اختلافات در توافق و تقدم دانستن بخشی از آن بر بخش های دیگر، نمود خود را به انحاء مختلف در جبهه های نبرد در جنوب نشان داده است. وسعت تعارضات و شدت میدان آتش و درگیری در استان ابین در طول ماه های گذشته علی‌رغم برگزاری نشست های طرفین بر سر میز مذاکره با مدیریت و نظارت ریاض، گواه شکاف های ایده ای – سیاسی – میدانی میان دو طرف در توافق ریاض است.
گروه موسوم به «المجلس الانتقالی الجنوبی» (شورای انتقالی جنوب) که مورد حمایت امارات قرار دارد، دولت مستعفی منصور هادی (مورد حمایت ریاض) را تهدید کرده است که به آتش بس با آن پایان خواهد داد. شورای انتقالی جنوب، دولت مستعفی یمن را به ایجاد جنگ فرسایشی طولانی مدت متهم کرد و مدعی شد که صبر در برابر آتش‌بس دیگر ممکن نیست.
ارزیابی رویداد:
۱- توافق ریاض که قرار بود به تنش‌های میان شورای انتقالی جنوب و دولت مستعفی هادی در مناطق جنوبی پایان دهد، نه تنها نتوانسته است شرایط را برای آرامش و ثبات نسبی در مناطق مورد مناقشه میان طرفین فراهم سازد، بلکه اختلافات درونی در ذیل پذیرش مفاد این توافق نامه موجب شکل گیری تعارضات در عرصه‌های میدانی نیز شده است.
۲- از آنجایی که مجری، ناظر و هماهنگ کننده در توافق ریاض، سعودی‌ها هستند، به نظر می‌رسد شورای انتقالی جنوب بیم آن را دارد که ریاض به واسطه ارتباط حمایتی که با دولت مستعفی هادی دارد، با پذیرش بی، چون و چرای توافق ریاض، در شرایطی که دارای موقعیت برتری نسبت به دولت مستعفی در مناطق جنوبی است، به بازنده این توافق تبدیل شود.
۳- واقعیت این است که از نظر کمیته ریاستی شورای انتقالی، حتی تقسیم برابر مناصب دولتی میان آن‌ها با دولت مستعفی و قرار گرفتنشان تحت نظارت و مدیریت دولتی که رییس جمهور و نخست وزیر آن از دولت مستعفی هستند، می‌تواند پایانی بر رویای آن‌ها برای تشکیل یک دولت در جنوب باشد. از سوی دیگر نیز با قرار گرفتن در درون دولت پیشنهادی برآمده از توافق ریاض، نه تنها از دامنه و حدود کنش گری آن‌ها (شورای انتقالی جنوب) در مناطق جنوبی می‌کاهد، بلکه از قابلیت‌های میدانی آن‌ها در عرصه نظامی در محور‌های درگیری نیز خواهد کاست و همین امر موجب تضعیف روزافزون آن‌ها در برابر دولت مستعفی در طول زمان خواهد شد.
۴- تأکید شورای انتقالی جنوب بر اجرای بخش سیاسی توافق ریاض در طول ماه‌های گذشته، گویای این موضوع است که از نظر آن‌ها توافق ریاض جامعیت لازم را جهت ایجاد یک وضعیت برابر در قدرت و واگذاری مناصب بطور مساوی میان آن‌ها با دولت مستعفی را ندارد. از سوی دیگر اصرار بر اجرای بخش سیاسی، مقدم دانستن آن بر بخش نظامی و امنیتی از شورای انتقالی، نشان دهنده عدم اعتمادی است که آن‌ها به توافق ریاض و دولت مستعفی هادی دارند.
۵- با توجه به عدم اعتماد به توافق ریاض از شورای انتقالی، پیش کشیدن اجرای بخش سیاسی و مقدم دانستن اجرای آن بر دیگر بخش‌های این توافق، در عمل سیاستی است که از سوی شورای انتقالی دنبال می‌شود. در واقع شورای انتقالی با ابزار مذکور تلاش دارد تا هرگونه موفقیت در کسب نتیجه در این باره را به چالش کشیده و ناکام بگذارد؛ بنابراین با بهانه قرار دادن عدم پایبندی دولت مستعفی هادی به مفاد توافق ریاض و مندرجات در آن، راهبرد سنگ اندازی و تهدید به ملغی کردن حضورش در توافق ریاض را به اجرا در آورده است.
۶- تلاش‌های عربستان برای به نتیجه رساندن توافق معروف به توافق ریاض، علی رغم نشست‌های متوالی، نه تنها هیچگاه اجرا نشد، بلکه در هر مرحله نیز با اعتراضاتی از سوی طرفین درگیر مواجه شد و هیچ وقت به طور تمام و کمال مورد موافقت طرفین قرار نگرفت. اختلافات در توافق و تقدم دانستن بخشی از آن بر بخش‌های دیگر، نمود خود را به انحاء مختلف در جبهه‌های نبرد در جنوب نشان داده است. وسعت تعارضات و شدت میدان آتش و درگیری در استان ابین در طول ماه‌های گذشته علی‌رغم برگزاری نشست‌های طرفین بر سر میز مذاکره با مدیریت و نظارت ریاض، گواه شکاف‌های ایده‌ای – سیاسی – میدانی میان دو طرف در توافق ریاض است.
۷- شورای انتقالی هیچ گاه جبهه‌های نبرد نظامی با دولت مستعفی، جهت توسعه نفوذ خود در مناطق جنوبی را رها نکرد. اگر چه در مقاطعی با توقف حملات نظامی در محور‌های نبرد با دولت مستعفی، خود را مقید به مذاکرات در توافق ریاض جهت رسیدن به آتش بس نشان داد؛ اما با گذشت زمان، با گشودن خطوط آتش، تلاش کرده است تا فرصت تصمیم گیری، تعیین راهبرد نبرد و تجدید قوا را از دولت مستعفی بگیرد. از جمله جبهه‌هایی که به شورای انتقالی در این مسیر کمک شایانی کرده است، جبهه ابین می‌باشد. در واقع شورای انتقالی به واسطه حضور نظامی در جبهه ابین، دو هدف را دنبال می‌کند؛ اول اینکه از این طریق خواهد توانست به تثبیت و تحکیم روزافزون موقعیت هژمونیک خود بر دولت مستعفی در مناطق جنوبی کمک کند و دوم اینکه با ادامه کشمکش‌ها و منازعات در ابین خواهد توانست دامنه نفوذ خود را نسبت به دولت مستعفی در مناطق جنوبی، بیش از پیش افزایش دهد و به علاوه اینکه از وزنه برتری نظامی در مذاکرات جهت پیشبرد اهداف و برنامه هایش استفاده کند.
