پیامبری که رحمت برای همه عالم است

عظمت وجود مبارک رسول گرامی(ص) به مقدار فهم بشری و برخی از کلمات نورانی کریم اهل بیت، وجود مبارک امام مجتبی(ع)
است. وجود مبارک رسول گرامی را که ذات اقدس الهی در قرآن معرفی می‌کند، او را شاگرد لدنّی می‌داند و کلّ جهان را با کتاب خود هدایت می‌کند و حضرت را همراه این کتاب از صدر تا ساقه معرفی می‌کند و به ما می‌فرماید شما در بخش نازل رسالتِ آن رسول قرار دارید. آن بخش بالایی رسالت آن رسول در دسترس شما نیست. اینکه گفته شد، خُلق رسول گرامی قرآن کریم است؛ یعنی قرآن شناسنامه آن حضرت است. اگر وجود مبارک رسول گرامی بخواهد به صورت یک کتاب دربیاید، می‌شود قرآن و اگر قرآن بخواهد به صورت یک انسان متمثّل شود، می‌شود رسول گرامی. ذات اقدس الهی وقتی از رسول خود یاد می‌کند، او را به عنوان رحمت جهانیان، نه تنها یک جهان، نه تنها دنیا، بلکه رحمت عالمین است. در برزخ هم آن حضرت رحمت است، در ساهره قیامت هم رحمت است، در بهشت هم رحمت است. رحمت عالمین است: ﴿وَ مَا أَرْسَلْنَاكَ إِلاّ رَحْمَةه لِلْعَالَمِینَ﴾. حوزه رسالت او هم به حوزه عالمین بودنِ او گسترش پیدا می‌کند. اینجا آمده است که حرف را به ما برساند. در برزخ شفاعت را به ما می‌رساند. در ساهره قیامت هم چنین است. در بهشت ترفیع درجات را به ما می‌رساند. اگر همه فرشته‌ها این رسالت را دارند که در آغاز سوره «فاطر» فرمود: ﴿جاعِلِ الْمَلائِكَةِ رُسُلاه﴾، رسالت تنها در هدایت‌های ظاهری و اعتباری نیست، فرمود: ﴿وَ مَا أَرْسَلْنَاكَ إِلاّ كَافَّةه لِّلنَّاسِ﴾، ﴿إِلاّ رَحْمَة لِلْعَالَمِینَ﴾، کتابی به تو دادیم: ﴿لِلْعالَمینَ نَذیراه﴾، کتابی به تو دادیم: ﴿مَا هِی إِلاّ ذِكْرَی لِلْبَشَرِ﴾، هر که خواهد آمد با این دو اصل کلی و دوام، یعنی همگانی و همیشگی، این تذکره است برای او. خود آن حضرت هم چون شاگرد مستقیم ذات اقدس الهی است، فرمود تو قرآن را ﴿مِن لَدُنْ حَكِیمٍ﴾ یاد می‌گیری: ﴿إِنَّكَ لَتُلَقَّی الْقُرْآنَ مِن لَدُنْ حَكِیمٍ عَلِیمٍ﴾. گاهی خدا اسم خاص خود را به رسول خود می‌دهد، گاهی اسم خاص خود را به کتاب خود می‌دهد. خدا «علی حکیم» است، این «علی حکیم» را نام کتاب خود قرار داد: ﴿لَدَینا لَعَلِی حَكیمٌ﴾. خدا رؤوفِ رحیم است، در پایان سوره مبارکه «توبه» این دو نام مبارک را برای رسول خود قرار داد: ﴿بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُوفٌ رَحِیمٌ﴾. این «رؤوف و رحیم»، از أسمای خدای سبحان است که در ذات مقدس رسول گرامی جلوه کرده است. او که «علی حکیم» را از «علی حکیم» یاد می‌گیرد، به برکت آن «رؤوف رحیم» می‌شود: ﴿بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُوفٌ رَحِیمٌ﴾.