بیم و امید از صلح ترامپ

صلاح الدین خدیو

پس از دو سال و دو روز رسما درگیری حماس و اسرائیل به پایان رسید. طولانی ترین جنگ تاریخ اسرائیل و یکی از ویرانگرترین نبردهای عصر حاضر به لحاظ تلفات غیرنظامیان و حجم گسترده‌ی ویرانی در نوار غزه.
پرسش از برنده‌ و بازنده‌ی آن همانقدر بیراه است که پیش بینی درباره‌ی دوام و پایداری آتش بس یا طرح صلح کنونی.
طرفین جنگ، هیچ یک به تمام اهداف خود دست نیافتند. نتانیاهو به یک پیروزی نمایشی بزرگ احتیاج داشت: کشتی های پهلو گرفته در ساحل غزه که با پرچم سفید رزمندگان و رهبران حماس را سوار و آنها را به مقاصدی دوردست در شاخ آفریقا یا ساحل جنوبی خلیج فارس می بردند. مشابه اخراج پرهیاهوی یاسرعرفات و چریک هایش از بندر بیروت در ۲۱ اوت ۱۹۸۲.
به یمن تونل ها و شهر زیرزمینی غزه این اتفاق نیفتاد و رزمندگان حماس پایداری عجیبی نشان دادند. با کشته شدن حدود ۵۰۰ سرباز اسرائیلی جامعه‌ی داخلی آن بیش از هر زمانی طعم تلخ جنگ را چشید.
اما به چه قیمت؟ به بهای ویرانی هشتاد درصد تمام سازه‌های غزه و کشته و زخمی شدن بیش از دویست هزار نفر از ساکنان آن. این رقم درشت، درست معادل ده درصد جمعیت این باریکه است. سهم زنان و کودکان به نسبت جمعیت حتی از این هم بیشتر است.
مضاف بر این حماس تقریبا تمام کادر رهبری و فرماندهان اصلیش را از دست داد و تصورش برای یک جنگ کوتاه کوچک مقیاس بی پایه از آب درآمد. چه حماس هیچگاه تصور نمی کرد که با در دست داشتن ۲۵۰ گروگان – درشت ترین رقم در تاریخ اسرائیل – گرفتار یک جنگ فرسایشی دو ساله شود که فورا به یک کارزار هدفمند نسل کشی تغییر ماهیت دهد.
این غفلت راهبردی دقیقا همان چیزی بود که به بهای تغییر خاورمیانه تمام شد. بر اثر شکست هفت اکتبر ادراک امنیتی و دیدگاه استراتژیک اسرائیل به کلی متحول شد و به تدریج جنگ به لبنان، سوریه، یمن و ایران گسترش یافت.
سرانجام آنچه طرفین را به نقطه‌ی امروز رساند، فرسایش تدریجی دو عامل به موازات هم بود: توان نظامی حماس که به تدریج تحلیل می رفت و تاب آوری سیاسی اسرائیل که در داخل و خارج به حداقل خود رسیده بود. به گونه ای که دفاع از آن حتی برای متحدان سنتی اش به امری دشوار و غیرممکن تبدیل می شد.
احتمالا کاتالیزور توافق امروز حمله‌ی ناکام به قطر بود. نتانیاهو از فرط سردرگمی استراتژیک و برای گشودن بن بست مساله به کادر رهبری حماس در دوحه عمل کرد. اما نتیجه عکس بود. ترامپ خشمگین شد و بی بی را جلوی دوربین ها وادار به عذرخواهی از امیر قطر نمود.
کوتاه زمانی بعد قطر به صورت دوفاکتو تا مرتبه‌ی یک عضو ناتو بالا رفت. از اینجا به بعد فشارها بر روی اسرائیل شتاب گرفت. از جانب تنها طرفی که قادر به اعمال آن بود و توافق امروز بدست آمد.
علیرغم خوش بینی های اولیه، بدبینی های رایج در مورد آتیه‌ی آن به قوت خود باقیست.
بندهایی از طرح بیست ماده‌ای ترامپ می تواند دستمایه‌ی مناقشه‌ های بی پایان و حتی شکست ابتکار صلح کنونی شود.
خلع سلاح حماس یکی از این موارد است. دور از ذهن است جنبشی که هنوز هزاران رزمنده‌ی مسلح دارد و احتمالا پایگاه مردمی اش دست نخورده مانده، تن به ترک سلاح بدهد. چطور چیزی که با جنگ محقق نشده، با مذاکره بدست می آید؟
از سوی دیگر عقب نشینی کامل اسرائیل هم چیزی نزدیک به محال است. تجربه‌ی جنگ اخیر لبنان می گوید که اسرائیل این بند را به خلع سلاح کامل حماس پیوند می دهد.
به ظن قوی حماس هم آن را به تشکیل دولت مستقل فلسطینی منوط می سازد که به صورت کلی طرح ترامپ به آن متعهد شده است. علاوه بر این، خارج شدن اهرم فشار گروگانها از دست حماس، دست اسرائیل را برای اعمال فشار نظامی باز نگه می دارد. این همان دغدغه‌ی اصلی حماس است که از زبان سخنگوی آن بیان شد و خاضعانه از میانجیگران خواست اسرائیل را برای رعایت تعهداتش تحت فشار قرار دهند.
با وجود این ابهامات و موافقت حماس با بخشی از طرح ترامپ و نه همه‌ی آن، آنچه ترامپ را به پیشوازی آن واداشت، پذیرش آزادی تمام گروگانها در سه روز اول آغاز توافق بود.
این مهم ترین نرمشی است که حماس تاکنون از خود نشان داده بود. باید با ترکیبی از احتیاط و امید منتظر روزها و هفته های آینده ماند و دید که از دل طرح ترامپ و دو سال جنگ چه نوع غزه‌ای از زیر آوار بیرون می آید!

