چشم انداز آینده قیام مردمی کاملا روشن است: اگر رژیم آل خلیفه به سرکوب شدید بپردازد بهای آن قیامی مسلحانه و از بین رفتن اساس این رژیم خواهد بود و اگر سلب تابعیت رهبر نهضت را لغو کند، بناچار و بتدریج باید گام های بعدی را هم بردارد و خواسته های مشروع مردم را اجابت نماید
بحرین و یا به تعبیر دقیق تر، مجمع الجزایر بحرین (تشکیل شده از 33 جزیره )، کوچکترین کشور در خلیج فارس _655 کیلومتر مربع – با جمعیتی حدود یک میلیون و سیصد هزار نفر است که البته نزدیک به پانصد هزار نفر از آنان را اتباع خارجی (پاکستانی، سعودی، بنگلادشی، سودانی و...) تشکیل می دهند. بحرین پس از جمهوری اسلامی ایران، آذربایجان و عراق، چهارمین کشور اسلامی است که اکثریت جمعیت آن (بیش از 70 درصد ) را شیعیان تشکیل می دهند. این نسبت قبلا 90 درصد بود و با دادن تابعیت به افراد کشور های دیگر توسط حاکمان بحرین، این نسبت اکنون کاهش یافته است.
بحرین کشوری کوچک از نظر وسعت و جمعیت و بزرگ از لحاظ موقعیت دریائی و سرزمینی و تاثیر گذار بر شیعیان شرق عربستان و حوزه خلیج فارس می باشد؛ سرزمینی باسابقه شکوهمند فرهنگی اما درگیر مداوم استعمار (پرتغالی ها، انگلیسی ها، سعودی ها و امریکائی ها ) و استبداد 200 سال حکومت موروثی آل خلیفه و اکنون هم دچار ظلمی مضاعف، یعنی سلب تابعیت از مردم بومی و حتی عالمان برجسته ، شده است.
امریکا با استقرار ناوگان پنجم دریائی و تصرف 40 کیلومتر مربع این سرزمین، انگلیس با سابقه سال ها حضور و اکنون طرح استقرار مجدد پایگاه دریائی در این کشور، آل سعود با اشغال رسمی نظامی این کشور، صهیونیست ها با پیگیری مقابله با بیداری اسلامی در این سرزمین و آل خلیفه با تلاش بر حفظ سلطه استبدادی دیرین، هر یک به سهم اجازه دخالت در سرنوشت و استقرار حکومتی مردمی را به اکثریت ساکنان این جزیره نمی دهند تاریخ بحرین، تاریخ رنجی دیرین و مقاومتی تحسین برانگیز برای حفظ هویت و ارزش های دینی است. 400 کیلومتر مربع بحرین بیابانی است و ارتباط مستقیم هم با خشکی ندارد و تنها پل 25 کیلومتری فهد با عربستان آن را با خشکی های عربستان مرتبط و در واقع محدود و وابسته ساخته است. شیعیان با آن که همیشه اکثریت جمعیت بحرین را تشکیل داده اند، اما همواره سهم اندکی از قدرت، ثروت و رفاه داشته اند و نیز از سوی استعمارگران غربی (پرتغالی ها، انگلیسی ها، امریکائی ها ) و خاندان غیر بومی وهابی حاکم شده بر این سرزمین (آل خلیفه ) مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند. این جزیره که در میان شبه جزیره قطر در شرق و جنوب و عربستان سعودی در غرب آن، قرار دارد در عمل نیز تحت فشار و نفوذ این همسایه ها بوده است.
بحرین یک قرن تحت سلطه پرتغالی ها، توسط شاه عباس اول آزاد شد و دو قرن تحت سلطه انگلیسی ها بوده است. این جزیره سال ها جزء خاک ایران بود و والی آن نیز توسط ایران تعیین می شده است. با آشفته شدن اوضاع ایران، خاندان شیخ احمد بن خلیفه که اصالتا نجدی –عربستانی – بودند در 1783 میلادی به این سرزمین حمله کردند و با غارت و کشتار بی شمار، این منطقه را به تصرف خود در آوردند و بحرین از 1820 میلادی رسما تحت الحمایه انگلستان قرار گرفت و مانع از حاکمیت ایران بر این منطقه شدند. سرانجام در سال 1971 میلادی در طی طرحی پیچیده از سوی انگلستان و امریکا، محمدرضا شاه موافقت خود را با ارجاع استقلال بحرین به سازمان ملل اعلام کرد و این سازمان هم با انجام چند مصاحبه صوری و بدون اخذ رای همه بحرینی ها، رای به جدائی بحرین از ایران داد و رژیم پهلوی نیز اولین کشوری بود که استقلال آن را به رسمیت شناخت و برگی دیگر بر کارنامه سیاه خود افزود.
