به ایران اجازه آزمایش و ارسال موشک های ماهواره ای باید داده شود.

اندیشکده بین المللی مطالعات استراتژیک بریتانیا( The International Institute for Strategic Studies ) در مقاله ای به تحلیل برنامه موشکی ایران پرداخته و نویسندگان این مطلب به نام های مایکل المان (Michael Elleman )پژوهشگر ارشد صنعت موشکی و مارک فیتز پاتریک ( Mark Fitzpatrick)مدیر اجرایی مرکز بین المللی مطالعات استراتژیک بریتانیا , با تاکید بر استفاده ایران از موشک در بعد دفاعی و تحقیقاتی که کاملا در چارچوب قوانین می باشد , به گونه ای به سیاستمداران آمریکایی این موضوع را تفهیم نمودند که جمهوری اسلامی نیازی به داشتن موشک های قاره پیما و برد بلند ندارد. در ادامه توجه شما را به ترجمه تحلیل این دو شخص جلب می نماییم.
 به گزارش بصیرت کارشناسان مرکزIISS می نویسند: نیاز به موشک در میان ایرانیان به شدت احساس می گردد زیرا در اواسط دهه 1980 در زمان حملات رژیم بعثی به ایران با استفاده از موشک های زمین به زمین توانستند جواب حملات موشکی رژیم وقت عراق به شهرهای شان را بدهند.
با این حال می بایست این حق را برای ایالات متحده و شرکانش قائل شد که در پی محدود سازی برنامه موشکی ایران باشند.
منظور از محدود سازی عدم دسترسی ایران به موشک های بین قاره ای و موشک هایی با برد متوسط بین 3000 الی 5/500کیلومتر می باشد. اعمال چنین محدودیت بر برنامه موشکی ایران امری واقع بینانه است زیرا امروزه ایران هیچ برنامه ای برای دست یابی به موشک های بین قاره ای و با برد متوسط ندارد.
موشک هایی که توسط ایران در حال تولید و تکمیل است هیچ کدام توانایی پیمودن مسیر بسیار طولانی و اصابت به آمریکا و اروپا را ندارند.
 سازمان مرکزی اطلاعات هوا و فضا ایالات متحده آمریکا ادعا کرده که ایران برنامه ای را در دست اجرا دارد که به احتمال فراوان برای تکمیل آزمایش قابلیت موشک های بین قاره ای مورد استفاده قرار خواهد گرفت.
این برنامه تجربیات بسیار مهمی را در زمینه تکمیل و ساخت موشک های قدرتمند و همچنین سایر اطلاعاتی که در ساخت موشک های دور برد مورد استفاده قرار خواهد گرفت را در اختیار مهندسان ایرانی قرار می دهد.
این در حالی است ماهوارهای ارسالی به فضا از سوی ایران از نوع موشک های قاره پیما نمی باشند.
دو موشک پرتاب شده به فضا از سوی ایران به نامهای سفیر و سیمرغ برای ارسال ماهواره به فضا بهینه سازی شده است و در واقع برای بکارگیری در بعد بالستیک اصلا مناسب نمی باشند.
زیرا سیستم نیروی محرکه هر دو موشک مذکور مبتنی بر نیروی پرتاب ضعیف و موتورهایی با فعالیت طولانی بوده که مناسب برای شتاب بخشیدن به ماهواره ی موجود در مسیر موازی با سطح زمین و ارسال آن به مداری ثابت در فضا میباشد . علاوه بر این موشک بزرگ و سنگین سیمرغ برای طی یک بازه زمانی طولانی و در یک پلت فرم مشخص برای پرتاب آماده می شود که این امر آن را قبل از حمله به هدف تضعیف و متزلزل می نماید.  
برنامه و پروژه موشک های ماهواره ای شاید در تکمیل و ساخت موشک های قاره پیما تاثیرگذار باشد اما تاریخ ثابت کرده است که در تولید آنها نقش اساسی ندارد. دلایل دیگری دال بر عدم استفاده از موشک های ماهواره ای در ساخت کلاهک های اتمی وجود دارد که می توان به معیار عملکرد متفاوت و الزاماتی که ظرفیت ترابری یک موشک می بایست در طول بازگشت از جو تحمل کند اشاره کرد.