میم ـ تربتی
کنفرانس امریکایی «ورشو» با تمام هیاهوی کاذبی که پیرامون آن شکل گرفته بود، به کار خود پایان داد و بار دیگر ثابت شد که دشمن جمهوری اسلامی ایران "هیچ غلطی نمی‌تواند بکند".
نمایش یک ائتلاف ناکام با استفاده از سیاهی‌لشکرهای کهنه و بی‌رمق، دستکم برای اپوزیسیون برانداز آورده‌ای نداشت و متاعی به کیسه خالی‌شان نیفزود.
اظهارات کلیشه‌ای سیاست‌پیشگان غربی در حاشیه و متن این کنفرانس که می‌کوشیدند به مهمانان هراسان خود (اسرائیل و رژیم‌های مرتجع عرب) دلداری دهند نیز آخرالامر نتوانست ـ حتی در مقیاس دیپلماتیک ـ به‌مثابه تهدیدی قابل اعتنا علیه کشورمان کارگر شود.
شکستی تمام عیار که حتی رسانه‌های بیگانه را واداشت تا به بی‌فرجامی کنفرانس اذعان نمایند و خروجی آن را نامعلوم توصیف کنند.
اما آنچه در این میان نباید مورد غفلت واقع شود، نکاتی است که به‌صورت گذرا مرور می‌کنیم:
1. علی‌رغم گارد تهاجمی امریکا به‌عنوان بانی کنفرانس، دغدغه‌های اعلامی و نحوه یارگیری دشمنان در دورهمی ورشو، حاکی از تکاپوی آنان برای سد کردن مسیر پیشروی جمهوری اسلامی در سطح منطقه بود.
در واقع نمایندگان ائتلاف غربی/عبری/عربی با موضع دفاعی و انفعالی، ضمن ابراز نگرانی شدید از فتوحات فزاینده جبهه مقاومت به رهبری ایران، کاسه چه‌کنم به‌دست گرفته و برای دست و پا کردن یک «سپر» در برابر جمهوری اسلامی، چاره‌جویی می‌کردند.
2. ننگ هم‌نشینی و هم‌پیمانی با رژیم منفور صهیونیستی در همایش یادشده، به‌شدت رژیم‌های عربی را از حیث مقبولیت عمومی تضعیف خواهد کرد.
ضمن اینکه به تقویت و انسجام مضاعف در محور مقاومت خواهد انجامید؛ کما اینکه دیدیم جناح سازشکار فلسطین نیز حاضر نشد با این ائتلاف بی‌آبرو همراه شود.
خوشبختانه اجماع گروه‌ها و دولت‌های حامی مقاومت در اعلام وفاداری به تهران نیز در این میانه به فهرست ناکامی‌های دشمن افزوده شد.
3. اصرار بر ترسیم کاریکاتوری از یک به‌اصطلاح "بلوک جدید قدرت" در لهستان، بدون بهره‌مندی از پشتوانه کافی در عرصه میدانی، دیپلماتیک و افکار عمومی، نزدیکی بیش از پیش مسکو، آنکارا (و در مرتبه‌ای نازلتر دوحه) به تهران را در پی داشت که عملا هرگونه طرح‌ریزی علیه ایران را در کانون خاورمیانه خنثی می‌سازد.
همچنین دستگاه سیاست خارجی دولت ترامپ حتی اینقدر تدبیر نداشت که لااقل مکانی مناسب‌تر از شرق اروپا برای میزبانی این کنفرانس جایابی کند که حساسیت روس‌ها را برنیانگیزد.
4. به‌نظر می‌رسد امریکا با سازمان‌دهی کنفرانس ورشو مرتکب خطایی راهبردی شد و به طمع دوشیدن شیر بیشتر، با گاوهای خود قمار کرد.
عجله و حرص برای سامان دادن همزمان به چند پرونده پیچیده، از ایران گرفته تا طرح موسوم به معامله قرن، سوریه، یمن و...، اشتباه محاسباتی کاخ سفید را به همراه داشت که تبعات منفی‌اش به‌زودی واشنگتن را پشیمان خواهد نمود.
