مهمترین نشان دولت یازدهم «گفتوگوهای دیپلماتیک» آقای ظریف بوده است؛ اما هنگامی که به نتیجه این گفتوگوها نگاهی انداخته میشود، برآیند آن نشاندهنده ضعف همکاران آقای وزیر در دیپلماسی همانند یک کشور ضعیف است. روز جمعه 9 تیر ماه در حالی که آقای ظریف در سفر اروپایی به سر میبرد، اتحادیه اروپا تحریمهای جدیدی علیه ایران به تصویب میرساند و نماینده فرانسه در سازمان ملل همزمان با سفر ظریف به پاریس میگوید[...]
یادداشت: مهمترین
نشان دولت یازدهم «گفتوگوهای دیپلماتیک» آقای ظریف بوده است؛ اما هنگامی
که به نتیجه این گفتوگوها نگاهی انداخته میشود، برآیند آن نشاندهنده ضعف
همکاران آقای وزیر در دیپلماسی همانند یک کشور ضعیف است. روز جمعه 9 تیر
ماه در حالی که آقای ظریف در سفر اروپایی به سر میبرد، اتحادیه اروپا
تحریمهای جدیدی علیه ایران به تصویب میرساند و نماینده فرانسه در سازمان
ملل همزمان با سفر ظریف به پاریس میگوید، آزمایش موشک بالستیک و حضور
سردار قاسم سلیمانی در خارج از ایران نقض قطعنامه 2231 است؛ این در حالی
است که آقایان ظریف و عراقچی، چندین بار گفتهاند این قطعنامه هیچ ربطی به
برنامه موشکی کشورمان ندارد. یک روز پس از سفر ظریف، کشور فرانسه نشست
گروهک تروریستی منافقین را که در قتل عام 17 هزار نفر ایرانی نقش داشته
است، برگزار میکند و آقای ظریف در این باره میگوید: «در گفتوگوهایمان
با مسئولان فرانسه حضور منافقین را به عنوان یک نقطه ابهام در روابط مطرح
کردیم و آنها هم همواره تأکید کردهاند که ارتباطی با این گروه ندارند.»
آیا دولت نمیداند در فرانسه که یک زن با حجاب نمیتواند در ادارات و مدارس
دولتی حاضر شود، چگونه سران یک گروهک تروریستی از سراسر جهان در این کشور
در امنیت بالا تجمع میکنند!
دولت در سالهای گذشته توانسته است با
ارسال پالسهای خطا عملاً رفتار غربیها و ضد انقلابیون را به سمت فشار بر
مؤسسات، نهادها و شخصیتهای انقلابی سوق دهد و حتی در بسیاری از مواقع به
دشمن در تضعیف این نهادها گرادهی بکند که آخرین نمونه آن سخنان رئیسجمهور
در معرفی سپاه به عنوان «دولت با تفنگ» بود؛ همین عبارت کافی بود تا فشارها
و تحریمهای اتحادیه در روز جمعه 9 تیر به روزرسانی شود.
گفتنی است،
دولت انگیزهای برای مقابله و پاسخگویی به تحریمها و بیانیهها ندارد و
شاید آن را مکمل رفتار خود در سیاست داخلی و دیپلماسی بیرونی بداند؛ همه
میدانند اعتراضهای خندهدار توئیتری مسئولان به کشورهای اروپایی و آمریکا
نوعی تنزل موضع دولت نسبت به موضوعات حساس است.