هیئت های مذهبی و شکل گیری حماسه 9 دی/حمزه عالمی

بصیرت/
از همان روزهای اولیه آغاز نهضت امام خمینی(ره) در سال 1342 تا پیروزی آن در بهمن 1357، هیئت های عزاداری نقش کلیدی در پیشبرد نهضت و پیروزی آن داشتند. در طول سال های مبارزه ملت ایران علیه رژیم پهلوی این هیئت ها بودند که مردم را سازماندهی کرده و بزرگ ترین راه پیمایی ها را شکل می دادند. قیام پانزده خرداد سال 42 و تظاهرات عاشورای 57 که تیر خلاصی بر پیکر رژیم پهلوی بود با ایفای نقش فعال هیئت های عزاداری شکل گرفت. در واقع، هیئت ها کانون پیوند انقلاب اسلامی به ارزش های عاشورای حسینی بودند و از این رهگذر، جوش و خروش مردم را در پیروزی انقلاب افزایش می دادند. این موضوع بعد از انقلاب اسلامی نیز با ساماندهی بهتر و جدیت بیشتری ادامه یافت.
 فرد با حضور در این محافل مذهبی، بین اعتقادات دینی خود با انقلاب و نظام اسلامی ارتباط وجودی برقرار می کرد و پشتیبانی و حمایت او از نظام و انقلاب افزایش می یافت. هیئت عزاداری فرد را در موقعیتی قرار می داد که بصیرت دینی و سیاسی او مبتنی بر اسلام ناب شکل می گرفت. این موضوع سبب می شد تا فرد نتواند نسبت به مسائل سیاسی نظام بی تفاوت باشد. بصیرتی که فرد در هیئت عزاداری کسب می کرد چون در راستای ارزش های عاشورا بود همواره حمایت بیشتر او از انقلاب و نظام را موجب می شد. دشمن نیز به خوبی می دانست که هیئت های عزاداری از سرچشمه های قدرت نظام هستند و می توانند فتنه گری علیه نظام را خنثی کنند، بنابراین درصدد برآمد تا موضوع را برعکس کرده و با نفوذ دادن عوامل خود به مراسم و مجالس عزاداری از این فرصت برای مقابله با نظام استفاده کند. از این رو قبل از اینکه محرم 88 فرا برسد، فتنه گران خارج نشین همچون «محسن سازگارا» از شبکه صدای آمریکا به مردم ایران پیام می دادند که از مراسم تاسوعا و عاشورا برای مقابله با نظام استفاده کنند. این ناشی گری مخالفان که هیچ دستاوردی برای آنها نداشت، زمانی به اوج رسید که ضدانقلاب - که از بهره برداری از هیئت های عزاداری برای ابراز دشمنی با نظام ناکام مانده بود- در یک چرخش 180 درجه ای، در روز عاشورای حسینی هیئت های عزاداری را مورد هتک حرمت قرار داد و شورشیان خیابانی آنها به عزاداران حسینی در تهران حمله ور شدند. اوباش با هلهله و رقص و تخریب علامت های عزاداران، از حمله به اموال عمومی نیز دریغ نکردند و برخی از آنها علیه ولایت فقیه شعار سر می دادند.
این اقدام بسیار جاهلانه که با تأیید سران فتنه گری چون موسوی و کروبی همراه بود، تیر خلاصی شد بر پیکر فتنه و فتنه گران. مخالفان به کانونی حمله کرده بودند که در طول تاریخ معاصر با وجود استبداد و پلیس سیاسی رژیم پهلوی همواره مهد دفاع از اسلام و ارزش های انقلابی بود. بدیهی بود که حمله به چنین کانونی آن هم توسط چند شورشی که از هیچ قدرتی برخوردار نبودند، می توانست پیامدهای عظیمی به همراه داشته باشد. بعد از این اقدام فتنه گران، هیئت های عزاداری با جدیت و صدای رسا علیه سران فتنه شعار سر دادند و خواهان محاکمه آنها شدند. مردم در لابه لای نوحه خوانی مداحان، علیه فتنه گران شعار سرمی دادند و سخنرانان در تبیین قیام امام حسین (ع)، این فتنه را در راستای همان فتنه آل امیه و ابن زیاد علیه خاندان رسول خدا، تحلیل می کردند. رقص و شادی فتنه گران و سربازان شورشی آنها در روز عاشورا، برای عزاداران تداعی کننده پایکوبی و شادی یزیدیان در عاشورای 61 هجری بود. به این ترتیب، هیئت های عزاداری در این زمان همان کارکرد خود در پیروزی انقلاب اسلامی را بار دیگر نشان دادند. هیئت ها با هدایت و ساماندهی احساس برائت مردم از فتنه گران آنها را آماده خروش و راه پیمایی علیه فتنه کردند و حتی قبل از 9 دی در برخی از شهرستان ها راه پیمایی علیه فتنه گران شروع شد تا اینکه با تعیین 9 دی به عنوان روز برائت از فتنه گران، مردم با حضور بی سابقه خود مهر بطلانی بر جریان فتنه و سران آن زدند.