- صفحه نخست
- |
- استان ها
- |
- بین الملل
- |
- سیاسی
- |
- چند رسانه ای
- |
- اقتصادی
- |
- فرهنگی
- |
- حماسه و جهاد
- |
- صبح صادق
- |
- صدای انقلاب
- |
- محرومیت زدایی
روزنامه کیهان **
محاسبات دشمن را به هم بریزید نه برعکس!
11روز تا 13 آبان باقی مانده. در اینکه «دشمن» با همه توان وارد میدان شده و برای روز «مبارزه با آمریکا» تدارک جدی دیده، هیچ اختلاف نظری نیست. دشمن شمشیر را از رو بسته و برخی برنامه‌هایش را علنی و برخی را غیرعلنی پیش برده است. گفته، باید صادرات نفت ایران را به صفر برسانیم. شبکه‌های فارسی‌زبان اجتماعی و غیر اجتماعی 24 ساعته علیه ایران به راه انداخته. با اعراب و اسرائیل و اروپا و منافقین و تروریست‌های تکفیری و غیرتکفیری و... علیه تنها حکومت شیعه روی زمین ائتلاف کرده تا، مردم 40 سالگی انقلابشان را نتوانند جشن بگیرند! برای نیل به مقصود، چشم به اقتصاد و معیشت مردم دوخته. تصریح کرده اگر بر نان مردم مسلط شویم، علیه حاکمیت می‌شورند! درست مثل «داعش» که پس از تسخیر هر منطقه، برای کنترل رفتار ساکنان آن، قبل از هر چیز بر منابع آب و غذایی و معیشت آنها مسلط می‌شد. می‌خواهد با اهرم «نان» به «جان» مردم بیفتد و به هدفی که چهل سال است تلاش می‌کند، در چهل سالگی انقلاب برسد.
چرا دشمن اینقدر عریان وارد معرکه شده؟ شکل‌گیری این ائتلاف ناهمگونِ اجق وجق با کدام منطق سیاسی قابل جمع است؟ واقعا چه نسبتی بین آن عربِ مسلمان با این صهیونیست مسیحی دشمن مسلمان وجود دارد؟ بین اندیشه‌های یک تروریست تکفیری شرقی با اندیشه‌های لیبرالی غربی آیا ارتباطی می‌توان یافت؟ چرا تعارفات، اعتقادات، قوانین بین‌المللی و روش‌های معمول را کنار گذاشته با همه توان و خیلی تابلو وارد میدان شده و می‌گوید به دنبال براندازی است؟ آیا 13آبان امسال قرار است واقعا اتفاقی بیفتد؟ رویکرد دولت در این شرایط آیا، قابل دفاع بوده است؟ دولت چه باید می‌کرد و از این پس چه باید کند؟ مردم چطور؟ بخوانید:
وقتی دشمن، عریان و رسوا وارد میدان می‌شود و تا می‌تواند به دنبال خود خدم و حشم به راه می‌اندازد، دست به عملیات‌های ناجوانمردانه و ایذایی می‌زند، با صغیر و کبیر و سیاه و سفید ائتلاف کرده و شبانه‌روز برای زدن ضربه نقشه می‌کشد، یعنی حریف را «قدر» دیده و آن را دست کم نگرفته است. شک نداشته باشید، اگر حریف، جمهوری اسلامی ایران را (آنطور که در شبکه‌های مجازی و ماهواره‌ای تلاش می‌کند ضعیف نشان دهد)، ضعیف پنداشته بود، این گونه یارکشی نمی‌کرد. معتقدیم، این سروصدا و معرکه‌گیری و عربده‌کشی دشمن علیه ایران عزیز، نه از سر قدرت که از سر ضعف و استیصال است. یک لحظه تصور کنید اگر عربستان، استان بحرین یا همین امارات جای ایران بودند و آمریکا با آنها به هر دلیلی سر جنگ داشت، آیا برای مهار آنها ائتلاف تشکیل می‌داد؟ بدون معطلی و هشدار قبلی و با یک حرکت و در عرض شاید حتی چند ساعت، در این کشورها کودتا کرده و یک دست‌نشانده دیگر به جای دست‌نشانده فعلی می‌نشاند. تاریخ کوتاه برخی از این کشورهای مرتجع عربی پر است از کودتا‌های آمریکایی و جابه‌جا شدن این امیر با آن امیر. دلیل ورود عریان و غیر معمول دشمن به میدان و تشکیل چنین ائتلاف عجیبی، به اعتقاد نگارنده چیزی نیست جز عجز و استیصال «آنها» در برابر قدرت و اقتدار «ما». برای درک این اقتدار کافی است سری به اندیشکده‌های بزرگ همین آمریکا و کشورهای غربی بزنید و «وضعیت ایران در منطقه» را جست و جو کنید.