انقلاب بحرین، تلاش برای رفع ظلمی تاریخی
دور جدید اعتراض های گسترده مردم بحرین در 14 فوریه 2011 (25 بهمن 1389 ) در پی آغاز بیداری اسلامی و تحولات مصر آغاز گردید؛ اعتراضی گسترده، مسالمت آمیز با خواسته هایی روشن، مبتنی بر قانون و در خواست رعایت حق هر نفر یک رای و برطرف شدن تبعیض سازماندهی شده و روزافزون اقلیت حاکم بر اکثریت محروم. این تجمع های آرام و مشروع مردم به خاک و خون کشیده شد و با سرکوب گسترده و شدید روبرو شد. این سرکوب با اعزام 5000 نفر نظامی از عربستان و امارات و حمایت های شورای همکاری خلیج فارس و پشتیبانی امریکا وانگلستان ابعاد گسترده تری یافت. مردم بحرین تاکنون166 شهید، بیش از 4300 نفر زخمی،3000 زندانی شکنحه شده و نزدیک به 200 نفر سلب تابعیت داشته اند.
از اواسط خرداد سال جاری دور جدید سرکوب قیام مردم بحرین با افزایش حبس دبیر کل جنبش الوفاق_شیخ علی سلمان – از 4سال به 9 سال و ممنوع کردن فعالیت های این جنبش، انحلال دو جمعیت دیگر –الرساله و التوعیه الاسلامیه – بازداشت مجدد رئیس مرکز حقوق بشر بحرین -نبیل رجب- و سرانجام اعلام سلب تابعیت آیت الله شیخ عیسی قاسم رهبر حرکت مردمی شیعیان عراق آغاز شد. به نظر می رسد دولت بحرین با تبعیت از رویکرد سعودی ها تصمیم دارد سرنوشتی مشابه آیت الله شهید شیخ نمر را برای جناب شیخ عیسی قاسم رقم بزند و جنبش مردمی را در سایه سکوت کامل رسانه ای و پشتیبانی غربی ها به طور کامل سرکوب کند.
به دنبال این موضوع اعتراضات مردمی در بحرین بار دیگر آغاز شده است و اکنون هفته هاست که با وجود فشارهای آل خلیفه ادامه دارد. در آخرین تحولات تحصن مردم مقابل منزل شیخ عیسی قاسم همچنان ادامه دارد، اما حملات نظامیان آل خلیفه به مردم نیز همچنان پابرجاست. امروز سه شنبه، پایگاه خبری شبکه العالم، به نقل از منابع بحرینی گزارش داد که پس از یورش نظامیان آل خلیفه با خودروهای نظامی و زرهی به مکان تحصن در منطقه الحیدریه، هزاران نفر از شهروندان در میدان منطقه الدراز مقابل منزل آیت الله شیخ عیسی قاسم تحصن کردند. تحصن کنندگان با سردادن شعارهایی، حمایت خود را از آیت الله شیخ عیسی قاسم اعلام کردند. علمای بحرین هم در پیامی به مردم، بر ضرورت حضور گسترده در اطراف منزل آیت الله شیخ عیسی قاسم تأکید کردند.
در چنین شرایط اگر تنها 10 درصد از معترضان یعنی 60 هزار انقلابی بحرینی که مورد حمایت 600 هزار نفر از مردم بحرین هستند، مبارزات خود را ادامه دهند رژیم مستبد آل خلیفه در بن بستی بزرگ گرفتار خواهد شد و فروپاشی آن تسریع می گردد. بیش از دو هفته از اعلام وزارت کشور بحرین مبنی بر سلب تابعیت از جناب شیخ قاسم و بدنبال آن تایید آن توسط شاه بحرین می گذرد، اما جمعیت متحصن و هوادار آیت الله شیخ قاسم منزل ایشان را چون نگینی در برگرفته و آماده دفاع از حریم عالم انقلابی و مردمی هستند. در این شرایط چشم انداز آینده قیام مردمی کاملا روشن است: اگر رژیم آل خلیفه به سرکوب شدید بپردازد بهای آن قیامی مسلحانه و از بین رفتن اساس این رژیم خواهد بود و اگر سلب تابعیت رهبر نهضت را لغو کند، بناچار و بتدریج باید گام های بعدی را هم بردارد و خواسته های مشروع مردم را اجابت نماید./