یاد روز حافظ

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است/ ​​با دوستان مروت با دشمنان مدارا

فردوسی نامدار از زبان پهلوان نیک‌اندیش شاهنامه در تقدم صلح بر جنگ می‌گوید:

تو را آشتی بهتر آید ز جنگ​ / نباید گرفتن چنین کار تنگ

گوهر تابناک فرهنگ ملی ایرانیان را می‌توان در ادبیات پرفروغ آن که در قرون و اعصار گذشته و حال در سرایش شاعران و ادیبان و اندیشمندان و حکمای بلند آوازه تجلی یافته و جمله‌گی بر مهر و محبت و عشق و دوستی و پرهیز از جنگ و خشونت تاکید ورزیده‌اند به روشنی مشاهده کرد. مولانا که عمر خود را در دوستی با کائنات سپری کرده و هیچ خدمتی را جز محبت در جهان به رسمیت نمی‌شناسد بر این باور است که:

اگر مر تو را صلح آهنگ نیست​​/ مرا با تو ای جان سر جنگ نیست

زنده‌یاد قیصر امین‌پور شاعر فرهیخته و جان سوخته روزگار ما در سروده (طرحی برای صلح) آرزو می‌کند که: «به امید پیروزی واقعی، نه در جنگ که بر جنگ» جهان را به ترک جنگ فرا می‌خواند. از سوی دیگر نمونه‌ها و فرازهای زیبایی از تاریخ معاصر و روزگار کنونی را نیز شاهدیم که حکایت‌گر نقش‌آفرینی هنر و فرهنگ صلح‌جوی ایران در عرصه گیتی است. هنرمند و موسیقیدان برجسته ایران‌زمین شهرداد روحانی که اثر جاویدان سمفونی خلیج فارس را در کارنامه پربارش دارد، در روایتی شنیدنی از اجرای کنسرت خود در آکروپولیس یونان می‌گوید که پس از اجرای آن اثر به یادماندنی، وزیر گردشگری یونان با حضور در جمع گروه، ضمن تقدیر از هنرمندان گفت که: هزاران سال قبل اسکندر به پرسپولیس ایران لشکرکشی کرد و آن بنای عظیم و نماد تمدنی را به آتش کشید و سوزاند... 

اما امشب یک هنرمند ایرانی با موسیقی شگفت‌انگیز و اجرای بی‌نظیر خود در آکروپولیس آتش عشق و محبت افروخت و شکوه هنر نابش را به نمایش گذاشت. او با نقل این رویداد تأثیرگذار یادآور می‌شود که چگونه هنر و موسیقی و فرهنگ‌ها می‌تواند به‌جای ویرانی، امید، پیوند و دوستی بیافرینند. حقیقت این است هرگاه ایران با پشتوانه فرهنگ غنی خود با دیگر ملت‌ها و کشورها به تعامل نشست و از ثروت پایان‌ناپذیر فرهنگی خود در دیپلماسی بهره جست، پاداش و واکنش درخوری دریافت کرد. چونان که در پیشنهاد گفت‌وگوی تمدن‌ها مشاهده کردیم. طبیعتا در این دوران دشوار و سخت هم اگر از سرمایه عظیم فرهنگی ایران برای حل‌وفصل مشکلات و اختلافات با دنیا مواجه شویم بدون تردید دستاوردهای بهتری خواهیم داشت.

