روز گذشته پای شرکت فرانسوی توتال به ایران باز شد و سرانجام قراردادهای نفتی پرحاشیه (IPC) در روزهای آخر دولت یازدهم با طرف‌های خارجی به امضا رسید[...]
یاددشت: روز
گذشته پای شرکت فرانسوی توتال به ایران باز شد و سرانجام قراردادهای نفتی
پرحاشیه (IPC) در روزهای آخر دولت یازدهم با طرف‌های خارجی به امضا رسید.
از یک سو حامیان دولت امضای این قرارداد را ثمره برجام و جذب سرمایه و
فناوری به کشور می‌دانند و از سوی دیگر منتقدان دولت معتقدند امضای این
قرارداد یک بازگشت بزرگ به عقب است که استقلال کشور را به طور جدی خدشه‌دار
کرده و منافع ملی ما در حوزه نفت را با چالش‌های اساسی روبه‌رو می‌کند؛
منتقدان همچنین بستن قرارداد با شرکت توتال را که سابقه خوبی در عمل به
تعهدات خود در قبال کشورمان ندارد و در دوران تحریم به راحتی قراردادهای
فی‌مابین را نقض کرده است، یک خطای راهبردی می‌دانند؛ برخی دیگر از منتقدان
بر این باورند که حتی اگر تمام ادعاهای مطرح شده درباره این قرارداد صحت
داشته باشد، گره زدن کشور با شرکت‌های خارجی و قفل کردن اقتصاد ایران به
غرب می‌تواند سبب افزایش وابستگی و تقدیم اهرم‌های بیشتر به غرب برای فشار
وارد کردن به کشورمان شود. البته با توجه به اطلاعات اندکی که درباره متن
این قراردادها در اختیار افکار عمومی قرار گرفته است، نمی‌توان قضاوت دقیقی
داشت؛ اما فراتر از متن این قراردادها اظهاراتی که طرف‌های خارجی در
فرایند حضور مدیران شرکت توتال در ایران و امضای قرارداد مطرح کردند،
می‌تواند نگرانی‌های جدی را به همراه داشته باشد. روز گذشته مدیر توتال در
تهران که حتی توانست با حسن روحانی، بالاترین مقام اجرایی کشور هم دیدار
کند! در پاسخ به این پرسش که اگر آمریکا از اجرای این قرارداد شما را منع
کند چه واکنشی خواهید داشت، می‌گوید؛ «اگر آمریکا چنین نظری داشته باشد، ما
نمی‌توانیم به تعهدات‌مان عمل کنیم!» و البته عجیب‌تر از آن، واکنش بیژن
نامدارزنگنه به این سخنان است که به جای پاسخی قاطع و صریح، تنها می‌گوید:
«از مدیران توتال به دلیل این گفته‌ها گله‌مند هستم!»
