پیمان صلح بین رژیم صهیونیستی و امارات و بحرین، روز سه شنبه 15 سپتامبر 2020 (25 شهریور 99) در حضور 700 مهمان در کاخ سفید به امضا رسید.
این توافق که با وساطت دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا و با حضور وزرای خارجه امارات و بحرین و نخست وزیر اسرائیل انجام شد، در واقع تنازلی آشکار از شروط اولیه اعراب نسبت به قضیه فلسطین بود.
بر اساس طرح صلح پیشنهادی عربستان که در سال ۲۰۰۲ در اتحادیه عرب به تصویب رسید، کشورهای عربی، عادی سازی روابط با اسرائیل را به خواسته هایی مشروط کردند که هیچ کدام از آن ها تا امروز محقق نشده است.
پایان اشغال سرزمین‌های فلسطینی، عقب نشینی اسرائیل به پشت مرزهای سال ۱۹۶۷ از جمله پایان اشغال بلندی های جولان در خاک سوریه، تاسیس کشور فلسطین به پایتختی بیت المقدس، به رسمیت شناختن کشور مستقل فلسطین از سوی اسرائیل و همچنین حل مساله آوارگان فلسطینی بر اساس قطعنامه های سازمان ملل و به شکل عادلانه از مهمترین شروط کشورهای عربی برای عادی سازی روابط با اسرائیل هستند.
نکته قابل توجه آن است که نام توافق جدید بین اسرائیل و امارات و بحرین را "صلح ابراهیم" نهاده اند، با این هدف که توافق جدید، زمینه ساز آشتی و همگرایی بین ادیان آسمانی خواهد بود.
تمسک به اسامی و نمادهای دینی ابداع تازه ای نیست. جنبش صهیونیسم با تکیه بر اعتقادات دینی و گزاره های تاریخی یهودیت، به جمع آوری یهودیان از گوشه و کنار جهان پرداخت و آنان را در سرزمین فلسطین اشغالی اسکان داد و با کمک استعمارگران آن زمان، رژیم جعلی اسرائیل را برپا کرد.
از جمله نمادهای دینی و تاریخی که صهیونیست ها بدان تمسک نمودند ستاره یا سپر داوود است که شامل دو مثلث در هم تنیده است که گفته شده نشان حک شده بر سپر داوود و مُهر یا انگشتر فرزندش سلیمان بوده است. این نماد نزد یهودیان از احترام خاصی برخوردار است و به همین دلیل پرچم اسرائیل با این نشان مزین شده است.
در واقع یهودیان از داوود به عنوان یکی از انبیا و پادشاهان بزرگ بنی اسرائیل به نیکی یاد کرده و او را نماد قدرت و شجاعت و جنگاوری می دانند. داوود همان کسی است که در نبردی تن به تن، جالوت را نقش بر زمین کرد. لذا استفاده از نماد سپر داوود الهام بخش یهودیان در مقابله با دشمنان است.
هر چند برخی مورخان در انتساب این نماد به داوود تردید کرده و در عهد عتیق و کتاب مقدس از آن ذکری به میان نیامده، اما جنبش صهیونیسم برای تحریک عواطف یهودیان، در سال 1897 ستاره داوود را به عنوان نماد جنبش و دولت آینده یهود تصویب کرد و با تشکیل رژیم غاصب در سال 1948 تبدیل به پرچم رسمی اسرائیل شد.
جنگ هایی که اسرائیل علیه فلسطینیان و نیز کشورهای عربی به راه انداخت با انگیزه های دینی و تاریخی و تصرف سرزمین موعود از نیل تا فرات انجام شد.
اکنون اما به دلایل متعدد، سیاست صهیونیست ها از جنگ مستقیم نظامی به عادی سازی روابط و صلح با اعراب تغییر یافته و به تعبیر شیمون پرز رئیس جمهور پیشین اسرائیل، تانک تبدیل به کالا شده است. به همین دلیل، اسرائیل با مصر، تشکیلات خودگردان و اردن به ترتیب پیمان کمپ دیوید، اسلو و وادی عربه را امضا کرد.
نکته قابل توجه آن است که اسرائیل در شرایط صلح نیز خود را از تمسک به نماهای دینی بی نیاز نمی بیند، لذا هم برای جلب توجه مسلمانان و هم اقناع یهودیان افراطی، به حضرت ابراهیم روی آورده و صلح جدید با امارات و بحرین را صلح یا توافق ابراهیم نامگذاری کرده است.
بخش عمده ای از بندهای این توافق، رواداری و همزیستی بین ادیان است و ادعای دونالد ترامپ آن است که به دنبال این صلح، مسلمانان به راحتی می توانند به بیت المقدس سفر کرده و در مسجدالاقصی نماز بگزارند.
این در حالی است که پروژه تهوید (یهودی سازی) اماکن مقدس از سال ها پیش آغاز شده و در همان بیت المقدس، ما یملک و خانه های فلسطینیان همچنان مورد تعرض و مصادره رژیم صهیونیستی قرار گرفته و قرار است حداقل 30 درصد از اراضی کرانه باختری ضمیمه خاک اسرائیل شود!
در واقع صلحی که اسرائیل و آمریکا از آن دم می زنند و آن را منتسب به ابراهیم نبی می کنند، همان عداوت و توسعه طلبی پیشین است که با "سپر داوود" آغاز شده و اکنون در لفافه "صلح ابراهیم"، قصد تداوم آن را با شیوه های جدید دارند.
از این منظر "صلح ابراهیم" مرحله اول یا نام دیگر "معامله قرن" است که قرار است با بندهای ظالمانه و یک جانبه، آرمان فلسطین را در مسلخ قدرت طلبی اسرائیل و خیانت اعراب قربانی کند.
گزینه مقاومت که شعله های آن همچنان در فلسطین و سایر نقاط منطقه و جهان برافروخته است، تنها راه مقابله با عدوات و توسعه طلبی صهیونیست ها است. به این ترتیب صلح واقعی ابراهیم و آرمان سایر انبیا، تنها با استیفای حقوق مشروع فلسطینیان برپا خواهد شد، نه با پیمان های ذلت بار صلح که در واقع تایید اشغالگری اسرائیل و زیر پا نهادن حقوق برباد رفته صاحبان اصلی سرزمین فلسطین است.
صلحی که اسرائیل و آمریکا از آن دم می زنند و آن را منتسب به ابراهیم نبی می کنند، همان عداوت و توسعه طلبی پیشین است که با "سپر داوود" آغاز شده و اکنون در لفافه "صلح ابراهیم"، قصد تداوم آن را با شیوه های جدید دارند. 