فرهنگ و هنر و تمدنی که از سوی ملل و بسیاری از کشورهای دنیا پذیرفته شده، قابل احترام و اعتماد است باید نقش مؤثرتری در نیک‌بختی ملت بیافریند. یاد روز حافظ فرصتی است تا با نگاهی گذرا به توانایی‌های فرهنگی و ادبی و هنری این سرزمین بزرگ، از آن توشه‌ای بسازیم برای سرافرازی میهن، همبستگی ملی، پاسداری از وطن و تعامل با جهان و گذر از بحران‌ها. هریک از متون ادبی فرهنگی و هنری و فلسفی ایران حکمتی است راه‌گشا و گنجینه‌ای است پرگهر که می‌تواند به مدد دیپلماسی سیاسی آمده و با رویکرد و پیام صلح‌مدار خود، تسهیل‌گر مسیر دشوار و پرخطر کنونی برای رسیدن به آینده‌ای بهتر باشد. بر نظام حکمرانی و مدیریتی کشور فرض است که در چنین یاد روزها فرصتی بسازد برای تعامل با دنیا و با زبان نرم فرهنگ و هنر خواسته‌های سیاسی خود را تحقق بخشد. اینک حافظ و دیگر مفاخر فرهنگی این سرزمین از سده‌های دور به ما می‌نگرند که چگونه از میراث درخشان آنها پاسداری و بهره‌جویی می‌کنیم.

سیدمحمد بحرینیان
یک. شاید این‌که چه کسی برنده جایزه صلح نوبل شد، برای شهروند ایرانی که اخیرا تجربه تجاوز به کشورش در میانه مذاکرات بین‌المللی را داشته، بسیار بی‌اهمیت باشد؛ به‌ویژه آن‌که بداند یکی از آمران و عاملان این تجاوز، مدعی دریافت جایزه صلح نوبل بوده است. اما از دو منظر این جایزه قابل‌بررسی است، اول آنکه دو فرد ایرانی در سال‌های گذشته برنده آن بوده‌اند و دوم این‌که محکی بر کارایی سازوکارهای بین‌المللی است. 
دو. در وصیت آلفرد نوبل آمده است که جایزه صلح باید به کسی تعلق گیرد که «کارهای برجسته‌ای برای برادری بین ملت‌ها، کاهش نیروهای مسلح، یا برگزاری و ترویج کنگره‌های صلح» انجام داده باشد. این‌که چنین جایزه‌ای چه سمت و سویی داشته موردبحث نیست. مسئله این است که امروز بخشی از پازل جنگ علیه ملت‌ها را تکمیل می‌کند. همان‌طور که گزارش نادرست رئیس آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، بهانه یا پیش درآمدی بر تجاوز مشترک اسرائیل و آمریکا به شهرهای کشورمان شد، جایزه صلح نوبل نیز در این سال‌ها، کاملا سیاسی و با سوگیری در راستای منافع لیبرال دموکراسی مصطلح آمریکایی و اروپایی است. آمریکا و متحدانش، زنی اهل ونزوئلا که اپوزیسیون دولت رسمی و برآمده از آرای عمومی آن کشور است را با جایزه صلح، رسمیت می‌بخشد تا بتواند چندی بعد مسیر حمله نظامی خود به ونزوئلا را هموار کند. شاید هیچ‌وقت به‌اندازه امروز، دستگاه‌ها و نهادهای حقوقی و بین‌المللی همچون جایزه صلح نوبل یا آژانس انرژی اتمی، شفاف و بی‌پرده در خدمت حذف رقبای راهبردی غرب نبوده‌اند.
سه. جالب است که چندی پیش، دولت آمریکا نام وزارت دفاع را در یک رویداد رسمی به وزارت جنگ تغییر داد. در همان جلسه، وزیر جنگ آمریکا در حضور ترامپ می‌گوید این اقدام صرفا یک تغییر نام نیست، بلکه تغییر راهبرد و رویکرد است؛ یعنی قرار است ازاین‌پس، رویکرد مهاجم و جنگ‌افروز دولت آمریکا، بی‌پرده‌تر باشد و دولت آمریکا در مناطق مختلف دنیا و بلکه در غرب آسیا، از بازی با کارت داعش و النصره منصرف شده و خود در نقش رسمی داعش در منطقه بنشیند.
ادبیات رئیس‌جمهور آمریکا حتی به نسبت روسای جمهور اخیر کم‌نظیر است. اگر پیشینیان در مقام تهدید می‌گفتند " همه گزینه‌ها روی میز است"، امروز رئیس دولت آمریکا می‌گوید "دروازه‌های جهنم را به روی شما بازخواهم کرد"! البته جدای از این رویکرد، از ابتدا مشخص بود که ترامپ جایزه صلح نوبل نمی‌گیرد. این جایزه برای چپ‌های لیبرال و به‌اصطلاح گلوبالیست ها طراحی‌شده و برنده امسال یعنی ماریا کورینو ماچادو، همان نسخه نرگس محمدی یا شیرین محمدی اما برای ونزوئلا است. کسانی که رسما به دولت مهاجم نامه می‌نویسند و درخواست می‌کنند به خاک و هم‌وطنشان حمله شود.
چهار. جالب است که ماچادو رهبر حزبی بوده که چند سال پیش با نتانیاهو، تفاهم‌نامه همکاری امضا کرده است. گروسی، رئیس دروغ‌گویی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی هم پس از خوش‌خدمتی اخیرش به آمریکا و اسرائیل، نامزد دبیر کلی سازمان ملل شده و از لابی خوبی برخوردار است.
پنج. دقیقا مشخص نیست جهان به کدام سو می‌رود اما آنچه واضح است، انتهای این مسیر، صلح نیست. در حال حاضر نهادهای بین‌المللی از معنا تهی شده‌اند و احتمالا همچون نهادهای بین‌المللی پیشین، با یک جنگ فرومی‌ریزند. دنیا در انتظار یک نظم جدید است.