با این توصیف چه باید کرد؟ آیا چون دشمن مستاصل شده، بی‌خیال و آسوده باید به انتظار نشست؟ آیا حالا که دشمن ما را دست کم نمی‌گیرد ما باید دست کم بگیریمش؟ معنی استیصال دشمن، دست کم گرفتن آن نیست. دشمن دشمن است و مترصد فرصت برای ضربه زدن. لذا باید هوشیار بود. هم دولت، هم مردم.
دولت می‌بایست از پتانسیل‌های موجود در دیپلماسی و مذاکره نهایت بهره‌برداری را بکند. با سفر به کشورهایی که مهم‌ترین مشتریان نفتی ما هستند، تیغ دشمن را کُند و در مسیر آنها مانع ایجاد کند. یا دست کم، هزینه را برای دشمن آنقدر بالا ببرد که به قول معروف، حساب کار دستشان بیاید. اینکه دشمن توان به صفر رساندن صادرات نفت ایران را ندارد دلیل کافی برای دست روی دست گذاشتن و منتظر معجزه ماندن نیست. اما از ظواهر امر چنین پیداست که، دولت چنین نکرده است!
بدون تردید شرایطی که در این چند خط آن را تشریح کردیم، شرایط یک جنگ تمام‌عیار اقتصادی و نرم است. و اگر با اقتدار و قدرت مثال‌زدنی که داریم و بارها نشان داده‌ایم، وارد عمل نشویم و پوزه دشمن را به خاک نمالیم، بعد از اقتصاد نوبت امنیت است!
در شب عملیات، بدترین سیاست، نمایش انفعال مقابل دشمن است. از انفعال بدتر، نمایش ضعف و گیجی است. درست است که باید محاسبات دشمن را به هم ریخت اما نه برعکس. نباید طوری موضع گرفت و حرف زد که محاسبه دشمن از قدرت تو، برداشت ضعف و سردرگمی باشد. اینکه در شرایط جنگی بگوییم، «حتی نمی‌توانم منشی‌ام را هم عوض کنم»، «استعفا می‌دهم»، «نمی‌توانم کار کنم» به همان اندازه «بد» محاسبه دشمن را تغییر می‌دهد که در ایام مذاکرات می‌گفتیم، «خزانه خالی است»، «دشمن با فشردن یک دکمه می‌تواند زیرساخت‌های نظامی ما را از بین ببرد»، «قدرت رقابت در هیچ صنعتی جز قرمه‌سبزی و آبگوشت بزباش نداریم.»
حال اتخاذ چنین مواضعی را بگذارید کنار 4 وزارتخانه بدون وزیرِ «اقتصاد و دارایی»، «تعاون، کار و رفاه اجتماعی»، «صنعت، معدن و تجارت»، «وزارت راه و شهرسازی» و همینطور کنار انفعال دولتی که 3 ماه است سخنگو ندارد! آن هم در آستانه 13 آبان؟! این اوضاع چه مفهومی دارد؟ برای دشمن چه پیامی را مخابره می‌کند الا، «جری‌تر شود؟!» پاسخ این سؤال مهم را دولت به مردم بدهد. دولتی که گفته بود 100 روز اول کارش، به مردم از آثار تحول اقتصادی گزارش خواهد داد الان کجاست؟ گزارش 100 روزه نخواستیم، پاسخ دشمن را هم نمی‌خواهد بدهید، از لاک انفعال هم خارج نشوید. اظهار ضعف که می‌توانید نکنید.
