جهان در عزای بانوی دو عالم/ وقتی موجودیت دنیا به فاطمه زهرا گره خورد

«شمـع وجود فاطمـه سوسو گرفتـه است، شب با سکوت بغض علی خو گرفته است»

سوم جمادی الثانی سال ۱۱ هجری قمری دشمنان دین و رسول خدا به سرکردگی عمر ابن خطاب به خانه صدیقه کبری حضرت فاطمه زهرا (س) هجوم بردند و بدون ذره‌ای احترام و رعایت شأن بلند مرتبه صاحب خانه حد را به جایی رساندند که با شکستن درب خانه حضرت زهرا و علی (ع) بانوی باردار محسن را بین در و دیوار فشار داده و ایشان را سیلی زدند. 

تاریخ و احادیث اهل سنت و شیعه گواهی بر شهادت طاقت‌فرسا بانوی آب و آئینه دارد که بزرگترین قافیه تاریخ بشریت را تشکیل می‌دهد. به طوریکه تلاش همه جانبه عوامل این مصیبت نتوانست تأثیر آنها را از این فاجعه دردناک حذف کند. 

روایات بیشماری از نحوه شهادت خانم فاطمه زهرا وجود دارد، اما به روایتی از امام صادق (ع) علت شهادت بانو فاطمه زهرا (س) مجروح شدن با غلاف شمشیر و سقط جنین ذکر شده که موجب بیماری و درگذشت ایشان شده است.

اختلاف در تاریخ شهادت
در تاریخ دقیق شهادت حضرت زهرا (س) هم توسط این هتاکان دین خدا که تنها به قصد دنیا دست به جنایتی چنین هولناک زدند اختلاف است چنانچه برخی از منابع و کتب تاریخی شهادت این بانوی بی مثال را ۷۵ روز پس وفات پیامبر ذکر کرده و آن را مصادف با ۱۳ جمادی‌الاول می‌دانند و منابع دیگری نیز آن را ۹۵ روز پس از رحلت پیامبر و در تاریخ ۳ جمادی‌الثانی می‌دانند.
از همین روست که تاریخ دقیق شهادت حضرت زهرا (س) مشخص نیست و شیعیان برای احترام سه دهه را به نام ایام فاطمیه عزاداری می‌کنند.

قبر ناپیدای بقیع
حضرت فاطمه به حضرت علی (ع) وصیت می‌کنند که ایشان را شبانه غسل و کفن کنند و در جایی دفن کنند که هیچ نام و نشانی از آن نباشد. اکنون هزار و ۴۰۰ سال است که شیعه در جستجوی قبر حضرت زهرا است و به روایت مشهور این اتفاق و نمایان شدن مدفن حضرت زهرا بانوی گرامی دو عالم بعد از ظهور آخرین منجی حضرت مهدی (عج) روی خواهد داد؛ و اکنون قبر ناپیدای بقیع از آن فاطمه زهرا است.

موجودیت دنیا در گرو نور زهرا
حضرت زهرا، (س) به دست دشمنان خدا شهید شدند آن هم بانویی که پیامبر اکرم (ص) در خصوص ایشان میفرمایند: «نور فاطمه قبل از خلقت زمین و آسمان آفریده شد»، بعضی از مردم عرض کردند:‌ ای پیامبر خدا! پس زهرا از آدمیان نیست؟ فرمودند: «فاطمه حوریه بشری است».
ایشان همچنین فرموده‌اند: «خداوند بهشت را از نور وجود خود آفرید، سپس آن را برگرفته و رها کرد. پس یک سوم آن به من [پیامبر (ص)] و یک سوم آن به فاطمه (س) و ثلث باقیمانده به علی (ع) و اهل بیت او اصابت کرد. پس هر کس که از آن نور به او برسد، به ولایت آل محمد (ص) رهنمون می‌شود، و هر کس از آن نور به او نرسد، از ولایت آل محمد (ص) گمراه می‌شود و به بیراهه خواهد رفت.» در روایتی عنوان می‌شود موجودیت دنیا در گرو نور زهراست.

بانوی دو عالم
حضرت زهرا (س) را بانوی دو عالم می‌خوانند چرا که ایشان به مهربانی، نشاط  و سرزندگی و پناه نوع بشر بودن شهره بودند، بانویی که در دو عالم شفیع بندگان خداست. هر صفت خوب انسانی که مطلوب فطرت انسانی است به نهایت و در حد اکمل در وجود حضرت زهرا (س) وجود داشت، بانویی که به سبب حمایت از ولی خدا مورد آسیب واقع شده و با پهلوی شکسته هم مقابل خروش ظلم بر ضد حق ایستادند.

حضرت زهرا (س) چنان با تعادل و با نشاط و آرام و آرامش‌بخش بود که پیامبر از نگاه به چهره زهرا (س) خوشنود میشد و غصه‌هایش از بین می‌رفت، او معطر و پاکیزه بود وقتی حضرت در مقابل نابینا حجاب گرفت فرمود «او من را نمی‌بیند ولی من او را مییبینم و بوی من را استشمام می‌کند.»

حضرت زهرا (س) را بانوی دو عالم می‌خوانند چرا که ایشان الگوی تمام عیاری برای همه بشر است. حضرت زهرا وجود خودشان را با دستورات خداوند هماهنگ کرده بودند و ذره‌ای در عمل کردن از قانون‌های خداوند کم و زیاد نکرده و افراط و تفریط نمی‌کردند؛ ایشان دارای مقام عصمت تامه بودند لذا وجودشان خط‌کش و معیاری برای سنجش و معیار انسانیت است.

شهادت حضرت زهرا (س) ضایعه عظیم و غم بزرگی برای شیعیان بوده است و هزار و ۴۰۰ سال است این هجوم نابرابر به زادگاه عشق و محل عبور و پرواز فرشتگان اندوه عظیمی برای اهل زمین و آسمان است. اندوهی که سبب می‌شود ولی خدا برای پنهان کردن غمشان سر در چاه کرده و غم و اندوه فراوانشان را فریاد بزنند.

به روایات معتبر سوم جمادی الثانی مصادف با پانزدهم آذر معتبرترین سند در روز شهادت این اول بانوی جهان و سرور زنان دنیا است. روزی که در میانه در و دیوار صدای شکستن و خم شدن بانویی گوش عالمیان را کر کرد تا برای همیشه تاریخ این روسیاهی برای آنهایی بماند که به طمع دنیا دختر رسول خدا را پشت در خانه سیلی زدند.

از میان درو دیوار صدا می‌آید
                یک نفر ناله کنان پشت دری، گفت علی
                                   یک نفر دست به پهلو، به زمین افتاده
                                                       مادری خورد زمین و پسری گفت علی