دانشجو، امید و پیشرفت جامعه

مقام معظم رهبری در دیدار صمیمانه ای که با دانشجویان و اساتید دانشگاه علم و صنعت در تاریخ(24/9/87)در آستانه هفته پژوهش داشتند، نکات مهمی درخصوص دانش و علم محوری در جامعه اسلامی و تلاش گسترده و سریع برای جبران «عقب ماندگی مزمن» ایران از قافله علمی و صنعتی کشورهای توسعه یافته ارائه کرده، به جد خواستار رسیدن ایران به «عزت» و «مرجعیت» علمی در سطح جهان از طریق تداوم جهش علمی ایجاد شده در چند سال اخیر در جامعه اسلامی شدند.
محور اول صحبت های مقام معظم رهبری درخصوص دانشجو و دانشگاه بود. دانشگاه در نقش امروزین خود، زیر ساخت تولید علم و حاصل پیوند علم و صنعت می باشد. بزرگترین عامل توسعه کشورهای پیشرفته، بدون تردید تحول نقش دانشگاه ها در پیوند با بازار کار، صنعت و برآوردن نیازهای مردم کشورها بوده است.
از این رو مقام معظم رهبری معتقدند تا این پیوند بین دانشگاه و بازار و صنعت و نیاز مردم برقرار نباشد و انباشت های علمی در عرصه اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی عملیاتی نگردد، فاصله بین کشورهای عقب مانده و پیشرو نه تنها پر نخواهد شد بلکه افزایش نیز خواهد یافت. مسلم است که منظور از دانشگاه ، بعد سخت افزاری و ساختمان آن نیست بلکه تحول ناظر به نیروی انسانی موجود در آن است، یعنی دانشجو و استاد. مهمترین سرمایه یک کشور نیروی انسانی با دو شرط اساسی تعهد و تخصص می باشد. از این نظر معظم له دانشگاه را «همیشه و در همه جا» محل جوشش و اوج دو جریان حیاتی در کشور می دانند. «جریان اول، جریان علم و تحقیق است. جریان دوم، جریان آرمان گرایی ها و آرمان خواهی ها و هدف گذاری های سیاسی و اجتماعی است.» این بیانات در ادبیات و گفتمان رهبر معظم انقلاب غریبه نیست بلکه بازتولیدی از همان دو بال تخصص و تعهد است که هیچکدام به تنهایی توان اداره و توسعه جامعه را ندارند.
محور مهم بعدی بیانات رهبری معظم انقلاب در این ملاقات ، بازخوانی انقلاب در جمع دانشجویان و جوانان است. «مسئله بازخوانی انقلاب، به نظر من مسئله مهمی است.» معظم له در بازخوانی انقلاب ضمن اشاره به تاریخچه استبداد و نفوذ استعمار در ایران از زمان های دور و تحرکات مقطعی ملت ایران برای خلاصی از آن، انقلاب مشروطه را فرصت تنفسی برای ملت ایران دانست که متأسفانه به وسیله بیگانگان مصادره به مطلوب شد و از روح اولیه اسلامی و حضور پر نشاط ملت در کنار روحانیت تهی گشت و از دل آن انقلاب، استبدادی به مراتب دهشتناک تر از نظام سیاسی پیشین ( قاجار) پا به عرصه حیات گذاشت که روند توسعه و پیشرفت کشور را با کندی فاجعه آمیزی مواجه ساخت که سرمایه ای به بلندی عمر یک نسل می خواهد تا فروخفتگی استعداد ایرانی و غرب زدگی و سلب اعتماد ملی که در آن مقطع رخ داد، به اعتماد ملی، شکوفایی و رویش استعداد ایرانی و توسعه امروزین بینجامد.
از این رو دمیدن روحیه امید و افزایش ضریب اعتماد ملی در ملت ایران از سوی رهبری اقدام بسیار تأثیرگذاری است که سهم عمده ای را در پیشرفت کشور به عهده دارد. این روند باید در دستور کار همه مسئولان و نخبگان و مردم قرارگیرد تا از «امید های» امروز، امیدهای بیشتری مجال رویش پیدا کنند.