پس از کشوقوسهای فراوان و پس از مسکوت ماندن طرح سؤال از رئیسجمهور سرانجام ششم شهریور ماه آقای روحانی، رئیس دولت اعتدال در صحن علنی مجلس شورای اسلامی حاضر شد تا به پنج پرسش نمایندگان پاسخ دهد[...]
یادداشت: پس
از کشوقوسهای فراوان و پس از مسکوت ماندن طرح سؤال از رئیسجمهور
سرانجام ششم شهریور ماه آقای روحانی، رئیس دولت اعتدال در صحن علنی مجلس
شورای اسلامی حاضر شد تا به پنج پرسش نمایندگان پاسخ دهد، آنچه در آن جلسه
گفته و شنیده شده و اینکه نمایندگان مجلس نسبت به اظهارات آقای روحانی چه
واکنشی داشتند در روزهای گذشته بارها و بارها در رسانهها و فضای مجازی
مطرح شده است و واکنشها، تحلیلها و اینکه اکنون و با توجه به این شرایط
چه باید کرد را مکرر و به شکل گسترده خوانده و شنیدهاید، اما موضوع این
گزارش اتفاق دیگری است که در جریان حضور رئیسجمهور در مجلس رخ داد؛ موضوعی
که به زعم نگارنده میتوان آن را بسیار مهمتر از مباحث مطرح شده در این
جلسه و حتی سرنوشت سؤال از رئیسجمهور دانست! موضوعی که ریشه بسیاری از
مشکلات کشور را نشان میدهد و آن مخالفت نمایندگان مجلس با شفافیت در
رأیگیری درباره سؤال از رئیسجمهور است، سهشنبه هفته گذشته هنگامی که 29
نماینده مجلس درخواست کردند رأیگیری برای قضاوت مجلس درباره پاسخهای
رئیسجمهور به صورت علنی صورت پذیرد، این موضوع به رأی گذاشته شد و با آن
موافقت نشد! عدم موافقتی که شبهه و سؤالات فراوانی را برای افکار عمومی به
وجود میآورد. این سؤال مطرح میشود که چه مسئله یا موضوعی وجود دارد که
نمایندگان حاضر نیستند رأی و نظر خود را به صورت شفاف بیان کنند؟ چطور
نمایندگان میتوانند منافع مردم و کشور را تأمین کنند، در حالی که حتی حاضر
نیستند قانع نشدن از پاسخهای رئیسجمهور را به صورت علنی بیان کنند!
واقعیت این است که تا زمانی که مسئولان به ویژه در مجلس و دیگر نهادها و
مراکزی که مسئولیتهای نظارتی برعهده دارند سخن و موضع خود را شفاف بیان
نکنند و هزینه شفافیت و نظارت خود را متقبل نشوند، نمیتوان امید چندانی به
تأثیرگذاری آنها داشت.