبت ایثار است. هزینه کردن خودش است برای محبوبش؛ حالا می‌خواهم این را عرض کنم که سیدالشهداء (ع) محبوبش خدا بود. قلبش از آن خدا بود دعای عرفه را ملاحظه بفرمایید تمام رفتار و گفتار و ایثارش و بعد جانش را داد لذا حضرت سیدالشهداء (ع)، امام المحبه الله است، چون این است هر چه داشته به خدا داده است. قلبش، زبانش، رفتارش، ایثارش، خدا هم هر چه از عظمتش بوده که می‌شده به یک انسان بدهد به اباعبدالله (ع) داده است.