غلامرضا بنی اسدی

علیرضا حقیقت

دونالد ترامپ به پیچیده‌سازی مسائل سیاسی عادت کرده است. این اعتیاد از دوره اول ریاست جمهوری‌اش با او همراه است. سکان‌دار کاخ سفید به خاطر خودشیفتگی و عطش کسب دستاورد، از مواجهه واقع‌گرایانه با موضوعات بین‌المللی عاجز است. برخورد با ایران و چین از مصادیق این سیاست ترامپ است.
رئیس‌جمهور آمریکا به خاطر عجله‌اش در کسب دستاوردهای زودهنگام، در طرح‌ریزی یک دیپلماسی منسجم ناتوان است. او می‌خواهد تمام مشکلات را یکجا و باهم حل کند و سیاست خارجی را نه یک پروسه و میدان شطرنج، بلکه امری ساده‌سازی‌شده و معادله‌ای تک‌مجهولی می‌بیند؛ در نتیجه با یک ذهنیت ساده‌ساز سراغ حل مساله می‌رود. 
مالک عمارت مارالاگو خواهان حل همه آنچه مشکلات ایران می‌نامد در یک مرحله است؛ چه زمانی که سال ۲۰۱۸ به امید یک توافق جامع‌تر، برجام را کنار گذاشت، چه خرداد امسال که با حمله‌ای ناشیانه به تاسیسات هسته‌ای ایران، برنامه هسته‌ای ایران را در جعبه ابهام  قرار داد. در حقیقت غیر از خودش هیچ‌ کس حتی نتانیاهو باور نکرده است برنامه هسته‌ای ایران در عملیات موسوم به چکش نیمه‌شب متوقف شد. حالا همه چیز پیچیده‌تر شده است، همان‌طور که با خروج از برجام تاریخ به سمت دیگری تغییر جهت داد.  ترامپ اصرار دارد سیاست‌های شکست‌خورده دوره نخست خود را تکرار کند. طی 4 سال ابتدایی‌ای که او در کاخ سفید حضور داشت، با راهبردهایش ایران، چین و روسیه را در مدار همکاری‌های گسترده‌تر و راهبردی‌تر کردن شراکت‌شان در محور شرق قرار داد. حالا در شرایطی که ترامپ اتحاد فراآتلانتیک را از هم گسسته، بلوک اروپا را با رفتار تحقیرآمیز بلاموضوع کرده و حتی دوستان و شرکایی مانند هند را هم تارانده، بار دیگر محرک‌هایی در اختیار تهران و پکن قرار داده تا 2 کشور، شراکت خود را نه یک انتخاب، بلکه یک ضرورت ارزیابی کنند. رئیس‌جمهور همیشه ناکام ایالات متحده، حتی با دادن مجوز حمله به ایران در 23 خرداد، تنها اهرم غرب مقابل ایران یعنی «اسنپ‌بک» را هم بی‌اثر و بی‌خاصیت کرد. 
«ریچارد نفیو» معمار اصلی تحریم‌های ضدایرانی در دولت‌های اوباما و بایدن و از چهره‌های شاخص طراحی سیاست فشار حداکثری، چندی قبل اذعان کرد فعال‌سازی مکانیسم ماشه یا بازگشت خودکار تحریم‌ها علیه ایران، صرفاً جنبه حقوقی و نمادین دارد و در عمل، اثر اقتصادی نخواهد داشت.
نفیو تأکید کرد چین و روسیه با اجرای مؤثر این تحریم‌ها همکاری نخواهند کرد و غرب نیز برای عملیاتی کردن آن با چالش‌های جدی روبه‌روست. معاون پیشین هماهنگ‌کننده سیاست تحریم‌ها در وزارت خارجه آمریکا در یادداشتی تحلیلی درباره آثار احتمالی فعال شدن مکانیسم ماشه تصریح کرد بازگرداندن تحریم‌های سازمان ملل علیه ایران «در تئوری ممکن است» اما در عمل، با مخالفت جدی قدرت‌های جهان و ضعف اجرایی مواجه خواهد شد.