دولت فعلا سکوت کرده. دلیل این سکوت را درست نمی‌دانیم. هر از چندگاهی موضعی گرفته شده و وعده‌هایی داده می‌شود. وعده‌هایی که تکراری‌اند. خوش بینانه‌ترین فرضیه درباره چرایی بی‌تحرکی دولت این است که، با «هوا» شدن برجام، دولت همه برنامه‌های خود را «هوا شده» می‌بیند. بدعهدی دشمن محاسباتش را به هم ریخته و به احتمال زیاد، هیچ برنامه جایگزینی هم برای شرایط امروز پیش‌بینی نکرده. چون احتمالا تصورش را هم نمی‌کرد، از دشمن رکب بخورد. دولت برای یک بار هم که شده به حرف منتقدان توجه کند و انتقاد را با عینک بدبینی و تخریب نبیند. کارشناسان راه‌حل‌های زیادی ارائه کرده‌اند که به قول رهبر معظم انقلاب، بسیاری از آنها عملیاتی است. از این ظرفیت استفاده کرده و امید را در مردم دوباره زنده کند.
13 آبان امسال قرار است اتفاقات مهمی بیفتد. اما نه آن اتفاقی که دشمن تصور می‌کند. مردم، همیشه موثرترین اهرم هر کشوری برای مهار توطئه‌های دشمن بوده و کاستی‌ها و کوتاهی‌های مسئولین را جبران کرده‌اند. سیزدهم آبان یک تهدید نیست یک فرصت ویژه برای لگدمال کردن تمام آرزوهای آمریکا و متحدانش است. دانش‌آموز و دانشجو در کنار سایر اقشار مردم می‌توانند با راه انداختن یک راهپیمایی عظیم و بی‌سابقه و ایجاد حماسه‌ای بزرگ، بینی دشمن را به خاک بمالند. ان‌شاءالله.
جعفر بلوری
***************************************
روزنامه جمهوری اسلامی**
قربانی بعدی قلم سرخ کیست؟
بسم‌الله الرحمن الرحیم
برخلاف وعده‌های پرطمطراق رجب طیب اردوغان رئیس‌جمهور ترکیه که گفته بود روز سه شنبه در مجلس ترکیه جزئیات مطالب مربوط به قتل جمال قاشقچی را افشا خواهد کرد، وی دیروز هیچ نکته تازه‌ای نگفت. تشنگی فوق العاده‌ای که وعده آقای اردوغان در خبرنگاران رسانه‌ها و افکار عمومی برای شنیدن مطالب مهم و جدید درباره ماجرای منتقد عربستانی به وجود آورده بود، با سخنان رئیس‌جمهور ترکیه نه تنها برطرف نشد بلکه این گمان که از هفته گذشته مطرح شده بود تقویت شد که ترکیه نیز با آمریکا و عربستان در یک تبانی برای مختومه کردن پرونده قتل قاشقچی همدست است.
اوج سخنان اردوغان در مجلس ترکیه این بود که جنازه قاشقچی کجاست؟ عربستان باید آن 15 نفر که برای قتل قاشقچی به اسلامبول آمدند را برای محاکمه به ترکیه تحویل بدهد. در کنار این نکات، رئیس‌جمهور ترکیه به صورت ضمنی از پادشاه عربستان تشکر هم کرد و گفت من به ملک سلمان تماس تلفنی گرفتم و او در بررسی این موضوع با ما همکاری کرد.
همانطور که ملاحظه می‌شود در سخنان دیروز آقای اردوغان هیچ نکته تازه‌ای وجود ندارد و او اطلاعات جدیدی به نمایندگان مجلس ترکیه و افکار عمومی که منتظر شنیدن مطالب ناشنیده بودند نداد.
