وزارت خارجه روسیه در بیانیهای از دیدار «سرگئی ریابکوف»، معاون وزیر خارجه روسیه با «عباس عراقچی»، معاون وزیر امور خارجه ایران در امور حقوقی و بینالمللی خبر داد. در این بیانیه آمده است: «دو طرف بر همکاریها برای حفظ «برنامه جامع اقدام مشترک» تأکید و توافق کردند[...]
یادداشت: وزارت
خارجه روسیه در بیانیهای از دیدار «سرگئی ریابکوف»، معاون وزیر خارجه
روسیه با «عباس عراقچی»، معاون وزیر امور خارجه ایران در امور حقوقی و
بینالمللی خبر داد. در این بیانیه آمده است: «دو طرف بر همکاریها برای
حفظ «برنامه جامع اقدام مشترک» تأکید و توافق کردند همکاریهای فعال در این
موضوع را به منظور محافظت از تجارت و همکاریهای اقتصادی در برابر
تحریمهای یکجانبه، غیرقانونی و فراسرزمینی آمریکا ادامه دهند.» این یک سوی
ماجراست و سوی دیگر ماجرا اختلاف دو کشور در ماجرای افزایش تولید اوپک در
روزهای اخیر، در آخرین نشست این سازمان است؛ خبر اول را کارشناسان و
چهرههای حامی اتحاد ایران با روسیه به مثابه یک مصداق سر دست میگیرند و
از نظر خود دفاع میکنند و موضوع دوم را منتقدان نزدیکی ایران به روسیه
مدام تکرار میکنند و فرضیه خنجر از پشت زدن روسها به ایران را بر زبان
میآورند! اما واقعیت ماجرا نه این است و نه آن.
واقعیت عبارت است از
اینکه فضای بینالملل فضای تأمین منافع ملی برای هر کشوری است؛ نه همکاری
ایران و روسیه در سوریه، نه برجام و نه هیچ پدیده دیگری وجود ندارد که موجب
شود کشوری مانند روسیه از منافع خود به خاطر دیگران چشمپوشی کند. نگاه
صفر و صدی درباره کشورهای دیگر خواه روسیه و خواه دیگران، به استثنای رژیم
نامشروع صهیونیستی و آمریکا که دشمنی و عداوتش قطعی و تجربه شده است،
بیمعناست. هر کشوری در عرصه بینالملل منافع و ایدهآلها و اهداف خود را
دنبال کرده و سعی میکند حداکثر سود را به دست آورد. روسیه وقتی به فروش
نفت بیشتر نیازمند است، طبیعی است که به منافع خود فکر کند؛ چنانکه جمهوری
اسلامی ایران نیز چنین رویکردی دارد و به دنبال جلوگیری از کاهش فروش و
قیمت نفت خود است. اینجاست که هنر دیپلماسی و سیاستگذاری در سیاست خارجی
معنا پیدا میکند، اینجاست که دستگاه سیاست خارجی کشورها باید تلاش کنند در
مذاکره و ارتباط با دیگران منافع مشترک تعریف کرده و تضاد در منافع را به
حداقل برسانند تا زمینهساز همگرایی و تأمین منافع مشترک شوند.