در 3 ماه توفانی، آمریکا و غرب هر آنچه در توان داشتند، از حمله نظامی تا چکاندن ماشه در شورای امنیت سازمان ملل، برای انهدام ایران به کار گرفتند. این همان موضوعی است که چشمان چین و روسیه را به حقایق موجود در خاورمیانه باز کرد؛ واقعیاتی که فراتر از تهاجم به ایران، در چارچوب یک معادله کلان امنیتی - سیاسی در ساختار نظام بین‌الملل تعریف می‌شود. نشانه‌های این طراحی، خیلی زود خود را نشان داد؛ جایی که رئیس‌جمهور آمریکا جنگ تجاری با چین را به نقطه جوش رساند و تعرفه 100 درصدی علیه واردات کالاهای چینی وضع کرد. 
رسانه‌های خبری جهان نوشتند به نظر می‌رسد ترامپ با این اقدامات، دیدار با شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهور چین را که قرار بود اواخر این ماه در کره‌جنوبی انجام شود، لغو کرده است. هرچند ترامپ دیروز از تمایل خود برای دیدار با همتای چینی خبر داد ولی به نوشته خبرگزاری انگلیسی رویترز، این اتفاق نشان‌دهنده بزرگ‌ترین گسست در روابط بین پکن و واشنگتن در ۶ ماه گذشته است. بسیاری این سوال را مطرح کردند: آیا تنش‌زدایی اقتصادی که تابستان به دست آمد، می‌تواند دوام بیاورد یا خیر؟
تنها 24 ساعت قبل از وضع تعرفه‌ها علیه چین در روز جمعه، دولت ترامپ پنجشنبه تحریم‌های تازه‌ای علیه بخش نفت ایران اعمال کرده و ده‌ها فرد، شرکت و کشتی مرتبط با صادرات نفت و پتروشیمی را هدف قرار داد. بر این اساس ایالات متحده آمریکا نام 29 نهاد (شامل 26 شرکت و 3 آدرس) را به فهرست نهادهای محدودشده این وزارتخانه اضافه کرد که شامل شرکت‌هایی در چین (16 شرکت و 3 آدرس) شد که به ادعای آمریکا از برنامه‌های نظامی ایران حمایت کرده‌اند. تحریم‌ها حتی شامل پالایشگاه مستقل «شاندونگ جین‌چنگ» و پایانه نفتی «ریزائو شیهوا» در استان شاندونگ چین می‌شود.
به ادعای آمریکایی‌ها این اقدام به طور خاص شرکت‌هایی را هدف قرار می‌دهد که در خرید قطعات الکترونیک آمریکایی مورد استفاده در پهپادهای مسلح نقش داشته‌اند. شرکت‌های قرارگرفته در این فهرست، از جمله شرکت‌هایی در چین و هنگ‌کنگ، اکنون از صادرات بدون مجوز ویژه دولت آمریکا منع شده‌اند.
چین در واکنش به وضع این تحریم‌ها، در موضعی رسمی اعلام کرد به تعامل انرژی با ایران ادامه خواهد داد. پکن روز جمعه اعلام کرد اقدامات لازم را برای محافظت از شرکت‌ها و شهروندان خود در برابر تحریم‌های ضدایرانی آمریکا انجام خواهد داد.
سخنگوی وزارت خارجه چین در یک نشست خبری در جمع خبرنگاران تصریح کرد در پاسخ به تحریم‌های آمریکا علیه تجارت نفت ایران که یک پالایشگاه چینی را هدف قرار داده است، اقدامات لازم را برای حفاظت از حقوق قانونی شرکت‌ها و شهروندان چینی انجام خواهد داد. 