اکنون سوال این است که چرا آقای اردوغان برخلاف آن وعده‌های پرطمطراق، دیروز مطلب تازه‌ای نگفت؟
واقعیت را شاید از لابلای اهدافی که آقای اردوغان در طول 20 روز مطرح نگهداشتن ماجرای قتل جمال قاشقچی دنبال می‌کرد بتوان یافت. اردوغان عضو جریان اخوان‌المسلمین است و در سال‌های اخیر که سران مصر و عربستان بر سرکوب اخوانی‌ها اتفاق نظر و عمل داشتند، او درصدد پیدا کردن فرصتی برای انتقام گرفتن از مقامات این دو کشور بود. این فرصت را آقای اردوغان در مورد مقامات عربستان با ماجرای قاشقچی به دست آورد و با قدرت و قوت هرچه تمام‌تر با رسانه‌ای شدن آن همراهی و افکار عمومی منطقه و غرب را علیه سلمان و پسرش تحریک کرد. قبلاً نیز اردوغان در اختلافات پیش آمده میان عربستان و قطر با حمایت بی‌چون و چرا از حاکم قطر، انتقام سختی از سلمان و پسرش گرفته بود.
از طرف دیگر، اردوغان داعیه احیاء امپراطوری عثمانی را در سر می‌پروراند و می‌خواهد ترکیه را به قدرت اول جهان اسلام تبدیل کند. همراهی او با اخوان المسلمین نیز با همین داعیه است زیرا اخوانی‌ها معتقد به احیاء خلافت اسلامی هستند و اردوغان تصور می‌کند می‌تواند با استفاده از قدرتی که در ترکیه، یعنی مرکز خلافت عثمانی، دارد رهبری این جریان را برعهده بگیرد. او حتی تغییر قانون اساسی ترکیه و افزایش چشمگیر اختیارات رئیس‌جمهور در قانون اساسی جدید را نیز با همین هدف انجام داده است. اردوغان، برای پذیرائی از هزاران مهمان خارجی از جهان اسلام که به تصور او ممکن است در دوران رهبری وی بر کشورهای اسلامی به مرکز خلافت احیا شده عثمانی یعنی ترکیه بروند را نیز با ساختن کاخ سفید بسیار بزرگ در حومه آنکارا از سال‌ها قبل تدارک دیده و آن را دو سال قبل از تغییر قانون اساسی افتتاح کرده بود.
اردوغان، به عنوان یک سیاستمدار کهنه کار توانست از ماجرای قاشقچی به بهترین شکل بهره‌برداری نماید و سیلی محکمی به صورت مقامات عربستان بزند و اهداف خود را در اندازه‌ای که در این مقطع لازم بود تامین کند. او در عین حال می‌داند که برای برداشتن گام‌های بعدی نباید روابط خود با عربستان را قطع نماید. به همین دلیل، بعد از آنکه گوشمالی سختی به شاه و ولیعهد عربستان داد، درصدد برآمد با آنها کنار بیاید. قطعاً او برای این کنار آمدن هزینه سنگینی هم بر مقامات سعودی تحمیل کرده که فعلاً از مقدار و کم و کیف آن اطلاعی نداریم، ولی این سخن او که دیروز در مجلس ترکیه گفت با رئیس‌جمهور آمریکا و پادشاه عربستان صحبت کرده‌ام حاوی یک پیام سیاسی بسیار ظریف بود که نشان داد این سه نفر طرح مشترکی برای چگونگی پایان دادن به ماجرای جمال قاشقچی دارند، کسی که قربانی پول پرستی‌های ترامپ و جاه طلبی‌های بن سلمان و اردوغان شده است. خدا می‌داند قربانی بعدی قلم سرخ چه کسی و در کجا خواهد بود!
***************************************
روزنامه خراسان**
پرسپولیس راوی داستان زندگی
سیدمصطفی صابری
«بیل شنکلی» مربی انگلیسی معتقد است: «بعضی از مردم فکر می‌کنند فوتبال مسئله مرگ و زندگی است. من از چنین طرز فکری ناامید می شوم. می توانم به شما اطمینان بدهم که [فوتبال] مسئله خیلی خیلی مهم تری است.»
