آمریکا اولین کشوری بود که اسرائیل را در سال ۱۹۴۸ به رسمیت شناخت و تاکنون، اصلی‌ترین حامی رژیم صهیونیستی بوده است. تل‌آویو در دوران پس از جنگ جهانی دوم صد‌ها میلیارد دلار کمک خارجی از ایالات‌متحده دریافت کرده و همین آمار به‌خودی خود نشان می‌دهد، چطور حیات این رژیم به واشنگتن وابسته است. اندیشکده شورای روابط خارجی در گزارشی تفصیلی به چندین دهه حمایت نظامی آمریکا اشاره کرده و آمار‌های جالبی را درباره این موضوع ارائه می‌دهد.
دلار‌های آمریکایی در جیب صهیونیست‌ها
این اندیشکده نوشت: «آمریکا با متحدانی، مانند ژاپن و اعضای ناتو، پیمان دفاعی متقابل دارد؛ اما (رژیم) اسرائیل در میان معدود «متحدان بزرگ» آمریکاست که هم پیمان دفاعی متقابل ندارند و هم دسترسی ممتازی به پیشرفته‌ترین پلتفرم‌ها و فناوری‌های نظامی آمریکا دارد. طی یک ساله گذشته نیز کمک‌های نظامی واشنگتن به اسرائیل به بالاترین حد خود رسیده است.» در ادامه این گزارش آمده است: «اسرائیل از زمان تأسیس خود حدود ۳۱۰ میلیارد دلار کمک‌های اقتصادی و نظامی از آمریکا دریافت کرده است. کمک‌های نظامی آمریکا به تل‌آویو با کمک‌های نظامی آمریکا به هیچ کشور دیگری حتی مصر و عراق، قابل مقایسه نیست. در حال حاضر نیز یادداشت تفاهمی میان آمریکا و رژیم اسرائیل به امضا رسیده که به موجب آن، تا سال ۲۰۲۸، سالانه ۳.۸ میلیارد دلار کمک نظامی به اسرائیل پرداخت می‌شود. از ۷ اکتبر ۲۰۲۳، ایالات متحده قانونی را وضع کرده که حداقل ۱۲.۵ میلیارد دلار کمک نظامی مستقیم به اسرائیل ارائه می‌دهد که شامل ۳.۸ میلیارد براساس تفاهم‌نامه مذکور و ۸.۷ میلیارد دلار دیگر براساس مصوبه تخصیص کمک تکمیلی در آوریل ۲۰۲۴ است. این در حالی است که پژوهشگران دانشگاه براون گزارش داده‌اند که طی یک‌سال گذشته، میزان کمک‌های آمریکا به ۱۷.۹ میلیارد دلار رسیده است.»
دستان باز رژیم صهیونیستی برای ولخرجی نظامی
این اندیشکده افزود: «بیشتر این کمک‌ها (حدود ۳.۳ میلیارد دلار در سال) به‌عنوان کمک‌های بلاعوض تحت برنامه تأمین مالی نظامی خارجی (FMF) ارائه می‌شود؛ بودجه‌ای که اسرائیل برای خرید تجهیزات و خدمات نظامی آمریکا استفاده می‌کند. اما اسرائیل تنها رژیمی است که اجازه دارد با کمک نظامی آمریکا از شرکت‌های اسرائیلی تسلیحات بخرد.» شورای روابط خارجی افزود: «علاوه براین، سالانه ۵۰۰ میلیون دلار خرج برنامه‌های موشکی مشترک اسرائیل و آمریکا می‌شود که به تحقیق، توسعه و تولید سامانه‌های مورد استفاده اسرائیل از جمله گنبد آهنین، فلاخن داوود و پیکان دوم تعلق می‌گیرد. یک مثال از این همکاری، این است که شرکت رِیتیان به‌عنوان پیمانکار نظامی آمریکا، موشک‌های رهگیر تامیر را برای گنبد آهنین در آریزونا می‌سازد.»
امتیاز ویژه به‌نام مزیت نظامی کیفی
مزیت نظامی کیفی اسرائیل یا (QME) اساسی‌ترین بخش کمک‌های نظامی آمریکاست که در سال ۲۰۰۸ به‌طور رسمی در قوانین این کشور گنجانده شده است. بر اساس این قانون، دولت آمریکا ملزم است آنچه را که «توانایی اسرائیل» برای به اصطلاح «شکست هرگونه تهدید نظامی متعارف معتبر از سوی هر کشور منفرد یا ائتلاف احتمالی دولت‌ها یا بازیگران غیردولتی» خوانده شده است، حفظ کند تا «حداقل خسارات و تلفات را متحمل شود.» یعنی واشنگتن باید اطمینان حاصل کند که هرگونه ارائه سلاح به سایر کشور‌های غرب آسیا، مزیت نظامی کیفی رژیم صهیونیستی را به خطر نیندازد. برای نمونه، در چندین مورد، آمریکا برای فروش تسلیحات پیشرفته به برخی کشور‌های این منطقه و به بهانه جبران آن برای رژیم صهیونیستی، سلاح‌های مجهزتری را در اختیار این رژیم گذاشته تا تضمین شود رژیم صهیونیستی تنها کشور منطقه است که به پیشرفته‌ترین تسلیحات نظامی آمریکا، مانند جنگنده رادارگریز اف-۳۵، دسترسی دارد.
با وجود این حجم از کمک نظامی آمریکا برای تسلیح رژیم صهیونیستی، واشنگتن حضور نظامی گسترده آمریکا در غرب آسیا را به بهانه محافظت از تأسیسات و کشتی‌های آمریکایی و در حقیقت برای کمک به این رژیم گسترش داده است. این امر در حالی است که به گفته مرکز نظرسنجی پیو، افکار عمومی آمریکا از کمک‌های نظامی گسترده به رژیم صهیونیستی حمایت نمی‌کنند.
به گفته این مرکز، ۴۵ درصد از جوانان ۱۸ تا ۲۹ ساله آمریکا مخالف کمک به اسرائیل هستند؛ در حالی‌که این مخالفت در میان افراد بالای ۶۵ سال تنها ۲۲ درصد است. افزایش کمپین‌های تحریم رژیم صهیونیستی و خیزش دانشجویان در حمایت از فلسطین در قلب مراکز آکادمیک آمریکا گواهی بر این ادعاست که شاید طی چند دهه آینده، واشنگتن چاره‌ای نداشته باشد جز دست کشیدن از کمک‌های بی‌حد و حصر به رژیمی که کودک‌کشی و نقض حقوق بشرش دیگر قابل کتمان نیست.