گوئو جیاکون گفت چین از ایالات متحده می‌خواهد به استفاده از تحریم‌ها پایان دهد و افزود چین از امنیت انرژی خود دفاع خواهد کرد. این تحریم‌ها حدود 100 فرد، نهاد و کشتی، از جمله یک پالایشگاه و ترمینال مستقل چینی را که در تجارت نفت و پتروشیمی ایران نقش داشتند، هدف قرار داده است.
نشریه آمریکایی پلیتیکو نیز به نقل از سفارت چین در واشنگتن تحریم‌های جدید را «غیرقانونی و یک‌جانبه» خواند و اعلام کرد پکن برای دفاع از منافع شرکت‌های خود «تمام اقدامات لازم» را انجام خواهد داد.
این تحولات در حالی است که هفته گذشته روزنامه آمریکایی وال‌استریت ژورنال نوشت: تحریم‌های ایالات متحده با هدف غیرممکن کردن پرداخت پول نفت به ایران وضع شده‌ است اما چین، بزرگ‌ترین خریدار نفت ایران، با راهکاری که امکان ادامه خرید نفت خام به ارزش میلیاردها دلار را فراهم می‌کند، از این کنترل‌ها طفره رفته است. به گفته مقامات غربی‌ای که وال‌استریت ژورنال به آنها استناد کرده است، پکن از مکانیسمی شبیه تهاتر استفاده می‌کند که نفت خام ایران را با زیرساخت‌های ساخته‌شده توسط چین مبادله می‌کند و از سیستم بانکی جهانی که تحریم‌ها بر آن تأثیر می‌گذارد، دوری می‌کند.
به نوشته این روزنامه آمریکایی، این معامله روابط اقتصادی بین ۲ رقیب اصلی واشنگتن را عمیق‌تر کرده است. برآوردهای رسمی تنها در سال 2024 نشان می‌دهد 8.4 میلیارد دلار از درآمد نفتی این خط لوله مخفی صرف تأمین مالی پروژه‌های چینی در داخل ایران شده است. این بخشی از 43 میلیارد دلار صادرات تخمینی ایران است که تقریباً 90 درصد آن به چین رفته است.
 مقامات غرب این سیستم را به خودی خود تهدیدی برای سیاست تحریم‌های ایالات متحده می‌دانند. واشنگتن تاکنون شرکت‌های کوچک و افراد چینی مرتبط با ایران را هدف قرار داده اما از قرار دادن بازیگران دولتی بزرگ مانند سینوشور در لیست سیاه به دلیل ترس از تشدید تنش‌ها با پکن خودداری کرده است.
با این حال، این مکانیسم نشان می‌دهد چگونه قدرت‌های بزرگ می‌توانند با ارائه کانال‌های جایگزین مالی، اثر تحریم‌های ایالات متحده را خنثی کنند. این مکانیسم برای تهران، فضایی برای دور زدن تحریم فراهم می‌آورد و برای پکن، امکان نفوذ در منطقه‌ای از جهان را که ایالات متحده مدت‌ها در آن تسلط داشته است، افزایش می‌دهد. دونالد ترامپ سیاست‌های دوره اول خود علیه ایران را با ادعای فروش «نفت صفر» ادامه داد که به یک شکست فاحش انجامید. او دوباره در حال آزمودن این سیاست شکست‌خورده است اما در نهایت شاید مجبور شود بعد از حمله ایران به پایگاه آمریکایی العدید در پایان جنگ 12 روزه و سایه تهدید یک جنگ منطقه‌ای با محوریت انرژی، دوباره بگوید حالا چین می‌تواند به معامله نفت با ایران ادامه دهد.