بزرگ‌ترین موج اعتراض‌های دانشجویی آمریکا از زمان اعتراضات ضد نژادپرستی در سال ۲۰۲۰ به راه افتاده و بهترین دانشگاه‌های آمریکا که برای تربیت نسل بعدی مدیران این کشور تأسیس شده‌اند، اعم از دانشگاه کلمبیا، پرینستون، هاروارد و... شاهد تظاهرات‌های گسترده‌ای در حمایت از مردم فلسطین بوده و هستند. از تاریخ ۱۸ آوریل (۳۰ فروردین 1403) تا کنون حدود 3 هزار نفر در دانشگاه‌های ایالات متحده بازداشت شده‌اند. دانشجویان به دلیل شرکت در تظاهرات خارج از محیط دانشگاه به اخراج تهدید می‌شوند، برخی از دانشگاه‌ها از ارائه مدرک فارغ‌التحصیلی دانشجویان معترض خودداری می‌کنند، برخی تعلیق می‌شوند و این داستان همچنان ادامه دارد. خواسته دانشجویان صریح و ساده است: «آتش‌بس دائمی در غزه، قطع کمک نظامی آمریکا به رژیم صهیونیستی، پایان همکاری تحقیقاتی دانشگاه‌ها با تأمین‌کنندگان سلاح و سایر شرکت‌هایی که از جنگ سود می‌برند و عفو دانشجویان و اعضای هیئت علمی که به دلیل اعتراض به حمایت‌ها از اسرائیل، تنبیه یا اخراج شده‌اند.» وقتی از سخنگوی کاخ سفید نظر دولت را درباره دانشجویان معترض می‌پرسند، اغلب سربالا جواب می‌دهد و ماجرای یهودستیزی را پیش می‌کشد؛ اما در میان دانشجویان معترض و تحصن‌کنندگان این روزها، یهودیانی هستند که تنها به جرم انتقاد از رژیم صهیونیستی و حمایت از حقوق بشر، برچسب یهودی‌ستیز می‌خورند. به راستی چرا خواسته‌های دانشجویان و جامعه آکادمیک از سوی سیاستمداران آمریکایی تهدید تلقی می‌شود؟ یا چرا رؤسای دانشگاه‌های کشوری که خود را «رهبر جهان آزاد» می‌داند، حق تظاهرات مسالمت‌آمیز و آزادی بیان را برای دانشجویان خودشان قائل نیستند؟ در آمریکای مدعی آزادی، جایگاه آزادی بیان آن هم برای قشر فرهیخته و آکادمیک کجاست؟ می‌توان گفت دیگر بر کسی پوشیده نیست که آمریکا با لابی‌گری اداره می‌شود که توانسته‌اند در ۳۸ ایالت قوانینی تصویب کنند که از بایکوت رژیم صهیونیستی جلوگیری می‌کند. مضافاً اینکه آمریکا به حامیان و کمک‌کنندگان خصوصی متکی است که اغلب ثروتمندان یهودی یا تاجرانی هستند که وابسته‌اند. شاید از این‌روست که تنها چند مرکز آموزش عالی به دانشجویان اجازه دادند به اعتراض خود ادامه دهند یا حاضر شدند با معترضان مذاکره کنند. هیچ دانشگاهی در آمریکا نپذیرفته است روابط خود را با رژیم صهیونیستی قطع کند، بلکه بسیاری به صراحت اعلام کرده‌اند که حاضر به بیرون کشیدن سرمایه‌گذاری خود از اسرائیل نیستند.
دانشجویان معترض از کجا آمده‌اند؟
همین چند ماه پیش، در پاییز 1402 بود که نتایج جنجالی نظرسنجی مشترک دانشگاه هاروارد‌ـ هریس منتشر شد. آمارهای این نظرسنجی نشان می‌داد، ۵۱ درصد از آمریکایی‌های بین ۱۸ تا ۲۴ سال می‌گویند که «دولت اسرائیل» باید از بین برود و یک نهاد فلسطینی تحت حاکمیت حماس جایگزین آن شود. تنها ۳۲ درصد از همین گروه سنی طرفدار راه حل دو کشوری بودند که یک کشور مستقل فلسطینی در کنار اسرائیل ایجاد شود. این در حالی است که تنها ۴ درصد از آمریکایی‌های ۶۵ ساله و بالاتر موافق بودند که اسرائیل باید پایان یابد. این نظرسنجی به خوبی می‌تواند این روزهای آمریکا را توضیح دهد؛ نسل جوان آمریکا دیگر تحت سلطه ابزارهای تبلیغاتی و رسانه‌های آمریکایی نیست. اگرچه هنوز ایالات متحده غول‌های رسانه‌ای جهان را در چنگ خود دارد، اما ظهور شبکه‌های اجتماعی خارج از کنترل واشنگتن، مانند تیک‌تاک، رقیب جدی آمریکا شده و سلطه گفتمانی و تبلیغاتی آمریکا را به چالش کشیده است. در همین راستاست که سیاستمداران آمریکایی به دنبال حذف برنامه کاربردی محبوب تیک‌تاک بوده و هستند. جالب است بدانید که تقریباً نصف جمعیت آمریکا عضو تیک‌تاک هستند.
آینده اعتراضات دانشجویی در آمریکا
بیداری نسل جوان و شکاف بین نسلی تهدیدی جدی علیه گفتمان آمریکاست که در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری ایالات متحده در ماه نوامبر، اهمیت فزاینده‌ای به خود گرفته است؛ از همین رو جمهوری‌خواهان برخی از مدیران دانشگاه‌ها را به چشم بستن بر شعارهای یهودستیزانه و آزار و اذیت یهودیان متهم می‌کنند و خواهان اقدامات جدی‌تر علیه تظاهرات‌کنندگان هستند. تا جایی که دونالد ترامپ، نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا، در پاسخ به پرسش یکی از حامیان مالی خود که از کسب مناصب قدرت در آینده کشور از سوی همین دانشجویان حامی فلسطین ابراز نگرانی کرده، گفته است: «کاری که من انجام خواهم داد این است که هر دانشجویی را که اعتراض می‌کند، از کشور بیرون می‌کنم.» به تازگی یک روزنامه‌نگار صهیونیستی (شلوموویچ) در روزنامه «هاآرتص» نوشت، این اعتراضات «خیلی نگران‌کننده» شده است. او این اعتراضات را به اعتراضات دانشجویی آمریکا در اواخر دهه ۶۰ قرن بیستم تشبیه کرد که علیه جنگ در ویتنام شکل گرفت و در آن زمان سبب باخت حزب دموکرات در انتخابات شد. جنگ ویتنام هم با چنین اعتراضاتی روبه‌رو شد و به همان موضوع جنگ محدود ماند و تمام شد، اما حتی اگر جنگ غزه هم تمام شود، موضوع اعتراض به اسرائیل تمام نخواهد شد. اکنون، این خودِ اسرائیل و جنبش صهیونیسم است که مورد نفرت قشر جوان و دانشجوی آمریکا واقع شده است که برخی از آنان مدیران آینده آمریکا خواهند بود. افزون بر این، حجم و عمق اثرگذاری این قشر بر دیگر اقشار جامعه آمریکا و اروپا بسیار زیاد است. تغییر و تحول در افکار عمومی دانشجویان آمریکا و اروپا در قبال ماهیت اسرائیل، دیگر به قبل هفتم اکتبر باز نخواهد گشت و تابوی اعتراض به دولت آمریکا به دلیل حمایت بی‌حد و حصر از رژیم صهیونیستی شکسته است.
