رئیس‌جمهور کشورمان عصر دیروز با رئیس‌جمهور فرانسه به صورت تلفنی صحبت کرد و موضع رسمی جمهوری اسلامی ایران را درباره آینده برجام ـ چه در صورت خروج آمریکا و چه اصلاح آن ـ اعلام کرد[...]
یادداشت: رئیس‌جمهور
کشورمان عصر دیروز با رئیس‌جمهور فرانسه به صورت تلفنی صحبت کرد و موضع
رسمی جمهوری اسلامی ایران را درباره آینده برجام ـ چه در صورت خروج آمریکا و
چه اصلاح آن ـ اعلام کرد. آقای روحانی با ابراز اینکه رفتار فعلی آمریکا،
نقض برجام و ایجاد ترس و ابهام در کشورهای گوناگون و بنگاه‌های اقتصادی
برای رابطه با ایران است، تأکید کرد: «حتی اگر در 22 اردیبهشت آمریکا اعلام
کند که در برجام می‌ماند و شرایط دو سال گذشته را بخواهد ادامه دهد، برای
ما قابل قبول نیست.»
اگرچه این سیاستِ اعلامیِ مناسب دیرهنگام است، اما
باید از سوی همه بخش‌های سیاسی، اقتصادی، دیپلماسی و رسانه‌ای کشور حمایت
شود. رسانه در پژواک این صدای واحد و تبدیل آن به غرور ملی ایرانیان نقش
ویژه دارد.
واقعیت آن است که هر چه به موعد پایان مهلت ترامپ نزدیک‌تر
می‌شویم، منحنی نمودار فعالیت‌های رسانه‌ای و بخش سیاسی و حتی امنیتی
آمریکا و هم‌پیمانانش در زمینه گمانه‌زنی‌ها درباره آینده برجام و
واقع‌نمایی تهدیدات پوشالی با ترسیم فضای دوگانه بیم و امید مبتنی بر
رهیافت همیشگی چماق و هویج در سیاست خارجی آمریکا سیر صعودی به خود
می‌گیرد. آنها با این اقدامات، به تعبیر رهبر حکیم انقلاب به دنبال تغییر
باور و سپس محاسبات تصمیم‌گیران کشورمان برای تن دادن به اعمال اصلاحات
جدید در برجام یا تکوین برجام مکمل هستند.
اما در این میان امید بستن
ما به اروپایی‌ها تعجب‌انگیز است. گویی مسئولان ارشد دولت که روزگاری سکان
هدایت پرونده هسته‌ای در مذاکرات طولانی و ملال‌آور با چشم آبی‌ها را در
دست داشتند، یادشان رفته که پس از سال‌ها مذاکره بی‌نتیجه، به پیشنهاد خود
اروپایی‌ها بساط 1+5 و حضور آمریکا در مذاکرات فراهم شد؛ اما حالا چه شده
است که بار دیگر به آنها امید بسته‌ایم! مگر اروپایی‌ها با صدای بلند
نگفتند که رفتار ثبات‌زدای ایران باید در منطقه کنترل شود و نقطه پایانی بر
توسعه موشکی ایران ـ که نقطه اصلی راهبرد بازدارندگی ماست ـ گذاشته شود؟!
غرض اینکه آنها حرف‌شان را زده‌اند و با قلدری پس از 16 ماه هم
نمی‌خواهند به این معاهده بین‌المللی عمل کنند و جورچین این همراهی مطلق با
آمریکا را به گونه‌ای نسبی می‌چینند تا اهداف میان‌مدت و کوتاه‌مدت در
ایران را از دست ندهند. ما باید به گزینه‌ها و سناریوهای تعیین‌کننده خود
بیندیشیم که بحمدالله دست‌مان خالی نیست.
