«کورسویی از امید که از جنبش سبز در تهران برخاسته بود و امکان داشت اصلاحاتی در جمهوری اسلامی ایجاد کند، پیش از آنکه نوری از آن بلند شود، خیلی زود خاموش شد[...]
یادداشت: «کورسویی
از امید که از جنبش سبز در تهران برخاسته بود و امکان داشت اصلاحاتی در
جمهوری اسلامی ایجاد کند، پیش از آنکه نوری از آن بلند شود، خیلی زود خاموش
شد.» این عبارات بخشی از سخنان وندی شرمن، سرپرست سابق تیم مذاکرهکننده
هستهای آمریکا بود که در اندیشکده «بیکر» دانشگاه «رایس» بیان کرده است.
این جملات و هزاران سند از رسانهها و اندیشکدههای خارجی وجود دارد که
نشان میدهد برنامه آنها این بوده که سال 88 سال پایانی انقلاب اسلامی
باشد؛ اما آنچه سبب شد امید آمریکا و صهیونیستها به ناامیدی بگراید، حماسه
نهم دی ماه بود؛ حماسهای که شاید عظمت آن اکنون هم ناگفته مانده باشد.
علت عظمت این روز بزرگ این است که ملت ایران با قدرت انقلابی خود از یک
تغلب بزرگ پرده برداشتند؛ زیرا جریان فتنه که از طریق آرای مردمی به پیروزی
نرسیده بود، به دنبال آن بود که با شیوههای زیر به اهداف خود برسد:
1ـ
استفاده گسترده از رسانههای بیگانه و شبکههای اجتماعی؛ یکی از
پیچیدگیهای این فتنه استفاده گسترده از شبکههای اجتماعی بود. طرف مقابل
به دلیل آزمایشهای مکرر در کودتاهای مخملی در دیگر کشورها توانسته بود مدل
اثرگذاری را برای مقابله با ایران تدارک ببیند. استفاده گسترده از این
شبکههای اجتماعی و تلویزیونهای ماهوارهای به نوعی این توهم را در
فتنهگران به وجود آورده بود که با جنجال رسانهای اکثریت میتوان بر حق
غلبه کرد.
2ـ همراهی کشورهای زورگو و سازمانهای وابسته به صهیونیسم؛
یکی از ویژگیهای بارز سال 88 این بود که حمایتهای بیگانگان که همیشه به
صورت غیرعلنی و نامرئی بود، جنبه آشکار گرفته بود و هم بیگانگان ابایی از
بیان حمایتهای خود نداشتند و هم جریانهای داخلی این دخالتها را نفی
نمیکردند. این حمایتهای بیگانگان و دشمنان ملت ایران نیز برای فتنهگران
احساس پیروزی از مسیرهای غیر حقوقی ایجاد کرده بود.
3ـ کمپینسازی مجازی
و حقیقی و رفتارهای خشونتآمیز: راهاندازی کارناوالها و کمپینهای
تبلیغاتی و ضربه زدن به نهادها، اماکن و حتی افراد شخصی این جسارت و جرئت
را در آنان به وجود آورده بود که میتوانند از طریق زور و اغتشاش نظام را
به عقبنشینی وادار کنند.
به دلیل این رفتارهای زورگومآبانه است که حضرت
امام خامنهای(مدظلهالعالی) میفرمایند: «هیچ قدرت و غلبهاى در مکتب
امام که از تغلب و از اِعمال زور حاصل شده باشد، مورد قبول نیست.»