اما اکنون چه تشابهی میان ملت ما و نیرو‌های مسلح ما با مردم بی‌وفای زمان امام حسن (ع) و لشکریان فریب خورده و تطمیع شده ایشان وجود دارد که می‌خواهیم از آن بزرگوار درس صلح بیاموزیم؟ آیا کسانی که امروز برای پیشبرد مقاصد سیاسی خود، از طریق مذاکره با آمریکا، به صلح امام حسن (ع) با معاویه استناد می‌کنند، به مردم وفاداری که بیش از چهل سال در برابر مستکبرین عالم دست به مقاومت زده‌اند، ظلم نمی‌کنند؟ هر چند اساساً مقایسه معاویه با آمریکا هم نادرست است
در چند سال گذشته، طرفداران نظریه مذاکره و سازش با آمریکا، با روایت خاص خود از صلح امام حسن‌مجتبی (ع)، تلاش کرده تا بر این موضع خود به دلیل انطباق با سیره امام معصوم مهر تأیید بزنند. آقای روحانی در جلسه هیئت دولت در هفته گذشته، به تناسب ایام سخنرانی و با اشاره به سالروز شهادت امام حسن‌مجتبی (ع) گفت: «امام حسن به ما می‌آموزد مرد جنگ باشیم به روز جنگ و مرد صلح باشیم به روز صلح. اگر در روز صلح جنگ کردیم و اگر در جنگ صلح کردیم، هر دو خطا و اشتباه است. به موقع باید بایستیم و بجنگیم و به موقع هم باید صلح کنیم.» به طور قطع این سخنان را به اقتضای شرایط روز، پیشینه این نوع سخنان و همچنین بازتاب‌های آن در محافل سیاسی و رسانه‌ای داخل و خارج باید تحلیل و تفسیر کرد. پس از این سخنان بود که جماعت مشتاق مذاکره با آمریکا، به وجد آمده و از ضرورت صلح و آشتی با دنیا از طریق مذاکره با آمریکا سخن‌ها گفتند. حتی برخی از این جماعت مشتاق مذاکره، بدون توجه به سابقه مذاکره با آمریکا و بدعهدی این کشور در برجام، زمان صلح را در حال از دست رفتن دانسته، بر انجام هر چه سریع‌تر مذاکره با ایالات متحده تأکید می‌کنند. یکی از این افراد با اشاره به مشکلات اقتصادی کشور و مردم، راه حل مشکلات را تجدیدنظر در سیاست خارجی کشور و تغییر نوع نگاه به جامعه بین‌الملل و در پیش گرفتن راه آشتی با دنیا و جامعه جهانی اعلام کرده و می‌گوید: «اگر مشکل خود را با آمریکا حل کنیم، با کشور‌های دیگر هم مشکلی نخواهیم داشت؛ چرا که انتظارات همه دنیا، هم کشور‌های عرب منطقه و هم اتحادیه اروپا و... در انتظارات آمریکا جمع است.»
در اینکه آیا راه حل مشکلات کشور مذاکره با آمریکاست یا نه، پاسخ بسیار روشن است. قصه برجام نشان داد، اندیشه باز کردن گره به دست دشمن، نتیجه‌ای جز گره روی گره افتادن و ده برابر شدن دلار (به جای تحقق وعده رشد هشت درصدی اقتصادی با مذاکره) نخواهد داشت.
اما در این نوشتار، حرف اصلی آن است که نباید با تحریف «صلح امام حسن (ع)»، هم به آن امام بزرگوار جفا کنیم و هم در حق ملت خودمان ظلم کنیم. دوران کنونی ما در چله دوم انقلاب اسلامی، از هیچ جهت مشابهت با دوران امام حسن مجتبی (ع) ندارد که بخواهیم، سیره آن بزرگوار را حجت و دلیلی بر مواضع نادرست خود قرار دهیم. اگر ادعا شود که امام حسن‌مجتبی (ع) با وجود یاران و اصحاب قوی، با ایمان و پا در رکاب از یک‌سو، و ادوات نظامی از سوی دیگر خواهان صلح بود، این ادعا در تعارض با تاریخ و شخصیت والای امام (ع) است.
