اقلیم ایران و جمعیت بالای روستانشین ایران فرصتی بی‌بدیل برای گسترش کشاورزی و رشد صنعت کشاورزی بود[...]
یادداشت: اقلیم
ایران و جمعیت بالای روستانشین ایران فرصتی بی‌بدیل برای گسترش کشاورزی و
رشد صنعت کشاورزی بود؛ اما همین ظرفیت بی‌نظیر به دلیل نبود برنامه‌ریزی و
جهت‌گیری‌های غلط در دوران پیش از انقلاب، کشاورزی ایران را به سمت نابودی
برده و مهاجرت بزرگ از روستا به شهر را برای جمعیت ایران رقم زده بود!
چنانکه ایران در زمینه محصولات استراتژیک و اساسی، مانند گندم به شدت به
بیرون از مرزها وابسته بود و کوچک‌ترین تهدید می‌توانست بحران غذا به وجود
آورد، کما اینکه در دوران پهلوی بارها شاهد گرانی نان و بحران در تأمین قوت
غالب ایرانیان بودیم؛ اما با پیروزی انقلاب اسلامی، شاهد تحول در صنعت
کشاورزی هستیم و از همان ابتدا دو هدف در دستور کار قرار گرفته است؛ اول،
خودکفایی در محصولات استراتژیک و تأمین نیاز داخلی؛ دوم، تمرکز بر روی
صادرات کشاورزی و محصولاتی که برای کشور ارزآوری دارند.
مقصود اول
سال‌هاست که محقق شده و امروز کشور در حوزه تولید گندم، دانه‌های روغنی
و... کاملاً خودکفا است و بخش قابل توجهی از نیازهای کشور به مرکبات،
حبوبات و... تأمین می‌شود، در بخش دوم نیز اگرچه جای کار بسیار است؛ اما
مقیاس آمارهای تولید نشان از جهشی بزرگ دارد؛ چنانکه تولید پسته در کشور از
27 هزار تن، با 11 برابر افزایش به 287 هزار تن رسیده است و اکنون ایران
در رتبه اول تولید پسته جهان قرار دارد. تولید خرما در کشور از 300 هزار تن
در سال 1356 به 1 میلیون و 230 هزار تن رسیده است و امروز جمهوری اسلامی
ایران پس از مصر دومین تولیدکننده بزرگ خرما در جهان است. زیتون یکی دیگر
از محصولات کشاورزی صادراتی است که از 11 هزار تن به 115 هزار تن رسیده
است. در تولید گردو نیز ایران جایگاه سوم جهان را دارد و اکنون 262 هزار تن
گردو در کشور تولید می‌شود؛ در حالی که در سال 1356 تنها 3 هزار تن گردو
در کشور تولید می‌شد؛ حکایتی که برای محصولات دیگر، از جمله بادام و... نیز
صادق است.