البته ساده اندیشی است اگر فکر کنیم اهمیت فوتبال فقط و فقط خلاصه در نتایج است، اهمیت فوتبال که یک وقت هایی مثل مرگ و زندگی می شود به دلیل چیزهایی است که فوتبال را به چیزی فراتر از یک ورزش تبدیل می کند. فوتبال آدم ها را به هم نزدیک می کند؛ نسل ها، طبقه ها، عقاید و حتی ملیت ها را. بعد از صعود پرسپولیس به فینال لیگ قهرمانان اشک های بشار رسن بازیکن عراقی پرسپولیس قاب شگفت انگیزی بود از فوتبال. به یاد داشته باشیم که پیش از بازی هزاران هوادار پرسپولیسی با طرح موزاییکی شان به بشار تسلیت گفته بودند و این از ظرفیت های فوتبال است که این امکان را به جوانی عراقی می دهد که محبوب قلب میلیون ها ایرانی باشد.
معجزه فوتبال آن جا بود که نوک انگشتان بیرانوند، کسی که تا قبل از جام جهانی سوژه لطیفه ها بود توانست امید و نشاط را به قلب میلیون ها نفر بیاورد؛ آن هم در برابر ضربه سر ژاوی یکی از بهترین های تاریخ فوتبال جهان. فوتبال به چیزی فراتر از یک ورزش تبدیل می شود وقتی ضربان قلب میلیون ها آدم در دقایق سخت و کشدار آخر بازی پرسپولیس و السد با هم تنظیم شده و به تپش افتاده بود. فوتبال بهتر و بیشتر و فراگیرتر از هرچیزی رویاها را تبدیل به واقعیت می کند و شبیه قصه هایی می شود که برخلاف زندگی زمخت و روزمره ما آخرشان زیباست.
حتی اگر این تیم دوست داشتنی در فینال هم موفق نباشد باز هم به واسطه این اتحاد، جنگندگی و شور بی پایانش در قلب ها ماندگار است. مثل خیلی از موقعیت های زندگی که به هدفت نمی رسی اما راضی هستی از این که جانانه تلاش کرده ای و چیزی کم نگذاشته ای.
شاید کمتر اتفاقی باشد مثل فوتبال که همزمان آدم های مختلف از طبقات اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی را شاد کند اما این شادی، امید و نشاط که پرسپولیس به جامعه تزریق کرد مرهون نگاه دقیق و رفتار حرفه ای مردی است به نام برانکو که کم حرف می زند و بیشتر عمل می کند. در روزهایی که کی روش سرمربی گران قیمت تیم ملی در مصاحبه با رسانه ای خارجی بابت این که امکان استفاده بازیکنان تیم ملی از برند خاصی از کفش فراهم نیست فوتبال، فدراسیون و جامعه ما را تحقیر کرد برانکو به رغم آن که پنج ماه است خودش حقوقی نگرفته، حاضر شد همان مقدار کم ارز را که به تیم تزریق شده بود به بازیکنان اختصاص دهد تا انگیزه آن ها برای این بازی حساس بیشتر شود؛ برانکو بابت کمبودهای فراوان تیمش حرفی نزد؛ بدون آن که پاسخی به برخی رفتارهای مغرضانه بدهد تمرکز خودش و تیمش را حفظ کرد. به یاد داشته باشید سید جلال حسینی چند هفته قبل در برنامه 90 فرصت داشت درباره کی روش و حذفش از تیم ملی صحبت کند اما به عذرخواهی از همسرش بابت خط خوردن از تیم اکتفا کرد و وارد حاشیه ها نشد و این میراث رفتار برانکو برای فوتبال ایران است. یعنی «حرفه ای فکر کن حرفه ای رفتار کن» بشار رسن در گفت وگو با تلویزیون عراق وقتی در برابر این سوال قرار می گیرد که چرا به رغم نگرفتن دستمزدش همچنان در کنار تیم است می گوید سرمربی تیم هم پولی نگرفته اما همچنان با انگیزه به کارش ادامه می دهد و... و همه این هاست که فوتبال را با ارزش می کند و این ورزش می شود درس آموز زندگی و چالش هایش. رفتار حرفه ای برانکو این روزها امید را بعد از سال ها ناکامی فوتبال ملی و باشگاهی در مسیر قهرمان شدن به زندگی فوتبال دوستان هدیه کرد تا سال ها بعد برای فرزندانشان از تیمی بگویند که با دست های خالی برابر بهترین ها بهترین بود، از نظم و رفتار حرفه ای برانکو، غیرت سید جلال، شجاعت شجاع و معجزه دستان بیرانوند. بازیکنانی که رنگ پیراهنشان قرمز بود اما قهرمان یک کشور هستند؛ قهرمان ایران که امید گمشده این روزهای بسیاری از مردمانش بود، اما این تیم به هواداران فوتبال ثابت کرد برای خوشحالی و خوشبختی لازم نیست همه چی داشته باشی، کافی است رویاهای بزرگت را باور داشته باشی و اجازه ندهی مشکلات یک قدم تو را از آن ها دور کند.
