موضوع «زخم پای دیابتی» شاید برای خیلی‌ها چندان مهم یا جذاب نباشد؛ اما برای بیماران دیابتی و اطرافیان آنها، مراقبت از پا به یک روند تکراری روزانه و مهم تبدیل می‌شود و اولین خط دفاعی در پیشگیری از عوارض مهم و عمده بیماری دیابت است. زخم پای دیابتی درست مانند هر زخم طبیعی شروع می‌شود. این زخم می‌تواند به صورت یک برش، خراش، تاول یا آسیب جزئی دیگر باشد. برخلاف زخم‌های طبیعی که طی چند روز به‌طور طبیعی بهبود می‌یابند، زخم پای دیابتی دیگر به‌خوبی بهبود نمی‌یابد. دلیل این امر، گردش خون ضعیف و آسیب عصبی مرتبط با دیابت است. زخم ایجاد شده، به جای بهبود عفونت می‌کند و این عفونت به لایه‌های عمیق پوست گسترش می‌یابد. در نتیجه، زخم‌های دیابتی اغلب منجر به آبسه، عفونت استخوان و عواقب شدید دیگر می‌شوند. افراد مبتلا به دیابت، به دلیل آثار مخرب قند خون بالا در بدنشان، مستعد ابتلا به زخم پا هستند. هنگامی که سطح گلوکز خون برای مدت زمان طولانی بالا باشد، بیشتر از همیشه به افزایش وزن و ناراحتی‌های قلبی منجر می‌شود. این عارضه کل سیستم واکنش به آسیب در بدن بیمار را به خطر می‌اندازد. ترشح چرک از کف پا که موجب لک شدن جوراب شده و حتی از کفش نشت کرده باشد، تورم غیرعادی، تحریک و قرمزی، بوی بد از یک یا هر دو پا، وجود یک بافت سیاه اطراف زخم پا، پینه گسترده در زیر پا در اطراف زخم، از علایم مهم زخم پای دیابتی است که باید پزشک به سرعت آن را بررسی کند. استفاده از نوع مناسب پانسمان برای زخم، درمان عفونت و برداشتن فشار از روی محل زخم برای جلوگیری از برگشت زخم دیابتی در حین یا پس از درمان ضروری است. بهترین نوع پانسمان برای زخم، پانسمانی است که میزان کافی رطوبت پا را حفظ می‌کند تا محیط مناسبی برای بهبود زخم فراهم شود.