«میشل پونیاتووسکی» از مشاوران سیاسی و اطلاعاتی نزدیک «ژیسکاردستن» رئیس‌جمهور فرانسه در ۵ دی ۱۳۵۷ به عنوان فرستاده ویژه رئیس‌جمهور برای مذاکره محرمانه با شاه و بررسی اوضاع ایران به تهران آمد. وی پس از بازگشت به فرانسه در روز ۱۲ دی گزارش مأموریت خود را به رئیس‌جمهور کشورش تسلیم کرد. «سرهنگ غلامرضا نجاتی» در کتاب خود با عنوان «تاریخ سیاسی بیست و پنج ساله ایران» به این گزارش اشاره کرده که نویسنده در مدخل آن آورده است:
«در شهر حکومت نظامی برقرار بود. عبور و مرور از ساعت ۹ شب الی ۶ صبح ممنوع بود. وسایط نقلیه در خیابان‌ها کمتر مشاهده می‌شدند. تظاهرکنندگان اتومبیل‌ها را متوقف می‌کردند و اغلب آنها را بازدید می‌نمودند. در فرودگاه نیز اتومبیل‌ها در چند محل به وسیله کارکنان در حال اعتصاب، پلیس و تظاهرکنندگان بازرسی شد. صدای تیراندازی و انفجار دائماً شنیده می‌شد. به برخی از اتومبیل‌ها سنگ پرتاب می‌کردند و سرنشینان آنها را مضروب می‌ساختند. تنها فرانسوی‌ها بودند که بدون ترس از خطر در سطح شهر رفت و آمد می‌کردند. هنگامی‌که سفیر فرانسه در خیابان‌ها دیده می‌شد، مردم با سر دادن شعار‌های «زنده باد خمینی» و «زنده باد ژیسکاردستن» از او استقبال می‌کردند.»
وی در ادامه به دیدار خود با «محمدرضا پهلوی» اشاره می‌کند و در این باره به موضوع حضرت امام (ره) می‌پردازد که شاه در جواب او می‌گوید: «بین سلسله ما و علمای شیعه سابقه مبارزه طولانی وجود دارد. او (آیت‌الله خمینی) نماد این مبارزه و کشمکش است. بدین ترتیب هر اقدامی در این زمینه باید حساب شده باشد؛ چراکه در غیر این صورت درگیر خطرات بزرگی خواهیم شد. به همین دلیل بود که در اوایل اکتبر به وسیله سفیرمان در فرانسه درخواست کردم به آیت‌الله خمینی بدون هیچگونه محدودیتی اجازه اقامت در فرانسه داده شود. این بدان دلیل نبود که میل نداشتم به کشور دیگری برود که ارتباطات و ارسال کاست‌ها به سهولت تأمین نگردد. او در هرکجا که باشد این ارتباطات را برقرار می‌کند. من در این اندیشه بودم که پیشنهاد کنم به الجزایر فرستاده شود. زیرا در آن کشور وسایل ارتباطی چندان مناسب نبود ولی در عوض مخاطرات سیاسی را بیشتر می‌کرد. سرانجام این مسئله را در اختیار و تدبیر دولت فرانسه گذاشتم.»