***************************************
روزنامه ایران**
ضرورت گفتوگوی اجتماعی با نخبگان
علی ربیعی
استاد دانشگاه
دکتر روحانی دیروز با جمعی از اساتید جامعه‌شناسی نام‌آشنا و پژوهشگران حوزه اجتماعی دیدار و گفت‌و‌گو کرد. این دیدار که بیش از سه ساعت به‌طول انجامید در ادامه سلسله دیدار‌هایی صورت گرفت که رئیس‌جمهوری با گروههای سیاسی و اقتصاددانان انجام داده بود. در این جلسه ضرورت تفاهم بر سر چگونگی تقویت همبستگی اجتماعی جامعه ایران به عنوان یک مسأله محوری، ضرورت استفاده بیشتر از ظرفیت‌های علمی جامعه در عرصه اجرایی، تأکید بر تمرکز بر روی جوانان تحصیلکرده و بهره‌گیری بهتر ازاین فرصت جمعیتی کشور، پیگیری توسعه عدالتگرا، توجه بیشتر به موضوع دعوت به نظام کارشناسی، اعتماد به جامعه علمی به عنوان میانجی حاکمیت با مردم، توجه ویژه به جایگاه زنان، تأکید بر اهمیت این جلسات تخصصی به عنوان نماد شنیدن سخن جامعه و ضرورت ارتباط قوی‌تر دولت با مجموعه نخبگان کشور، از جمله مباحث و موضوعاتی بودند که استادان و صاحبنظران اجتماعی شرکت کننده در این نشست پیرامون آنها، دیدگاه‌های خود را با رئیس‌جمهوری درمیان گذاشتند.در واقع دولت معتقد است پروژه‌های تحقیقاتی و مطالعات ارزشمندی که گروههای دانشگاهی و مرجع به صورت گروهی و فردی انجام داده‌اند باید در حوزه سیاستگذاری به کار آید. خوشبختانه بعد از دیدار اقتصاددانان با رئیس‌جمهوری نتایج خوبی از آن نشست حاصل شد به‌طوری که دولت تصمیم گرفت تا کمیته‌های ارزی، اقتصاد کلان و مبارزه با فقر با همکاری اقتصاددانان شکل بگیرد و همچنین مقرر شد کمیسیون‌های دولت هم در برنامه‌ریزی‌های خود از نخبگان جامعه و انجمن‌های علمی و دانشگاهی در سیاست‌سازی و تصمیم‌گیری‌های نهایی دولت بهره‌مند شوند. به هر ترتیب تاکنون چند نشست با گروههای اصلی و میانجی بین مردم و دولت برگزار شده و با برنامه‌ای که طراحی شده این نشست‌ها در راستای گفتوگوی اجتماعی تسری پیدا خواهد کرد و گفت‌و‌گو با گروه های اجتماعی همچون هنرمندان، صاحبان صنعت، کارگران و دیگر گروههای اجتماعی که صدای آنها کمتر شنیده می‌شود در این فرآیند پیگیری تا به ارکان دولت متصل شوند. البته باید اشاره کنم که یکی از مشکلات ایران، امروز علاوه بر چالش‌ها و مشکلات اقتصادی، فقدان مفاهمه بزرگ اجماع بزرگ و گفت‌و‌گوهای اجتماعی است. حتی گروههای سیاسی نیز باید به ادراکی مشترک حداقل از 10 مسأله اصلی کشور دست یابند و پیرامون آن به گفت‌و‌گو و تفاهم بپردازند تا به حمایت همگانی دست یابند. امروز ایران شرایط دشواری برای عبور از فشارهای بین‌المللی و سیاسی دارد به همین دلیل قوام جامعه، ثبات و پیشرفت ایران برای رئیس‌جمهوری به عنوان یک