«مارپيچ سكوت»- SILENCE SPIRAL- يكی از ترفندهای پيچيده و پرهزينه عمليات روانی است که اولين بار در سال ۱۹۷۴ _ ۱۳۵۳ از سوی خانم اليزابت نئول نيومن آلمانی در كتاب «افكار عمومی- پوست اجتماعی» مطرح شد.
مارپيچ سكوت بر اين نظريه تكيه دارد كه افراد جامعه اگر احساس كنند ديدگاه و نظر آنها در «اقليت» قرار دارد و اكثر افراد جامعه ديدگاه و نظری متفاوت با آنها دارند، به طور معمول و براساس يك قاعده فراگير علاقه و تمايلی به ابراز نظر و عقيده خود نخواهند داشت و ترجيح می دهند در همان راستا ابراز عقيده كنند.
رژیم صهیونیستی که خود مولود نامشروع یک روایت سازی جعلی هولوکاستی است از ابتدای تشکیل ۱۴ می ۱۹۴۸ با رویکرد آپارتایدی و غیرستیز و بنا بر آموزه های هرتسلی و بن گورین تلاش کرده است با هدف غالب کردن روایت های خود با استفاده از ابزار رسانه در سطح جهانی مارپیچ سکوت وحشتناکی در ابعاد مختلف ایدئولوژیک، سیاسی، اطلاعاتی،قدرت نظامی و امنیتی ایجاد کند. برخی پیروزی های نظامی مانند جنگ شش روزه ۱۹۶۷ موجب اعتباربخشی به روایت های جریان صهیونیسم در این مارپیچ سکوت شده بود. این ترفند رسانه ای تا حد زیادی توانسته بود افکارعمومی و ادراکات بسیاری از حاکمان و نخبگان جهان اسلام را به نفع رژیم صهیونیستی مدیریت کند.
پیروزی انقلاب اسلامی ایران با روایت ضداسرائیلی و معماری روز قدس توسط امام راحل مهم ترین بانگ بیداری در مارپیچ سکوت صهیونیسم در عرصه سیاسی بود. اما همچنان رژیم صهیونیستی با پروپاگاندای رسانه ای، مانور دادن پیرامون قدرت بازدارندگی_پدافندی نظامی و سیاست مشت آهنین علیه افکارعمومی، هرگونه روایت علیه موجودیت و قدرت رژیم صهیونیستی محکوم به سکوت می کرد تا اینکه موعد "وعده صادق" رسید.
عملیات تاریخ ساز وعده صادق با غرّش موشک ها توانست مارپیچ سکوت ۷۰ ساله رژیم صهیونیستی بشکند و با عبور از گنبد آهنین نامرئی قدرتمندی که پیرامون افکار عمومی شکل گرفته بود زمینه های خیزش های دانشجویی در دانشگاه های آمریکا و سراسر جهان علیه رژیم کودک کش اسرائیل فراهم آورد. به گونه ای که میتوان گفت تحولات ضدصهیونیستی پسا وعده صادق، امواج و برونداد این عملیات خردمندانه است و ترس و سرکوب وحشتناک این بیداری دانشجویان توسط مدعیان لیبرال دموکراسی حکایت از این دارد که موشک های ایرانی دقیقاً به هدف خورده است.