واقعیت تاریخ آن است که امام حسن (ع) پس از شهادت پدر بزرگوارشان، به دلیل رویگردانی معاویه از بیعت، سپاهی به استعداد ۱۶ هزار نفر را برای جنگ آماده کرد. حضرت با چنین لشکری علیه معاویه قیام کرد و کار را به پیش برد تا اینکه، با خدعه و نیرنگ معاویه این سپاه متلاشی شد. امام حسن (ع) بار‌ها نسبت به خطر معاویه به مردم هشدار داده بود و به همین دلیل قصد ترک جنگ نداشت؛ اما خیانت خواص و بی‌وفایی مردم عراق، کار را به جایی رساند که از سپاه حضرت، با فرماندهی عبیدالله‌بن‌عباس حدود ۱۲ هزار نفر جدا شده و به معاویه پیوستند. بدین صورت بود که با خیانت یاران امام حسن (ع) در مدینه و مدائن، ضربه مهلکی بر سپاه حضرت وارد شد و به طور کلی امکان جهاد از ایشان گرفته شد. کار حضرت به جایی رسید که اطرافیانش، به جای یاری رساندن به ایشان، به معاویه پیام دادند که در صورت اراده او، حسن‌بن‌علی را به صورت زنده یا کشته تحویلش خواهند داد! با پذیرش پیشنهاد صلح معاویه که آن‌ها هم با خدعه‌ای دیگر همراه بود، صلح را پذیرفت و معاویه را مفتضح کرد.
اما اکنون چه تشابهی میان ملت ما و نیرو‌های مسلح ما با مردم بی‌وفای زمان امام حسن (ع) و لشکریان فریب خورده و تطمیع شده ایشان وجود دارد که می‌خواهیم از آن بزرگوار درس صلح بیاموزیم؟ آیا کسانی که امروز برای پیشبرد مقاصد سیاسی خود، از طریق مذاکره با آمریکا، به صلح امام حسن (ع) با معاویه استناد می‌کنند، به مردم وفاداری که بیش از چهل سال در برابر مستکبرین عالم دست به مقاومت زده‌اند، ظلم نمی‌کنند؟ هر چند اساساً مقایسه معاویه با آمریکا هم نادرست است، معاویه با ادعای مسلمان بودن و فریب دادن مردم، مدعی خلافت مسلمین بود و مردم مسلمان هم به دلیل ضعف معرفت دینی نسبت به جایگاه امامت و ضعف دشمن‌شناسی و غافل بودن از خدعه و نیرنگ معاویه و همچنین روحیه دنیاگرایی، فریب معاویه را خوردند و امام را تنها گذاشتند؛ ولی امروز، طرف مقابل نظام جمهوری اسلامی و ملت ایران، آمریکای جهان‌خوار قرار دارد که از اساس با اسلام و عزت و استقلال ملت ایران مخالف است و از طریق تحریم و جنگ اقتصادی، به دنبال آن است که با ترفند مذاکره، سلطه خود را بر ایران احیا کند؛ اما مهم‌تر آنکه در این میان، سپاه و نیرویی که امام خمینی (ره) برای مقابله با آمریکا شکل داد، نه تنها متفرق و تضعیف نشد؛ بلکه امروز این سپاه و نیرو‌ها در جغرافیای غرب آسیا با آمریکا در حال نبرد پیروزمندانه هستند. از طرفی نظام لبیرال دموکراسی آمریکا هم روند رو به افول را طی می‌کند و از درون سرزمینش، دشمنی، چون ملت خود پیدا کرده است. آقای روحانی! دلیل اصلی تمام موفقیت‌ها، پیشرفت‌ها و دستاورد‌های بزرگ در این ۴۱ سال گذشته، وفاداری مردم به نظام اسلامی و ولایت فقیه بوده، حال آیا سزاوار است این مردم وفادار را به بی‌وفایی متهم کنیم؟ آن هم وفاداری که سطح و اندازه و عیارش، در تشییع جنازه سیدالشهدای مقاومت حاج قاسم سلیمانی آشکار شد.
تحلیل متقن ' منطقی و زیبایی بود