دغدغه و مسأله اصلی از اهمیت بالایی برخوردار است. من فکر می‌کنم در شرایط کنونی کشور باید باب گفت‌و‌گو را بین همه گروههای اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و هنری باز کرد چرا که به دلیل برخی مشکلات و گرفتاری‌ها در جامعه متأسفانه گفتوگوی اجتماعی در جامعه رو به فراموشی است و این مسأله باعث شده بین مردم مفاهمه و تعامل اجتماعی چندانی صورت نگیرد. در نتیجه نه تنها بر حجم مشکلات در کشور افزوده می‌شود بلکه جامعه نیز به تعالی نمی‌رسد. بنابراین ضروری است همه صاحبنظران اجتماعی و نخبگان دانشگاهی با مسئولیت‌پذیری و مشارکت همه‌جانبه به طرح دیدگاه‌ها و نظرات خود برای برون‌رفت از مشکلات کشور در حوزه‌های اجتماعی بپردازند.
***************************************
روزنامه وطن امروز**
مراقب بن سلمان درونت باش!
حسین قدیانی
آیا جریان اصلاحات، هنوز هم رویش می‌شود از این جانیان قدرت‌پرست با عنوان «برادران سعودی» یاد کند؟! بله! ما نیز معتقدیم در کشور عربستان، بی‌برادر نیستیم لیکن برادران عربستانی ما مظلومانی هستند که در سرزمین صدراسلام، غریب افتاده‌اند! همان‌ها که حکومت سعودی به چشم شهروند درجه چندم نگاه‌شان می‌کند که بعضا حتی حق حیات هم ندارند! واقعا آیا آماری هست از میزان ظلم و جنایت آل‌سعود در حق شیعیان حجاز؟! و آیا حتما باید یک روزنامه‌نگار به سلاخی کشیده می‌شد تا جریان اصلاحات، اقلا اندکی ملتفت نابرادری «برادران سعودی» می‌شد؟! آیا خون رکن‌آبادی کافی نبود؟! و آیا خون این همه کودک یمنی کافی نبود؟! شگفتا! در بسیاری از مواجهات اقتصادی به‌خصوص در حوزه نفت، آل‌سعود همواره همان را گفته و همان را کرده که خواست آمریکا بوده و ضد جهان اسلام! آن وقت عجبا که سران قبیله بدوی اصلاحات را یا در «جنادریه» می‌دیدی یا مشغول رایزنی یواشکی با ملک‌عبدالله! همان که ما زدیم؛ «خبر مرگش» و همین تیتر درست شد جرم دیگری از جرائم ما! که اهانت کرده‌اید به «برادران سعودی»! و حرمت مناسبات دیپلماتیک و حتی روابط انسانی را نگه نداشتید! «مناسبات دیپلماتیک» و «روابط انسانی» البته خودش را در قطعات پیکر خاشقجی بخوبی عیان کرد! واقعا جای دیوزاده دیوانه‌ای چون بن‌سلمان کجاست؟! تخت صدارت یا کنج زندان؟! این چه دنیایی است؟! و خوب است از یاد نبریم که بن‌سلمان با شعاری جز «اصلاحات» بر صندلی صدارت ننشست! بله! همین است اصلاحات آمریکایی! عربستان و ایران هم ندارد! اینجا هم مصداق بارز توحش مدعیان اصلاحات را کم ندیده‌ایم! اینکه هنوز انتخابات تمام نشده، منادیان اصلاحات، اعلام پیروزی کنند! آیا بربریت و بدویت فقط آن است که بن‌سلمان می‌کند؟! نه قطعا! اینکه توی مدعی اصلاحات، زیر بار نتیجه انتخابات نروی