زانو زدن دشمن بر سونامی نفتکش های ایران

در جهان سیاست و اقتصاد،  این اراده ها هستند که غالبند نه تحریم و تهدید، ان هم برای ملتی که تاریخ و فرهنگی به قدمت بشریت دارد. چند سال پیش بود که   تحریم‌های نفتی آمریکا علیه ایران، با هدف فلج کردن اقتصاد ایران و تسلیم این ملت طراحی شد،  اما نه تنها نتوانست اراده ملت ایران را خم کند، بلکه خود به نمادی از شکست سیاست فشار حداکثری دشمن تبدیل شد.

 آمارهای بین المللی نشان می‌دهند که صادرات نفت ایران در مهرماه امسال به بیش از دو میلیون بشکه در روز رسیده است. بالاترین سطح در دو سال اخیر. این یعنی نفت ایران همچنان بر آب‌های جهان جریان دارد، آن هم در حالی که دشمنی که می‌خواست مسیر آن را با زور و تحریم مسدود کند، از حرکت بازمانده و ناامید شده است.

همبن ترامپ بود کخ با شعار فشار حداکثری می‌خواست شیرهای نفت ایران را ببندد و اقتصاد کشور را به اصطلاح فلج کند، اما اکنون نتیجه معکوس شد. سیاستی که قرار بود ایران را منزوی کند، اکنون در آمار رسمی شرکت داده‌پردازی کپلر و بنیاد FDD به سندی روشن از شکست واشنگتن تبدیل شده است. نفت ایران بر پهنای اقیانوس ها، آشکار و پنهان، جریان دارد و حتی مشتریان تازه ای نیز یافته است.

همه می دانند که این جریان نفت را نباید تنها یک معامله اقتصادی در نظر گرفت. بلکه در بطن این جریان، نمایشی از  قدرت راهبردی و استقامت این ملت نهفته است  که تصمیم گرفته در برابر زورگویی زانو نزند و از قضا دشمن را به زانو درآورد، همانگونه که اجداد و فرزندان این ملت  دشمن را به زانو درآوردند. این  ملت ایران بود که با ابتکار و تلاش مسیرهای تازه‌ای در تجارت نفتی خود گشود، شیوه‌های ردیابی و تحریم دشمن را خنثی کرد و به جهان نشان داد که محدودیت‌ها و حتی جنگ، پایان راه نیست. اما در آن سوی میدان این دشمن شیطانی بود  که با واقعیتی تلخ مواجه شد. اینکه بازار جهانی انرژی بدون نفت ایران پایدار نمی‌ماند و هرچه فشار بیشتر شد، مشتریان تازه‌تری  برای نفت ایران صف کشیدند. این همان نقطه‌ای است که سیاست دشمن باخت و اقتدار این ملت به پیروزی رسید‌ جایی که منطق اقتدار و مظلومیت یک ملت بر زور سیاسی غلبه کرد. آنجا که با دیپلماسی فعال، جهان را در برابر فشارهای مکانیسم ماشه، دو قطبی نمود. امروز ایران نه تنها به صادرات خود ادامه می‌دهد، بلکه در نظم جدید انرژی جهانی جایگاهی ویژه یافته است. جایگاهی که نه با امتیازدهی و تسلیم، بلکه با استقامت، تاب‌آوری و تدبیر به دست آمده است. همه می دانند که همکاری با مشتریان انرژی در این مسیر،  یک معامله تجاری صرف نیست، بلکه نمادی از توانایی ایران در شکل‌دهی روابط راهبردی و مقابله با فشارهای یک‌جانبه است و در عین حال با مدیریت عقلانی، این همکاری هیچگاه به وابستگی مطلق تبدیل نشده و نخواهد شد. ایران با  مقاومت نشان داد که تحریم‌کننده را می‌توان در میدان خودش شکست داد. البته نباید فراموش کرد که  راه واقعی اقتدار، کاهش وابستگی حداکثری به منابع نفتی است و لذا همه متولیان امر باید برای تحقق کامل آن تلاش کنند.