کدام گروه پیروز انتخابات می‌شود؟

عراق روز بیستم آبان‌ماه عرصه رقابت احزاب و جریان‎های سیاسی این کشور برای انتخابات پارلمانی است که این مرحله از انتخابات به دلیل فشار‌های آمریکا برای خلع سلاح گروه‎های مقاومت از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. جریان‎های مهم سیاسی شیعی، سنی و کرد به عرصه انتخابات ورود پیدا کرده‎اند و ائتلاف‎های متکثری نیز تشکیل شده است. این انتخابات برخلاف دوره قبلی براساس حوزه رأی‎گیری نیست و سیستم انتخابات به حالت سانت لیگو بازگشته است. در دوره قبل هر استان به حوزه‎های انتخاباتی گوناگونی تقسیم شده بود و جمیعاً ۸۳ حوزه انتخاباتی وجود داشت که در این دور از انتخابات این مسئله دیگر وجود ندارد.

جریان‎های سیاسی مهم در انتخابات
در انتخابات پارلمانی عراق، رقابت بین سه جریان شیعی، سنی و کردهاست. در جریان شیعی تکثر ائتلاف‎ها و جریان‎های سیاسی وجود دارد. مهم‌ترین تفاوت جریان شیعی در انتخابات فعلی با انتخابات قبلی در حضور نداشتن جریان صدر در این انتخابات است که مقتدی صدر انتخابات را تحریم کرده است و در آخرین بیانیه خود نیز بر این امر صحه گذاشت و اعلام کرد، هیچ قصدی برای ورود به انتخابات ندارد. جریان‎های مهم شیعی در این انتخابات شامل ائتلاف دولت قانون به رهبری «نوری المالکی»، بدر به رهبری «العامری» و توسعه به رهبری «السودانی» هستند. این احتمال وجود دارد که جریان‎های شیعی بعد از انتخابات بار دیگر در قالب چارچوب هماهنگی یا همان اطار التنسیقی ائتلاف کنند که این امر به فضای بعد از انتخابات بستگی دارد.

جریان سنی با چهار ائتلاف وارد انتخابات شده‌اند که شامل ائتلاف تقدم به رهبری حلبوسی، عزم به رهبری السامرایی، سیاره به رهبری خمیس خنجر و حسم به رهبری ثابت العباسی، وزیر دفاع کنونی هستند. شانس ائتلاف تقدم به رهبری حلبوسی برای به دست آوردن تعداد کرسی‌های پارلمانی از دیگر احزاب بیشتر است.
فعالیت‎های انتخاباتی در احزاب کردی نیز بر حول دو جریان اصلی دموکرات و اتحادیه میهنی متمرکز است. جریان دموکرات به دلیل تشکیل نشدن دولت محلی در کردستان عراق، اعتراض‎های اقتصادی به این جریان و وقوع درگیری با برخی قبایل با چالش‎های مختلفی در این دور از انتخابات مواجه است. در مقابل جریان اتحادیه میهنی نیز همچنان با چالش دودستگی بین بافل طالبانی و لاهور شیخ جنگی مواجه است.

بازیگران دخیل خارجی در انتخابات 
در انتخابات عراق افزون بر جریان‎های داخلی، برخی بازیگران خارجی نیز نقش دارند که مهم‌ترین بازیگران آمریکا، ترکیه و کشور‌های عربی هستند.
آمریکایی‎ها همواره با گزاره مداخله‌جویی در انتخابات عراق نقش‌آفرینی کرده‌اند. در انتخابات فعلی نیز سعی دارند با حمایت از برخی جریان‎های سیاسی، تأثیرات خود را بر روند‌های انتخاباتی داشته باشند. در این میان، آمریکایی‎ها سه هدف مهم در انتخابات پارلمانی عراق دارند:

الف- عدم تغییر توازن سیاسی با ایران: آمریکایی‎ها اکثریت طراحی‌های خود را در عراق بر مقابله با ایران و جلوگیری از تغییر توازن سیاسی با ایران قرار می‎دهند. در انتخابات فعلی نیز تمرکز اصلی را بر رأی نیاوردن جریان‌های وابسته به مقاومت در عراق قرار داده‎اند و در این راستا با گزاره تهدید به حمله نظامی، خلع سلاح گروه‎های مقاومت و فشار بر دولت عراق برای ایجاد محدودیت در فعالیت جریان‎های مقاومت مترصد تأثیرگذاری بر نتایج انتخابات هستند.

ب- ایجاد انشقاق در جریان‎های شیعی: آمریکایی‎ها همواره سعی داشته‎اند جریان‎هایی در درون احزاب شیعی با رویکرد‌های سکولار و لیبرال ایجاد کنند که نمونه بارز آن در انتخابات قبلی حمایت از جریان‌های مدنی به اصطلاح توسعه‌گرا بود. همچنین آمریکایی‏ها با حمایت از جریان تشرینی‎ها سعی داشتند معادلات کسب کرسی‎های پارلمانی با جریان شیعه را تغییر دهند.

ج- ایجاد درگیری‎های پساانتخاباتی: آمریکایی‎ها همواره بدین‌گونه عمل می‎کنند که چنانچه روند‌های انتخاباتی به نفع آنها پیش نرود یا اینکه نتایج انتخابات با مدل‎های آنها متفاوت باشد، اقدام به ایجاد درگیری و تنش می‎کنند که نمونه آن در کشور‌های آسیای مرکزی و در انتخابات قبلی عراق بود. در انتخابات فعلی نیز آمریکایی‎ها به دنبال پیاده‎سازی این مدل هستند که البته تمرکز اصلی بر درگیری شیعی ـ شیعی است.

ترکیه بر مبنای حمایت از جریان‎های اخوانی در سطوح منطقه‎ای، در انتخابات عراق نیز بر روی این مسئله تمرکز دارد و به دنبال حمایت از جریان‎های اخوانی در انتخابات عراق است. البته ترکیه با سیاست تعدیل‎گرایی انتخاباتی بر روی تعامل با دولت آینده عراق و افزایش همکاری‎ها به ویژه در حوزه امنیتی تمرکز بیشتری دارد.

کشور‌های عربی در انتخابات عراق همواره بر روی جریان‎های سنی تکیه و تمرکز بیشتری دارند و برخی از آنها، به ویژه عربستان و امارات نقش‎آفرینی گسترده‎ای دارند. مهم‌ترین سیاست کشور‌های عربی در انتخابات عراق، ایجاد تعادل سیاسی با سایر بازیگران است. به این معنا که کشور‌های عربی تمایلی به کاهش یا از بین رفتن حوزه نفوذ خود در عراق ندارند و برای بازیگری در عرصه عراق از جریان‎های سیاسی مدنظر خود حمایت می‌کنند.