هم، رفتار و گفتار بن‌سلمانی است! لذا با یک لفظ ظاهرالصلاح «اصلاحات» نمی‌توانی بر سلاخی ۴۰ میلیون رأی در سال ۸۸ ماله بکشی! که صدالبته نظام نگذاشت! تو خودت با همین سازوکار شدی رئیس‌جمهور و ۸۸ اما طرف متوهم متوحشی را گرفتی که ۴ ساعت مانده به پایان رأی‌گیری، پیروزی خود را جشن گرفت! الان هم با وجود آنکه دولت فعلی، یکی هم محصول «تَکرار»های خودت است، تلویحا و گاه تصریحا سخن از «بن‌بست» می‌گویی! و یاللعجب! همه این «تَکرار»ها معطوف به همان انتخاباتی است که ۸۸ به سازوکارش لگد زدی! و لگد زدید! ما هم ۹۲ و ۹۶ اصلا و ابدا حال نمی‌کردیم با حسن روحانی و این روزها را از همان روزها می‌دیدیم اما وجدان را اگر سلاخی نکرده باشی، رأی اکثریت ملت را فدای میل خود نمی‌کنی هرگز! ولو اکثریت شکننده! ولو با وجود تخلف گسترده! ما البته خود را «اصلاح‌طلب» به معنای سیاسی نمی‌دانیم ولی ای بسا اصلاحاتی که عوض منیت، پا روی آدمیت خود می‌گذارند؛ «چون ما با فلانی حال نمی‌کنیم، پس حتما تقلب شده!» این که شد همان منطق بن‌سلمانی! بن‌سلمان هم لابد با قیافه خاشقجی حال نمی‌کرد! واقعا شعار اصلاحات را باور کنیم یا ست‌کردن رنگ لوگو را با پرچم تکفیری‌ها؟! و مگر نه آنکه تکفیری‌ها مورد حمایت بن‌سلمان‌ها هستند؟! یکی مثل حضرت آقای ماست که حتی مخالف را هم دعوت می‌کند به شرکت در انتخابات و یکی هم همین دارودسته هستند که انتخابات را تنها به شرط برد نامزد مدنظر می‌خواهند! بله! سعودی‌ها برادران شما هستند اصلاحاتچی‌ها! و هر چه بن‌سلمان‌تر، برادرتر! بی‌خود در مرگ خاشقجی آبغوره نگیرید! جان انسان‌ها اگر برای شما واقعا ارزشی داشت، سعودی را موسم شهادت رکن‌آبادی می‌زدی! یا همه ایام جنگ علیه یمن! جرم کودک یمنی چیست مگر؟! شاید این است که شهروند مطیعی برای حکومت امثال بن‌سلمان نیست! آن وقت توی مثلا اصلاحاتی، فلان لایحه غربی را به رخ بچه‌های سپاه و سپاه قدس می‌کشی که مرتب دارند در جنگ با تروریست‌ها شهید می‌دهند! اسمت را هم گذاشته‌ای «اصلاح‌طلب»! درست مثل بن‌سلمان! اما نصیحتی؛ که با متوحش، هرگز عقد برادری نخوان! یکجا آبروریزی می‌شود و نمی‌شود هم جمعش کرد! ما البته واقعا دل‌مان سوخت برای خاشقجی لیکن سال ۸۸ هم که به سازوکار انتخابات لگد زدید، دل‌مان سوخت برای مظلومیت این نظام! مؤکدا بنویسم؛ اگر به حال نکردن است، ما نیز ۹۲ و ۹۶ حال نمی‌کردیم با نامزد پیروز و حتی به اقتضای اصول و به حرمت قانون، هرگز تا هر جا نرفتیم با فردی که ۸۸ منتخب‌مان بود! درون دل هر اصلاحاتی، یک بن‌سلمان وجود دارد که اگر جلویش را نگیرد، حاضر است علیه «خبر مرگش» موضع بگیرد اما رنگ لوگو را ست کند با پرچم حرامیان!
***************************************
