حمله ترکیه به شمال شرق سوریه که با چراغ سبز ترامپ آغاز شد، از جهات مختلف قابل تحلیل و بررسی است. یکی از نکاتی که مورد توجه بسیاری از رسانه ها و تحلیلگران قرار گرفته و به آن اشاره کرده اند، خیانت آمریکا نسبت به کردهاست. آمریکا که مدعی بود حامی و همپیمان آنها در جنگ سوریه است، اینک پشت آنان را خالی کرده و با تخلیه نیروهای خود از منطقه درگیری، دست ترکیه را در بمباران و کشتار آنها باز گذاشته است. برخی تحلیلگران آمریکایی به طعنه می گویند؛ ترامپ از متحدان خود دفاع می کند البته فقط با توئیت زدن! روزنامه نیویورک تایمز در تحلیلی نوشته است آمریکا با این حرکت در نسلکشی کردها در سوریه خود را شریک کرده است.
سیاست ترامپ صدای تحلیلگران نزدیک به کاخ سفید را هم درآورده است. «مارک دوبوویتز»، رئیس بنیاد دفاع از دموکراسی‌ها که کارنامه پر و پیمانی در اقدامات ضدایرانی دارد، در واکنش به تصمیم ترامپ اینگونه موضع گیری کرده است؛ «کردها برای شکست داعش جنگیدند و کشته دادند (اما) واشنگتن آنها را ترک کرد تا اردوغان – اقتدارگرای ضدآمریکایی – را آرام کند. (سردار) سلیمانی زمانی گفته بود که آمریکا همواره دوستانش را ترک می‌کند. آمریکا نباید کاری کند که حرف او درست دربیاید.» البته این موضع گیری تنها محدود به سردار سلیمانی نیست. رهبر معظم انقلاب اسلامی و سیدحسن نصرالله نیز بارها به این موضوع اشاره کرده اند.
فارغ از اهداف متفاوت ترکیه و آمریکا از توافق جدید خود درباره این عملیات، تاریح نشان داده است نمی توان خیانت به کردها را صرفاً به ترامپ محدود کرد. آمریکایی ها در طول یک قرن اخیر بارها و بارها از کردها استفاده ابزاری کرده و در بزنگاه آنها را رها کرده اند. در ادامه هشت مورد تاریخی از این خیانت ها را مرور می کنیم؛
1- ناسیونالیسم کُردی مانند سایر ناسیونالیسم ها از ابتدای قرن نوزدهم رشد کرد. در آن دوران اغلب کردها تحت حکومت عثمانی زندگی می کردند. با فروپاشی امپراتوری عثمانی کردها گمان می کردند لحظه تاریخی مدنظرشان فرارسیده است. «معاهده سور» که در سال 1920 منعقد شد درواقع سند فروپاشی و تجزیه امپراتوری عثمانی بود. در این معاهده برای کردها سهمی در نظر گرفته شده و نوعی استقلال طراحی شده بود. اما ملی گرایان ترک، بشدت مقابل استقلال کردها ایستادگی کرده و 3 سال بعد معاهده لوزان امضا شد. این معاهده که از حمایت آمریکا برخوردار بود، سوریه را به فرانسه و عراق را به انگلستان می بخشید اما سهمی برای کردها نداشت. این اولین و کوچک ترین خیانت آمریکا به کردها بود.
2- پس از جنگ جهانی دوم آمریکا جای انگلیس را صحنه جهانی گرفت. آمریکا از کردها در طول حکومت عبدالکریم قاسم در عراق -1958 تا 1963 علیه دولت مرکزی حمایت می کرد چرا که او از دستورات آمریکا پیروی نمی کرد. پس از کودتای صدام علیه عبدالکریم قاسم، سیاست آمریکا درباره کردها هم عوض شد و دیگر نیازی به آنها احساس نمی شد. پس کمک و حمایت نیز قطع شد.
3- در دهه 70 میلادی صدام به سوی اتحاد جماهیر شوروی متمایل شده بود و این برای آمریکا قابل تحمل نبود. دولت نیکسون با طراحی هنری کیسینجر عملیات علیه دولت صدام را کلید زد. براساس این طرح شاه ایران که متحد نزدیک آمریکا بود، باید کردها را علیه دولت بغداد تسلیح و تجهیز می کرد. هدف این طرح تنها ضربه زدن به دولت مرکزی عراق بود و هیچ افقی برای کردها پیش بینی نشده بود.
چند سال بعد آمریکا خود دلال توافق میان شاه و صدام شد. یکی از بندهای اصلی توافق، قطع حمایت از کردها بود. صدام که به نوعی از آمریکا چراغ شبز گرفته بود ارتش خود را به شمال این کشور گسیل کرده و هزاران تن از کردها را قتل عام کرد. آمریکایی ها در این زمینه با انتقادهایی مواجه شدند و کیسینجر در پاسخ به منتقدان گفت؛ «نباید عملیات مخفیانه را با کار تبلیغ مذهبی اشتباه گرفت!»
