یادداشت: پیشنویس سند راهبردی 25 ساله ایران و چین همچنان در کانون توجه محافل سیاسی و رسانهای داخل و خارج قرار دارد. همزمان با رونمایی از این پیشنویس، کشورهای متخاصم ایران، طی یک عملیات روانی گسترده، هجمههای تندی را علیه آن به راه انداخته و در پی تشکیکآفرینی بین افکار عمومی جهت مقابله با عملیاتی شدن سند هستند.
نکات تحلیلی: 1- هر آنچه در روزهای اخیر از آمار و ارقام و آدرسها و جزایر و غیره که درباره سند راهبردی ۲۵ ساله گفته شده، از اساس واقعیت نداشته و چیزی جز «ضداطلاعات» نیست. رصد فضای رسانهای و سیاسی نشان میدهد که بخش عمدهای از دروغپردازیها پیرامون پیشنویس سند مذکور از سایت انگلیسی «پترولیوم اکونومیست» نشأت میگیرد که متأسفانه در داخل نیز برخیها آن را باور کردهاند. پترولیوم اکونومیست، یک رسانه تحلیلی در حوزه انرژی است که از نخستین روزهای رونمایی از پیشنویس سند 25 ساله، به شدت نگاه چالشی به آن داشته و به عملیات روانی پیرامون آن میپردازد. 2- سند راهبردی تهران- پکن، میتواند یک فرصت بزرگ برای جمهوری اسلامی ایران برای بسترسازی اقتصادی متناسب با الگویی غیرغربی (نه به معنای الگوی چینی) باشد؛ الگویی که فاقد مؤلفههای ایدئولوژی نظام حاکم بر چین بوده و برخلاف الگوهای توسعهگرایانه کشورهای غربی و نظام سرمایهداری، به دنبال نفوذ سیاسی، فرهنگی، ارزشی و امنیتی در کشورمان نیست؛ این نوع شیوه تعامل و همکاری دقیقاً در مقابل دیدگاههای غربگرایانه که توسعه را در غرب جستجو میکنند، قرار دارد. 3- سند راهبردی 25 ساله ایران و چین نشان میدهد که ایران بر اساس شناخت درست، در حال سرمایهگذاری بلندمدت بر روی منطق و منطقه قدرت است. این موضوع یقیناً در آینده به ارتقاء سطح بازدارندگی اقتصادی جمهوری اسلامی ایران منجر خواهد شد.
نکته راهبردی: سند مذکور از نقطه نظری خاص، به معنای پایان کارزار فشار حداکثری و اختلال در تلاشهای آمریکایی– صهیونیستی– اروپایی– عربی برای منزوی ساختن ایران است. پایان کارزار فشار حداکثری چیزی جز به معنای تقویت زیرساختهای اقتصادی و قدرت راهبردی جمهوری اسلامی ایران با تکیه بر توانمندیهای داخلی خویش و بهرهگیری از سایر ظرفیتهای تجاری، نیست. لذا سند راهبردی 25 ساله در نگاه کلان ترسیم مسیرهایی غیر از مسیر تعامل با غرب برای اقتصاد ایران است. حال بهسادگی میتوان به دلایل سروصداهایی که در محافل آمریکایی و رژیم صهیونیستی درباره این سند بلند شده است، پی برد. (نویسنده: حمید خوشآیند)