4- در دهه 80 میلادی صدام بارها کردهای کشور خود را با سلاح شیمیایی مورد حمله قرار داد. این حملات در سکوت همراه با تایید آمریکا انجام می شد. صدام مشغول جنگ علیه جمهوری اسلامی ایران به عنوان دشمن سرسخت آمریکا بود و نه تنها انتقادی از وی نمی شد بلکه از او حمایت سیاسی و نظامی هم به عمل می آمد. رسانه های آمریکایی هم با سانسور چنین حملاتی نقش خود را در این همدستی مرگبار ایفا کردند. یک بار که روزنامه نگار واشنگتن پست انتشار عکسی از این حملات شیمیایی را پیشنهاد می کند، با این پاسخ از سوی سردبیر روزنامه مواجه می شود؛ چه کسی اهمیت می دهد؟!
5- در سال 1991 و پس از حمله صدام به کویت و حمله آمریکا به عراق، بوش پدر –رئیس جمهور آمریکا- از ارتش و مردم عراق خواست تا کنترل این کشور را به دست گیرند. شیعیان عراقی در جنوب و کردها در شمال وارد عمل شده و قیام کردند. صدام قتل عامی فجیع به راه انداخت و هر دو گروه را سرکوب کرد. آمریکایی ها که خود دعوت کننده به این قیام بودند فقط تماشا کردند! توماس فریدمن تحلیلگر آمریکایی بعدها نوشت؛ بوش دنبال حکومت مردم عراق نبود او به دنبال حفظ مشت آهنین عراق یعنی ارتش این کشور، بدون صدام بود نه دموکراسی.
6- در دهه 90 میلادی سیاست آمریکا در قبال کردها منوط به جغرافیای آنها بود. دولت کلینتون از کردهای عراق حمایت می کرد. چرا؟ چون آنها علیه صدام که برای غرب دردسرساز شده بود، اقدام می کردند. اما چند کیلومتر آنسوتر کردهای ترکیه که علیه دولتی همپیمان آمریکا و عضو ناتو بودند، مغضوب کاخ سفید بودند. آنکارا بشدت با کردها در ستیز بود و آمریکایی ها اصلی ترین تامین کننده سلاح ترکیه در این نبرد بودند.
7- قبل از حمله آمریکا به عراق در سال 2003 برخی تحلیلگران آمریکایی مدعی بودند این حمله حمایت از کردهاست و باید انجام شود. با شروع جنگ مناظره ای در شبکه آمریکایی C-SPAN انجام شد. یک سوی این مناظره دانیل السبرگ از مقامات پنتاگون و سوی دیگر ویلیام کریستول نئومحافظهکار بود.
السبرگ: کردها می گویند ما (آمریکا) بار دیگر به آنها خیانت می کنیم. آنها نمی توانند به دعوت ما برای این جنگ اطمینان کنند.
کریستول: من مخالف خیانت به کردها هستم. مطمئناً نظر شما این نیست که چون ما در گذشته به آنها خیانت کرده ایم ، باید این بار هم به آنها خیانت کنیم.
السبرگ: نه نباید خیانت کنیم اما می کنیم!
کریستول: نه خیانت نمی کنیم. هرگز چنین کاری نمی کنیم.
البته حق با السبرگ بود. چهار سال بعد ترکیه کردها را در شمال عراق بشدت بمباران کرد و آمریکا تنها نظاره گر این حمله بود. کریستول در مقاله ای در هفته نامه ویکلی استاندارد نوشت؛ این خیانت دقیقاً همان کاری بود که باید آمریکا انجام می داد!
8- آنچه از روز چهارشنبه هفته گذشته در شمال سوریه آغاز شده است، هشتمین مورد از پرونده خیانت آمریکا به کردهاست. بعید است کسی بتواند خیانت آمریکا به کردها را منکر شود. نگاه واشنگتن به آنها همیشه ابزاری و برای ضربه زدن به دشمنان خود بوده است. از این جهت تحلیل سیاست آمریکا چندان دشوار نیست. کردهای سوریه به شدت از آمریکا عصبانی هستند اما قبل از هر چیز باید این سوال را از خود بپرسند که در کجای انتخاب دوستان خود اشتباه کردند که امروز تاوان آن را پس می دهند.
دیگر هیچ کشور و گروه تروریستی و.... مرتکب حماقت اعتماد به یانکی ها نمیشود
البته بعضی ها گوششان بدهکار این حرف ها نیست
میخوان با چکمه دشمن از خواب بیدار بشن